5192604985

146

Szczególna rola przypada w tych procesach wielkim miastom, tradycyjnym centrom życia ekonomicznego, naukowego i kulturalnego. Po okresie tzw. "suburbanizacji" i “dezur-banizacji" (to ostatnie wyrażenie nie jest słuszne, jest bowiem używane dla oznaczenia przepływu ludności z wielkich do małych i średnich miast. przy stałym wzroście. lub stablizacji. udziału ludności miejskiej) wystąpiła faza "reurbanizacji" (uwaga jak wyżej), czyli powrotu do centralnych obszarów wielkich aglomeracji. J.‘ Lambooy (1986) wskazuje np. na utrzymującą sie znaczaca role Rimcity w Holandii, które - po rekonstrukcji terenów śródmiejskich, szczególnie Amsterdamu - było w stanie akomodować nowe funkcje usługowe i gospodarcze. Podobnie stały dynamiczny wzrost obserwuje sie w innych wielkich miastach europejskich: Londynie, Paryżu, Mediolanie, Barcelonie. Miasta te wykazują znaczna zdolność adaptacyjne, wynikająca z bardzo 3ilnego zróżnicowania pełnionych przez nie funkcji.

3.3. Ograniczenia polityki regionalnej w okrasie stagnacji i rekonstrukcj i

Omówione w poprzednim punkcie przemiany struktur regionalnych w znacznej mierze zachodziły w sposób spontaniczny. Procesy gospodarcze i społeczne były wynikiem w znacznej mierze autonomicznych decyzji podejmowanych przez producentów i konsumentów, w ograniczonym stopniu poddającym sie interwencji polityki regionalnej.

Można postawić teze, że lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte stanowią przełom w doktrynie polityki regionalnej w wysoko rozwiniętych krajach. Złożyło sie na to kilka przyczyn:

1. Recesja gospodarcza w istotnym stopniu ograniczyła możliwości finansowe podmiotów polityki regionalnej: państwa (por. H. Richardson, 1984) i władz regionalnych. Podobne zjawiska wystąpiły także na szczeblu lokalnym (por. T. Clark