3624817560

Prof. Krygowska uważała, iż nauczyciele matematyki powinni być kształceni w sposób specyficzny. Czyli istotne jest nie tylko to, czego się na studiach matematycznych uczy, ale jak to się robi - jakimi metodami współpracuje się ze studentami

_j Gość „Konspektu"

śmy zamieszek. Drugie takie - nie kryję - przykre wspomnienie, związane jest z manifestacją, którą pracownicy Uczelni zorganizowali przed budynkiem WSP w związku z rocznicą stanu wojennego. Stan w-ojenny trwał jeszcze i były' zakazy zgromadzeń. Odpowiednie służby spisywały manifestujących, a ja jako rektor miałem obawy, co się z nimi stanie, tym bardziej, że dochodziły do nas informacje m.in. z Uniwersytetu Śląskiego, gdzie rektor bardzo surowo postąpił w stosunku do pracowników, zwalniając z pracy wszystkich, którzy narazili się władzy i okazywali niezadowolenie z sytuacji w państwie. Takie były czasy - rektor również był pod presją. Przewidywałem. że i na mnie będzie ona wywierana, co zresztą miało miejsce. Nie kryję, że w związku z tym okazywałem surowość. Zgodnie z intencjami innych organów Uczelni odbywałem z tymi uczestnikami rozmowy - próbowaliśmy im tłumaczyć niewłaściwość postępowania. Skończyło się to pisemnym upomnieniem rektorskim w stosunku do uczestników owej manifestacji. Niektórzy mieli do mnie o to żal i szczerze powiedziawszy nawet się specjalnie temu nie dziwię, choć nie kryję, że intencje moje były następujące

-    nie tyle chciałem ich upominać, ile zależało mi na tym, aby owym upomnieniem załatwić sprawę. Udało mi się to, ponieważ żadnych innych konsekwencji ludzie ci na szczęście nie ponieśli.

S.S.: - Jak postrzega Pan Rektor rodzimą Uczelnię, obserwując od ponad pięćdziesięciu latjej rozwój. Co się zmieniło? Czy w dzisiejszej Akademii pozostało coś z tamtej dawnej WSP?

-    Zacząłem pracę w 1950 r., Uczelnia powstała w 1946, można więc powiedzieć, że widzę jej rozwój prawie od zarania. Rozpocząłem pracę jeszcze w¹ budynku na ul. Straszewskiego, gdzie mieściło się wszystko; nie było wówczas studiów magisterskich, ale trzyletnie dwukierunkowe, wszyscy pracownicy schodzili się w jednym pokoju - takim pokoju nauczycielskim. Gdy porównać to z sytuacją, która ma miejsce w tej chwili, widać kolosalny rozwój, zarówno pod względem liczby studentów, kierunków, jak i pod względem jakości kadry. Co prawda na początku również mieliśmy wspaniałych matematyków: prof. Jana Leśniaka, prof. Zofię Krygowską -sztandarową postać, jeżeli chodzi o dydaktykę

matematyki. Dzięki prof. Krygowskiej powstała krakowska szkoła dydaktyki matematyki. Na początku uczyli także profesorowie z AGH - prof. Stanisław Gołąb, u którego robiłem doktorat; z UJ - prof. Tadeusz Ważewski. Oczywiście było to grono liczące się, ale niestety szczupłe.

W dzisiejszej Akademii dostrzegam dużo plusów, ale są też i minusy. Właściwie można powiedzieć, że to, co bywa plusem, bywa także i minusem, ponieważ - jak wspomniałem - schodziliśmy się w jednym pokoju, i to nie tylko matematycy, których dosłownie można było na palcach jednej ręki policzyć, ale i przedstawiciele innych kierunków. Była wówczas okazja do rozmów, do wymiany poglądów - wszyscy świetnie się znaliśmy. Wydaje mi się, że te początkowe lata służyły wytworzeniu tego, co nazywamy odpowiednią atmosferą przy kształceniu nauczycieli. Brało się to m.in. stąd, że starsi matematycy, których nazwiska wymieniałem, byli ludźmi, którzy albo mieli duże doświadczenie w nauczaniu matematyki w szkołach niższych szczebli, albo byli autentycznie zainteresowani dydaktyką. W chwili obecnej, wobec zjawiska masowości, nawet na kierunku matematyki kadra jest nieporównanie liczniejsza - zaryzykowałbym stwierdzenie, że w stosunku do tamtych lat jest ona dziesięciokrotnie większa - ale nie zawsze ma odpowiednie doświadczenie jeżeli chodzi o przygotowanie nauczycieli, a także specjalne zainte-

Konspekt nr 1 /2006 (25)