3624816781

64

zajmujących się wewnątrznaczyniowymi zabiegami naprawczymi aorty. Na początku XXI wieku w USA i Europie Zachodniej istniały już ośrodki, w których większość chorych z tętniakami aorty brzusznej była leczona nową metodą. Optymistyczne wyniki badań w okresie wczesnym i w pierwszych latach po zabiegu wewnątrznaczyniowym oraz obniżenie cen stent-graftów przez firmy produkujące sprzęt medyczny doprowadziły do uznania techniki wewnątrznaczyniowej za metodę z wyboru w leczeniu tętniaków aorty brzusznej. Należy podkreślić, że dzieje się tak szczególnie w krajach o wysokich nakładach na ochronę zdrowia i dobrą organizacją w systemie dystrybucji protez. Jednak nawet w tych krajach istnieją ograniczenia w stosowaniu protez wewnątrznaczyniowych. Priorytet w stosowaniu tej nowoczesnej metody mają pacjenci z tzw. wysokim ryzykiem operacyjnym, czyli z zagrożeniem życia w przebiegu leczenia metodą klasyczną.

W Polsce metoda implantacji stent-graftów została wprowadzona w drugiej połowie lat 90tych ubiegłego wieku. Natychmiast doszło do zderzenia z surowymi realiami ekonomicznymi naszego kraju. Protezy wewnątrznaczyniowe okazały się być ponad dziesięcio-dwudziestokrotnie droższe od protez klasycznych. Bardzo kosztowna była także aparatura rentgenowska niezbędna do przeprowadzenia procedury wewnątrznaczyniowej. Z powodu braku odpowiednich funduszy szpitali jedynie zdecydowana mniejszość pacjentów mogła być leczona zgodnie ze światowymi standardami (22). Kolejną przeszkodą w rozpowszechnieniu się metody wewnątrznaczyniowej w Polsce był ograniczony dostęp do protez. Są one produkowane tylko w USA, a ich dystrybucją zajmują się przedstawicielstwa w krajach docelowych. Polscy pośrednicy nie byli w stanie sprowadzić odpowiednio dużej partii stent-graftów, gdyż byłaby to inwestycja bardzo niepewna w warunkach niestabilnej sytuacji finansowania służby zdrowia. Takie problemy doprowadziły do ustalania ścisłych wskazań do przeprowadzenia operacji wewnątrznaczyniowej. Protezy wewnątrznaczyniowe stosowane są przede wszystkim u chorych zagrożonych zgonem przy zastosowaniu operacji klasycznej i jednoczesnym spełnieniu wszystkich kryteriów implantacyjnych.