3702672161

l.Wstęp

W ciągu ostatniego dziesięciolecia znacznie wzrosło zapotrzebowanie na leczenie ortodontyczne. Obecnie leczenie ortodontyczne nie jest terapią odrębną, lecz stanowi jeden z niezbędnych elementów leczenia ogólnostomatologicznego, które jest prowadzone u dzieci, młodzieży i osób dorosłych. Wyraźnie obserwuje się przesunięcie priorytetów leczniczych od uzyskania prawidłowej okluzji do wzrostu ważności funkcji estetycznej. Współczesna terapia ortodontyczna powinna zajmować się zatem nie tylko uzyskaniem prawidłowej okluzji, ale także pozytywną zmianą istotnych elementów składających się na estetykę twarzy (Tracey 2005). W diagnostyce ortodontycznej badanie twarzy i możliwości zmiany jej kształtu poprzez zmianę układu zębowo-wyrostkowego, modyfikację wzorca wzrostu twarzy, czy też przez chirurgię ortognatyczną, powinny zostać dokładnie ocenione i skonfrontowane z oczekiwaniami pacjenta (Naini, Gili 2008). Narastająca większa świadomość pacjentów, ich percepcja środowiskowa, kulturowa i genetyczna, zgłaszane sugestie co do poprawy estetyki oraz możliwość zastosowania leczenia interdyscyplinarnego stanowi wyzwanie dla współczesnej ortodoncji (Strzałkowska, Lekan 2010).

W dzisiejszych czasach kultury masowej można spekulować, że podejście do atrakcyjności jednostki zostało w znacznym stopniu wygenerowane przez media, kino, prasę i sprowadzone do stereotypów, do których to jesteśmy porównywani, lub się porównujemy. W myśl aforyzmu Artura Schopenhauera: „piękno jest otwartym listem polecającym” należy zdawać sobie sprawę, że dysharmonia twarzy i obu łuków zębowych może przyczyniać się do szeregu problemów związanych ze zdrowiem fizycznym (zwiększona podatność na urazy zębów, zaburzenia w stawie skroniowo-żuchwowym, próchnica, choroby przyzębia, zaburzenia żucia i mowy) i psychicznym (brak samoakceptacji, zaburzenia psychiczne, choroby psychiczne), jak również do problemów w środowisku życia i pracy związanych z brakiem akceptacji i

1