5192605133

31

choć 1 tu nie można uciec od wadliwości systemu cen) ograniczają przydatność tej kategorii dla potrzeb kierowania i sterowania rozwojem regionalnym. Jakość życia jest z kolei pojęciem tak złożonym, a w dodatku subiektywnym jej ocena wymaga określenia potrzeb społecznych - że trudno byłoby uznać te kategorie jako dyrektywę polityki regionalnej, be2 wydzielenia z niej składników prostszych i bardziej zobiektywizowanych, jak np. warunki bytu czy elementy infrastruktury społecznej.

Główna trudność stosowania powyższej koncepcji jako dyrektywy polityki regionalnej polega jednak na tym, że kryteria te można traktować badż jako wzajemnie komplementarne, badż też jako konkurencyjne. Trudno jest jednak wskazać, bez uprzedniego określenia założeh wstępnych, na zakres komplementarności lub konkurencyjności. Odwołać sie w tym celu musimy do rozważanego dalej dylematu "równość czy wydajność", bowiem jego roztrzygniecie określa, w jakiej mierze oba kryteria:    efektywności i jakości życia mogą stać

sie wyznacznikami zasad polityki regionalnej.

Koncepcja nie odwołującą sie explicite do kategorii siły i słabości regionów, majaca jednak ścisły z nia związek, jest klasyczny już podział regionów zaproponowany przez L. Kla-assena (1965, s. 30 - cyt. za J. Friedmann, C. Weaver, 1979, s. 141,    142). L. Klaassen tworzy czteropolowa typo

logie regionów, łącząc ich pozycje na skaii poziomu rozwoju z pozycja na skali tempa rozwoju (pozycja wyznaczona jest przez relacje do odpowiedniej średniej krajowej). Typy te to:

a)    regiony wyżej rozwinięte i szybciej rozwijające sie ("prosperity areas" - obszary dostatku i dobrych perspektyw na przyszłość),

b)    regiony niżej rozwinięte i wolniej rozwijające sie ("distressed areas" - obszary niedostatku, kryzysu),

c)    regiony niżej rozwinięte i szybciej rozwijające sie

("distressed areas in process of developraent"    -

rozwijające sie obszary upośledzone).