5409390774

Rozdział 6

kwadratowym [2]. W ten sposób do określonej pozycji literaturowej odsyłacze mogą występować wielokrotnie, ale dana pozycja występuje w spisie tylko jeden raz.

Sposób ten jest w praktyce nieco kłopotliwy, bowiem zazwyczaj pisząc pracę nie rezygnujemy z poszukiwania literatury. Jeśli zdarzy się, że dyplomant trafi na interesującą pozycję, to zwykle zmienia się kolejność spisu, a to burzy system odwołań umieszczonych w dotychczasowym tekście.

Przykład spisu literatury:

1.    Abt S. Logistyka w eksploatacji. WNT Warszawa, 1995.

2.    Day R. How to Write & Publish a Scientific Paper. Cambridge University

Press, Cambridge 1998.

3.    Hoyos C.G., Zimolong B. (1989). Occupational Safety and Accident

Prevention. (Bezpieczeństwo przy pracy i zapobieganie wypadkom).

Elsevier, Amsterdam.

4.    Kowalski K. Metody oceny ryzyka. W: PWN Warszawa, 1994.

5.    Kowalski K. Podejście wariantowe do oceny ryzyka. Atest, nr 7/1994,

str. 33-51.

Dlatego ostatnio coraz powszechniej stosuje się odsyłacze według nazwiska i roku. W tym wariancie również sporządza się zestawienie bibliograficzne według układu alfabetycznego nazwisk autorów, jednak odwołując się w tekście do konkretnej publikacji podajemy w nawiasach kwadratowych nazwisko pierwszego autora oraz rok wydania publikacji [Day, 1998]. W takim przypadku dopisanie dowolnej ilości publikacji w dowolnym miejscu spisu literatury niczego nie zmienia w tekście pracy. Zazwyczaj autorzy nie publikują wielu pozycji w tym samym roku, więc taki opis jest jednoznaczny, a nawet jeśli zdarzy się więcej publikacji tego samego autora w jednym roku, to wówczas w opisie podaje się po roku kolejne litery alfabetu łacińskiego [Kowalski, 1994 a] lub greckiego a, P itd. odpowiednio dla pierwszej, drugiej itd. publikacji według kolejności zamieszczenia w bibliografii. Jeżeli autorów jest więcej, dodaje się po nazwisku skrót „et al.” co jest odpowiednikiem polskiego „i inni”.

80