5439979046

278

PRZEGLĄD ELEKTROTECHNICZNY

Nr 9

i) Izolowane odcinki torowe.

Długość izolowanych odcinków torowych waha się w zależności od szybkości pociągów i miejscowych warunków w dość szerokich granicach od 56 do 4 000 metrów.

Pierwsza cyfra odnosi się do szybkości 10 km/godz.

1    czasu ostrzegania na 20 sekund przed zbliżającym się pociągiem, druga — do szybkości 120 km/godz. i czasu

2    minut. W przeciętnych warunkach, dla szybkości pocią

gu 80 km/godz. i czasu ostrzegania 30 sekund, długość tę przyjmuje się równą 700 metrom. Ponieważ szyny kolejowe w obrębie izolowanego odcinka torowego służą jako przewodniki prądu, muszą stanowić elektryczną całość. Z tego powodu na złączach szynowych, gdzie kontakt jest spowodowany tylko dociskiem łubek do szyn, muszą być zastosowane specjalne złączki. Złączki te bywają wykonywane w 2 odmianach. Złączki pierwszego typu (rys. 1) składają się z drutu miedzianego, zamocowanego swemi końcami w szynach zapomocą wyżłobionych stożków żelaznych. Drut jest albo

Rys. 2.

schowany pod łubkami, albo podtrzymywany specjalnemi uchwytami, osadzonemi pod łbami śrub łubków.

Złączki drugiego typu (rys. 2) składają się z kawałków linki miedzianej o przekroju 35 mm-, umocowanych końcami w żelaznych obsadkach, które są przypasowane do zewnętrznej strony główek stykających się szyn.

Na swych końcach izolowany odcinek torowy musi być oddzielony od reszty toru zapomocą złącz izolacyjnych (rys. 3). Izolację złącza uzyskuje się przez zastosowanie przekładek z twardej (szarej) fibry, umieszczanych pomiędzy łubkami i szynami, oraz zastosowanie tulejek, zakładanych na śruby łączące łubki. Złącza takie wyrabiane są dla

wszystkich, normalnie stosowanych typów szyn, jak „S’\ „8 b" i „ód", „40“ i t. p.

Zasilanie izolowanych odcinków torowych odbywa się normalnie na ich końcach prądem stałym, czerpanym z ba-terji lub prostowników.

Do zasilania izolowanych _

odcinków torowych wystarcza w normalnych warunkach napięcie 1 V, przyczem szyny nie muszą leżeć na tłuczniu, wystarczy tylko, aby podsypka nie dotykała do stopek szyn.

Jako baterji do zasilania    ■ - -    * ■ -

izolowanych odcinków torowych czyli baterji torowej używa się wysokopojemnościowych ogniw alkalicznych węglowo-cynko-

wych typu A-D, lub rzadziej    _

ogniw Edissona.    *--■ ■ ■    — -■

Ogniwa typu A-D posiadają biegun węglowy, obliczony na 2 500 Ah, i biegun cynkowy    i 11 I

na 500 Ah. Biegun węglowy wytrzymuje 5-krotną wymianę bie-    ^^ys’

guna cynkowego i elektrolitu.

W normalnych warunkach baterja torowa składa się (dla pewności w działaniu) z 2 ogniw, połączonych równolegle, i wymaga wymiany elektrody cynkowej i elektrolitu raz na pół roku, a elektrody węglowej — raz na 2 i pół roku.

Baterję torową razem z oporem, zabezpieczającym ją od zwarcia w chwili znajdowania się pociągu na izolowanym odcinku torowym, umieszcza się w małej szafce obok toru (rys. 4).

Baterja jest przyłączona do szyn zapomocą dwużyło-wego kabla, zakończonego przy szynach żelazną końcówką, zalaną masą izolacyjną. Z końcówki prowadzą do obu szyn toru linki miedziane, zamocowane w szynach zapomocą stożków, dociskanych do szyn śrubami( rys. 5).

W razie zastosowania do zasilania izolowanych odcinków torowych prostowników (przyczem z reguły stosuje się bardzo tanie i trwałe suche prostowniki miedziowe), dodaje się dla pewności działania i uniezależnienia się od przerw w sieci zasilającej akumulatorowe baterje wyrównawcze żelazo-niklowe, jako wymagające najmniejszej obsługi.

W tym przypadku prostowniki i baterje umieszcza się w głównej szafce rozdzielczej przy sygnałach na przejeździe, a połączenie zespołu prostownikowego z końcem izolowanego odcinka torowego wykonywuje się zapomocą gołych przewodów napowietrznych na słupach telegraficznych, przyczem przewody spełniają jednocześnie rolę oporu, zabezpieczającego zespół przed zwarciem osiami pociągu. W ten sposób

Rys. 3.

I