5282745371

W 2012 r. przyjęta została Dyrektywa w sprawie efektywności energetycznej. Jej celem jest ustanowienie wspólnych ram działania na rzecz promowania efektywności energetycznej w UE dla osiągnięcia zamierzonych celów w tym zakresie do 2020 r., przewiduje ustanowienie krajowych celów w zakresie efektywności energetycznej na 2020 r., a także wprowadza obligatoryjne rozwiązania na rzecz uzyskania oszczędności energii we wszystkich sektorach oraz zaleca, aby państwa członkowskie ustanawiały długoterminową strategię uruchamiania inwestycji w renowację budynków mieszkalnych i komercyjnych (strategia ta powinna m.in.: przedstawiać racjonalne pod względem kosztów rozwiązania remontowe, zawierać sposób działania i wytyczne stymulujące stosowanie technik renowacji budynków oraz wspierające podejmowanie decyzji inwestycyjnych). Dyrektywa to zmieniła dyrektywy 2009/125/WE i 2010/30/UE oraz uchyliła dyrektywy 2004/8/WE i 2006/32/WE, tj. w sprawie usług energetycznych oraz w sprawie Kogeneracji; do czerwca 2014 państwa członkowskie muszą dostosować się do jej postanowień.

Dyrektywa ta (art. 24) wprowadza także wymóg tworzenia krajowych planów działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii (NEEAP). Pierwsze plany powinny powstać do 30 kwietnia 2014 r. (a następnie tworzone co trzy lata) i powinny być składane do KE. Komisja Europejska w maju 2013 r. określiła jakie informacje powinny być w nich zawarte. W ramach tych planów państwa członkowskie ustanawiają długoterminową strategię uruchamiania inwestycji w zakresie renowacji krajowych zasobów mieszkalnych i użytkowych, zarówno publicznych jak i prywatnych¹, b) polityka krajowa w zakresie energooszczędności

Impulsem do wprowadzenia w polskim ustawodawstwie wymogów z zakresu energooszczędności była dyrektywa unijna w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (The Energy Performance of Buildings Directive 2002/91/EC) oraz jej nowelizacja z 2010 r. Te rozwiązania prawne miały służyć zmniejszeniu zapotrzebowania energetycznego poprzez zobowiązanie państw członkowskich do stworzenia takich warunków prawnych i rynkowych, aby od 31 grudnia 2020 r. wszystkie nowe budynki były niskoenergetyczne lub pasywne, a już od 31 grudnia 2018 r. budynków użytkowanych przez władze publiczne.

W Polsce, po tzw. przełomie ustrojowym z 1989 r., podstawowymi aktami prawnymi² dotyczącymi energetyki, były:

-    uchwała Sejmu Rzeczpospolitej Polskie z dn. 9 listopada 1990 r. w sprawie założeń polityki energetycznej Polski do 2010 r., czyli ówcześnie szacowanej na 20 lat;

-    ustawa z dn. 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne, określająca m.in. zasady kształtowania polityki energetycznej państwa, zasady i warunki zaopatrzenia

1

   Finał publikation -Serpente project, listopad 2014

2

   Ciekawostka: Wg Internetowego Systemu Aktów Prawnych, najstarszym aktem prawnym zawartym w tym systemie dotyczącym energii elektrycznej jest Ustawa z 15 lipca 1920 r. o zmianie cen za dostarczanie energii elektrycznej [http://isap.sejm.gov.pl/KeyWordServlet?viewName=thasE&passName=energetyka&isNext=true]