4597124107

łańcucha o kątach « = 208 dopuszczalna

spada do nd = d, a w przypadku ^dow^"^nl®

nego do 2d. Można by tu jeszcze operować w pewnym za

kresie zmianą czynnika ^m° * “ ’ ^czyli zastosować w łań

cuchu trójkątów dokładniejsze Pomiary kątowe aniżeli wymagane w poligonizacji. Tak na przy kład, g > y

sować w łańcuchu zastępującym P^ol.^ł,?^oniz?_ł^c^ip^1I«;ip^kld^-m₀ = 2", zamiast m₀ = 12c= - możliwe sUnie siędopuszczenie przy trójkątach równobocznych n    dhizoM

nawiązaniu 34d, zaś spłaszczenie trójkątów przy dłu„o. i nawiązanego łańcucha o długości 2d zwiększyć d

W praktyce można by się zgodzić na przekroczenie wyżej

• ^my‘ \i

podanych długości łańcuchów, a więc przyjęcie >

tyle razy, ile dla danego, wyznaczonego tu n_ma;< my_p jest

mniejsze od maksymalnego b'ędu średniego, dopuszcza ne go w poligonizacji. Przyjmując przeto dla « n - 1, czyli my_p = m_d, dopuszczalne w II klasie poligo

nizacji precyzyjnej my =    ⁼ M⁵ oraz długość beku

do 1 km

my, _ <M5 ^ ₂

my_p 0,083

Z powyższego obliczenia wynika, że przy ^astosowanhi nieco dokładniejszych pomiarów kątów w i w ciągu poligonowym, dopuszczalna długość obustra nawiązanego łańcucha może się zwiększyć do o w przypadku stosowania trójkątów równoramienny o kątach a rzędu 10*. Widzimy więc, ze łańcuch tr<ojk^tow w warunkach spotykanych na trasach p°lagonlxacji g y mieć stosunkowo ograniczony zakres cuch czworoboków z przekątnymi jako zawierający '^ą ilość spostrzeżeń nadliczbowych mógłby j*³'^ sze rezultaty, jednak z drugiej strony pod tycznym stoi niżej od łańcucha trójkątów. Mi^owicie należy przypuszczać, że przy tym samym sposobie pomla kątów w tych samych warunkach, przez tego samego ob -watora i tym samym instrumentem, błędy pomiaru kątów w łańcuchu trójkątów będą mniejsze aniżeli w łańcuch czworoboków. Przyczyną tego stanu rzeczy ^k<J^y£^lIJ^ie3‘ 9ze stosunki długości celowych w spłaszczonych ^J^tac niż w czworobokach. Ponadto decyduje tu moment ^kono-miczny w związku z koniecznością stabdizowania ^w J³*}-cuchu spłaszczonych czworobokow parami ^b położonych punktów (około 100 m) lub też wykonywan.e pomiarów przy wykorzystaniu połowy punktów o stabilizacji tymczasowej, co uniemożliwiłoby kontrolę lub powtórzenie pomiaru. Na korzyść łańcucha czworobokow P¹^™³” wiałaby większa łatwość projektowania w przypadku, gdy trasa ciągu odbiegałaby od prostoliniowej, a jednocześnie szerokość trasy byłaby ograniczona.

niami bocznymi*). Istotę tej koncepcji ukazuje rysunek 3.

Na rysunku 3 pokazane jest zastąpienie nawiązanego obustronnie ciągu poligonowego (3*) łańcuchem czworoboków lub trójkątów (3&.c). Rysunek (3^d.e.f) pokazuje spo-

i

Rys. 4

W tej sytuacji celowe wydaje się zaproponowanie stosowania konstrukcji mieszanych, których zasadniczym ele mentem byłyby łańcuchy trójkątów obustronnie nawiąza nych, wzmocnionych na poszczególnych odcinkach w zależ ności od możliwości terenowych: punktami oporowymi, po mia-rem niektórych długości boków trójkątów (pewna modyfikacja metody smukłych trójkątów) lub też nawiąza soby wzmocnienia łańcucha trójkątów: pojedynczymi punktami oporowymi (3^d), dodatkowym zaobserwowaniem kierunków do położonych w bok od trasy łańcucha punktów triangulacyjnych (3^e), czyli tak zwanych nawiązań bocz-

^r) Jerzy Gaźdzlcki „Wpływ nawiązań kątowych na zmniejszanie błędów poołu/nych punktów typowego ciągu poligonowego". Prace IGiK, Tom III, zeszyt 1/8 r. 1956.

429