5139624362

W literaturze przedmiotu brakuje przedstawienia tych aspektów. Porównanie opinii środowiska bibliotekarzy z opiniami architektów, konfrontowanie ich ze współczesnymi potrzebami użytkowników to temat nowy i ważny, dotychczas niezbadany i nieopracowany syntetycznie.

Kto i dlaczego pisze o przestrzeni budynków bibliotecznych? Co z tego wynika?

Kontakt ze studentami architektury Politechniki Gdańskiej podczas ankietowania ich w roku 2003 i w roku 2007 zwrócił uwagę autorki, że nie mają oni uporządkowanej wiedzy na temat funkcjonowania biblioteki akademickiej. Oznacza to, że w swoich przyszłych projektach mogliby mieć kłopoty z określeniem zadań stojących przed bibliotekami naukowymi i z porozumieniem z bibliotekarzami. Czy przyszli architekci zdają sobie z tego sprawę i czy mogą wykorzystać w swojej edukacji a potem w pracy publikowane opinie bibliotekarzy, architektów i innych użytkowników? Jednym z pierwszych, który dostrzegł konieczność współpracy architekta z bibliotekarzem i konieczność analizy funkcjonalności budynku bibliotecznego był, żyjący w latach 1881-1958, polski architekt i konserwator zabytków Jan Koszczyc-Witkiewicz [Jarecka 1972]. Koszczyc-Witkiewicz zaprojektował, oddany do użytku w 1931 roku gmach Biblioteki Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie i był autorem wydanej w roku 1939 pracy: Budowa gmachów bibliotecznych. Na konieczność porozumienia architekta z bibliotekarzem zwracał też uwagę Aleksander Birkenmajer [Birkenmajer 1929a, s. 489]. Współczesne biblioteki działają w stale ewoluującym środowisku. Gromadzenie, opracowanie i udostępnianie wiedzy to niezmienne funkcje biblioteki. Zmianom podlega sposób ich realizacji skorelowany z przekształceniami we współczesnej organizacji, technologii i architekturze. Wobec tego celowym jest postawienie pytań o stopień przygotowania bibliotekarzy i architektów tworzących nową przestrzeń biblioteczną do realizacji zadań oraz o transmisję poglądów między tymi środowiskami. Pytania są zasadne, skoro w literaturze pojawiają się stwierdzenia typu: nie ma prawie żadnej dyskusji jak zmiany te mogą być najefektywniej użyte dla rozwoju bibliotek i usług informacyjnych [Johnson 2009, s. 14]. Zmieniają się użytkownicy bibliotek i ich potrzeby. Specyfikę i potrzeby nowego pokolenia użytkowników starali się ukazać m.in.: Lidia Szczygłowska, zastępca dyrektora Biblioteki Politechniki Częstochowskiej, nazywając ich za innymi: digital natives², Generation-D, Net-Generation [Szczygłowska 2007, s.3] i Yaęar Tonta, wiceprzewodniczący Turkish Librarian's Association [Tonta 2009]. Tord Hoivik, profesor Library and Information Science w Oslo University o tym nowym kształtującym się

' Za twórcę i popularyzatora terminu digital native uchodzi Amerykanin Marc Prensky. Termin został użyty po raz pierwszy w 2001 roku i oznacza osobę urodzoną już w epoce technologii cyfrowej, stosującą jej techniki i narzędzia we wszystkich płaszczyznach swojego życia.