20
POLSKIE STOWARZYSZENIE ZARZĄDZANIA WIEDZĄ Seria: Studia i Materiały, nr4, 2005
4. Założenia systemu optymalizacyjnego wspomagania decyzji organizacji branżowej
Niniejszy rozdział identyfikuje miejsce podsystemu optymalizacji w systemie sterowania produkcją zakładów, założenia programistyczne jego poszczególnych modułów oraz możliwości rozwiązań komunikacji oprogramowania podsystemu z oprogramowaniem narzędziowym systemu. Najistotniejszym wymogiem, jaki tu musi zostać spełniony jest zachowanie integracji całego systemu. Ten punkt widzenia implikuje wszelkie działania związane z konstruowaniem podsystemu optymalizacji i wymaga rozstrzygnięć, co do zasad budowy interfejsu pomiędzy podsystemem a całością systemu oraz poziomu „wbudowania” podsytemu w struktury całości systemu, określenia spójnych zasad ograniczeń podsystemu ze względu na system, w jakim działa. Strukturę systemu obrazuje rysunek 3.
Rys. 3. Struktura podsystemu optymalizacji Źródło: opracowanie własne
Wykorzystanie podsystemu w sposób użytkowy polega na interakcyjnej generacji kolejnych modeli i ich przetworzeniu. Proces ten jest kierowany przez moduł menu podsystemu, wspólny dla modułu obliczeniowego (solwera) i modułu generacji i modyfikacji modeli. Po zakończeniu kreacji postaci obliczeniowej modelu następuje powrót do modułu menu i wykonanie dalszych czynności. Postać obliczeniowa modelu powstaje poprzez operowanie systemem menu na: względnie stałej strukturze ogólnej modelu (wnętrze tablicy simpleksowej), przez określanie wierszy/kolumn aktywnych w danym przetworzeniu w sesji obliczeniowej, wariantowych lub zmiennych ograniczeniach (ograniczenia górne/dolne, stany normatywne itp.), postaci funkcji celu, z określonego repertuaru funkcji celu i/lub ich bieżącej kombinacji.
Przetworzenie może być dokonywane wielokrotnie dla tej samej postaci wnętrza tablicy simpleksowej z różnymi wartościami ograniczeń bądź funkcji celu lub też jednokrotnie dla zafiksowanej lub zmienionej postaci obliczeniowej modelu. Kolejne formy postaci modelu są