544443633

4. Edukacja zawodowa 4.1. Rys historyczny edukacji zawodowej w Polsce

Tabela 4.3. Uczniowie w szkołach zawodowych dla niepracujących w latach 1970/71-1990/91 według grup kierunków kształcenia

W tym grupy kierunków kształcenia

Lata _ ..    _ . .    Rolnicza    .    Służby

Ogółem Techniczna ., .    Ekonomiczna Oświaty ,    . Artystyczna Pozostałe

szkolne    i leśna    zdrowia

w %.

1970/71    100,00    64,70    9,42    15,02    2,00    3,22    2,64    3,00

1980/81    100,00    56,18    12,01    15,58    1,95    5,29    3,67    5,32

1985/86    100,00    60,70    9,29    15,54    2,90    5,97    4,27    1,33

1990/91    100,00    60,31    9,06    16,29    3,07    5,71    4,19    1,27

Źródło: Rocznik statystyczny,Szkolnictwo 1990/91", Główny Urząd Statystyczny, Warszawa i obliczenia własne.

Baza materialna i finansowa szkolnictwa zawodowego także pozostawiała wiele do życzenia. Na początku lat 70. nauka często odbywała się na dwie zmiany, a poprawa tego stanu, jak wskazywali autorzy raportu, wymagałaby zbudowania ponad 12 tys. nowych pomieszczeń (tamże, s. 136). Dynamikę zmian wielkości szkól i klas w szkołach zawodowych przedstawia tabela 4.4.

Tabela 4.4. Szkoły, oddziały, uczniowie w szkołach zawodowych dla niepracujących w latach 1970/71 -1990/91.

1970/71    1980/81    1985/86    1990/91

Zasadnicze szkoły zawodowe dla młodzieży

Liczba szkół    2755    2031    2006    2025

Liczba oddziałów w szkole    6,7    8,6    10,5    11,6

Liczba uczniów na oddział    33,2    29,7    26,1    27,2

Technika i licea zawodowe dla niepracujących

3468

6,4

27,9

Liczba szkół    1777    3128    3035

Liczba oddziałów w szkole    7,2    5,8    5,8

Liczba uczniów na oddział    36,3    31,9    26,6

Źródło: Rocznik statystyczny.Szkolnictwo 1990/91", Główny Urząd Statystyczny, Warszawa i obliczenia własne.

Diagnoza kształcenia zawodowego i jego efektów przedstawiona w „Raporcie o stanie oświaty w PRL" w 1973 r. pozostała w znacznej części aktualna także po kilkunastu latach. Raport „Edukacja narodowym priorytetem" przygotowany przez zespół ekspertów pod koniec lat 80. wskazywał potrzebę podjęcia następujących reform edukacji: upowszechnianie opieki przedszkolnej, doskonalenie nauczania propedeutycznego, rozwój orientacji pedagogicznej i zawodowej, respektowanie hasła: „uczyć uczniów, uczyć się" zbliżenie programów szkół ogólnokształcących i zawodowych, skonstruowanie systemu szkolnego zgodnie z zasadami ustawiczności kształcenia oraz reformę kształcenia nauczycieli (tamże, s. 435-436).

4.1.4. Dziesięciolecie„budowania nowego"

Zmiany polityczne i społeczno-gospodarcze, które nastąpiły po 1989 r, spowodowały konieczność przygotowania do uczestnictwa w innej niż dotychczas rzeczywistości politycznej, społecznej, a przede wszystkim gospodarczej. Szczególne zadania stanęły przed obszarem kształcenia zawodowego. Propozycje reform pojawiły się już w 1990 r. Decyzją ministra edukacji z 8 września 1990 r. powołano zespół do opracowania założeń koncepcji rozwoju kształcenia zawodowego. W indeksie problemów

173