5192604556

Reasumując, jest prowadzona w stosunku do innych państw, z innymi państwami lub przeciwko innym państwom. Polityka ta

w ujęciu podmiotowym jest traktowana jako zbiorczy wyraz postępowania państwa w stosunkach międzynarodowych warunkowany zarówno obiektywnymi, jak i subiektywnymi czynnikami. Podejście przedmiotowe to tego zagadnienia to spojrzenie na kompleks obejmujący wszystkie strefy stosunków państwa ze światem zewnętrznym. Politykę zagraniczną kreują i realizują ludzie. Pozostaje ona nadal domeną jednoosobowych lub zbiorowych organów państwa. Centralnym ogniwem polityki z. jest zawsze decydent, określający i konkretyzujący zewnętrzne interesy państwa i porządkuje je w skali ważności. Polityka

z. pojmowana jest jako działanie państwa względem innych państw i jest przejawem nie tylko wł. interesów,

ale i jako wynik cudzego postępowania. Rozmaite grupy nacisku prowadza utajnioną kontrolę polityki zagranicznej niemal we wszystkich państwach. Tzw. kontrola korygująca działań decydentów dokonywana jest przez biurokracje resortów i instytucji współuczestniczących w wykonywaniu polityki zagranicznej, która porównuje się do góry lodowej. Wydaje się być poprawnym stwierdzeniem, ze polityka zagraniczna współcześnie funkcjonujących państw jest procesem racjonalnego myślenia decydentów. Polityka zagraniczna nie jest tylko i wyłącznie jedną z polityk szczegółowych, tj.: polityka kulturalna, gospodarcza, społeczna, jest natomiast II stroną polityki wewn. Poszczególne polityki szczegółowe mają swój wymiar - przedłużenie zagraniczne.

2. Czynniki polityki zagranicznej

Obserwacje i badania dowodzą, że różne elementy środowiska geograficznego, wielkość i struktura ludności, potencjał gospodarczy, narodowe zdobycze kulturowo - cywilizacyjne, cechy ustrojowe, wszystko to oddziaływuje na kształt polityki zagranicznej, jej cele, zasady, metody i skuteczność. Obecnie zjawisko, które możnaby określić mianem wzmożonej ruchliwości państw w międzynarodowym porządku ich ważności. Dotyczy to czynnika gospodarczego, a przykładem są lata 60 i 70, które przyniosły m.in. rozwój RFN, Japonii. Równocześnie nastąpił regres gospodarki brytyjskiej. Środowisko geograficzne jest tym czynnikiem, który wpływa na politykę zagraniczną państw , w kilku f. o zmiennym hist. znaczeniu. Jedną z nich jest powierzchnia terytoriów państwowych. Czynnik rozciągłości nie był i nie jest bez znaczenia. W dalszym ciągu zachowuje swą wartość. Czynnik przestrzeni b. istotny z milit. punktu widzenia, szczególnie w regionach słabo rozwiniętych. Warto jednak dodać, że wady i zalety rozciągłości terytorialnej słabną, natomiast zdecydowanie istotnego znaczenia nabierają zagospodarowanie terenu, gęstość i koncentracja zaludnienia oraz sieć komunikacyjna. Podobne ewolucji uległ czynnik terytorialny w sferze gospodarczej. W państwach o niewielkim odsetku ludności wiejskiej, rozległość terytorialna może stać się przeszkodą czy też przesłanką wzrostu gospodarczego. Zbliżoną analizę uzyskamy rozpatrując rzeźbę terenu, uwarunkowania klimatyczne, kształt terytorium i bonitację granic. Wzrasta jednak rola i znaczenie posiadanych zasobów naturalnych jako kryterium aktualnej, potencjalnej siły państwa. Stwarzają one możliwość oddziaływania na stosunki międzynarodowe i umożliwiają wykazanie skuteczności polityki zagranicznej państwa.

Istotną rolę odgrywa też położenie geopolityczne. Na jego zmianę może wpłynąć tylko konflikt zbrojny. Ma ono ch. względny. Zjawisko to nabrało nowych treści. Przykładem mogą być kraje neutralne i niesprzymierzone, odnoszące korzyści zarówno w sferze bezpieczeństwa i rozwoju współpracy międzynarodowej.

Państwa buforowe zaś posiadają większą swobodę, także w p. zagranicznej. Ewolucja technik

14