5487409182

„Koniec ulnki". a UOcaa ipi i chrapie

,Fi$arancr\ czyli na planu „Karola. Czhmeka. który zottalpapicipm'

A* „Miech łic dzieje, co chce^,f cuśr Asomzapuiab wią*

.Portret z kuratorem w tle". a ortyki na pienszym piani*

Świetne! Bardzo nam się podobć

0<l i<> lal kręcą lllin\ i przekonują, żc w sztuce nie można \\\inyślic nienowego. Suprrgriipa \zorro pokazuje w Toruniu najśmieszniejsza wystawę sezonu i kończA działalność

STACH SZABŁOWSKI

ę pracowni, a kto się tył* cęóal Robi się nicprzy-efcera wisi w mroźnym u. Ktoś odchodzi ohrażo-ica, żeby jeszcze nawmi-; <m. Ktoś kopie ze złością c ma już o czym gadać, /chodzi w swoją stronę. 1 pokrywa się z frcczywi-:nńwi Igor Krew.

metoda

rdnej rodwchan* pro-

*    realizacja AzofTO: zdję-Weh kamer, jakość III).

nagrany dźwięk. Na tym '*y film nakręcony pod Azorro wygląda jak ama-omr vidnv Rzecz pocho-Ol roku i non tytuł „Bar* \»ę podoba". Artyści cho-:.ickie i oglądają wysta-•:riach. kwietne, bardzo

debata* - mówią po wyj-

kjnęj ekspozycji i /mie-*a*tpną.byznowująpo-Arocrocn bardzo się po-'/>stko. Im więcej chwaty*! podnoś: się ponom

*    - To wtedy powitali nada pracy: niceapianowa-zdarzeń mający początek oc ckreUoocy idei - wyya-TiŁ Trud 00 o lepsze wpeo*

*    w twórcDoić Azorro, gru-•rcćub karierę na sugero-

0    «ztuka już od dawna nie

niogtauta się Supc/grupą. *nic żadnego okonka fce* dataty się nazwać gwiaz-edy w 2001 roku przeds*-uę rod/ita.wxr>scy byk już ¹¹ artystami - Scron trwał na siebie trafialiśmy. No ny jakimś stoliku pojawił k próby zrobienia czegoś

1    imo wybujałego aspektu óego iKUwało się jednak >ś&ć - wspomina Dawic-

‘^JlY innymi udało się wy-- Syn Igora (Kim-OT* red) Antek pereję/y-capytal ojca, oym różni ^ «1 Azorro, 1 Azorro wy-

**S roku anyśa zatrudnia* ^uatytówfilmir JCarol. który został papieżem*, w rołach ksipry, depor-

*^h Ardów, hiikrowców,

I mwersytetu Jagid-& To partie mniej niż cpi-^.» jednak w-jatami sen-'p >nsurz\h alternatywni ^Jł,u, niczego w nim mc

W wyśmiewaniu systemu sztuki ą bardzo skuteczni. Byli nawet o krok od wyjazdu na biennale do Wenecji

Łukasz, w*awaj! S/tuta* nę skończył*.

Noc. pognane w półmroku mieszkanie, na ka-IUpłC Śpi dUSff>€J tUSZY mężczyzna. Nazywa się l*itai«z Skąpdći. Jest znanym krakowskim artystą portkuoccfAual-njm Chrapie. Przy 1?iącym przysiada CKbir Dawida, wwechstron-ny performer, ironioa. Ma mu do przekazania hiobową wieść - Lubaw, obudź »ę. Koma* wrota j<M

WSZYSTKO IUZ OYlO

FV> Dawidom Skąpskicgo próbują wyrwać zc smi jeszcze twórca eksperymentalnego wideo Igor Krcnz oraz fotograf i grafik komputerowy Wojciech Nicd/ieOca. Wszyscy wołają, żc .sztuka «ę skończyła". W odpowiedzi słyszą jednak tylko gfośnc chrapanie.

Sztuka się skończyła. Czas na sztukę po Htuce - atukę o sertu-cr, a nawet sztukę bez sztuki. Krótko mówiąc, czas na Supcrgnipę A70CT0. W Toruniu trwa .Idealna wystawa" tej formacji. lo ptcrwwa retrospektywna prezentacja Azor ro 1 najprawdopodobniej oetfatnia.

Azono to Mooty P>thon polskiej sztub. Czterej faceci kręcą filmy, w których odgrywają dacze. Z tej czwórki trzech je* łysych, jedm młody*, jeden przy koki, a wNzyscy mają wyraźnie oblicza aktorów* charakterystycznych. Dowcipy dostarczają najchętniej z kamienną twarzą Bustc-ra KcatocUL Diak* jest improwi

zowam. humor - puroonac .\zorro co wtaścńoc kahare<.o$* szczególny, że uszy«kie yP> ⁹ mery są o sztuce współczesny W Tocunm oglądamy tu- ® ^ filmów. Je* wkćd nkh *iy, a /ara/em - jak ruje - o*atnL

X Na festiwalu Kra Nowe Horyzonty galerii Raster zorganizowała spccyilny pokaz JCarob" który cglądany był jednak me tyle jako rzecz o młodych Utach Karola Wojtyły, ile projekt Azorro. - Film jest przepełniony schematycznymi dialogami, sztampowymi rozwiązaniami fabularnymi, kiepskim aktorstwem - pisał po tamtym pokazie krytyk 1 teoretyk Łukasz Ren-duda. - Byłby absolutnie niemożliwy do obejrzenia, gdyby nic fakt swoistego zawiaszcTcnia tego dzieła przre Azorro.

Azorro International

- Członkom Azorro udało nę bycie artystami licz tworzenia sztuki - to zdanie krakowskiej kntycz-b Magdy Ujmy trafia w sedno fenomenu Supergnipy. Cala historia jest przecież z założenia nicpowaź-m. rozmyślnie żenująca i właściwie można by ją zbyć jako prywatne mhtwy pcdcjmowanc na marginesie indywidualnych kaner przez czterech dobrać czujących się ze sobą artystów. Niepoważne Azorro ma jednak swój poważny wymiar, którego nomen cmcn nuuą jcit retrospektywa w prtsti-żowrym CS\V w Toruniu. Rzut oka w dKttfr formacji i okazuje się.

że narwą Supergrupa tu coś więcej niż klasyczna dla tego typi projektów automitologizacja.

Azdcto przewija się pracz wszystkie najważniejsze poUtae łmtytucjc i wystawy zbk>f«»wc XXI wieku. Choćotutcczmc grupa nie pr/ebiki się do międzynarodowej ekstraklasy, pokazywa-b fcwpjc filmy od kmdyńibrj Tlite < '.allcry, prze/ Nowy Jork, po Izrael. Japonię i Tajlandię, nie mówiąc o Niemczech 1 Austrii, gdzie je* najhardziej znana. W 20A4 rt>-ku jej C7kmkowic byli o krok od reprezentowania fatsta na biennale w Wenecji. W konkursie na wystawę w pawilonie ft)ionii /mkcih się w* ścisłym finale 1 nąjpowuznicj-oym artystą średniego pokolenia: surowym. taytycTnym i zaangażowanym Arturem Żmijewskim. W Wenecji Azorro zamierzali promować interaktywny CD-ROM pomagający uzależnionym arty-*om wyjść ze zgubnego nałogu uprawtama sztuki

WjzJri *p(wób arty*im róctws>-nącym sztuki udało się osiągnąć w doedanae sztuki takie powodzenie? Rozwiązanie paradoksu podsuwają sami w filmie .Konacc sztuki* w którym Kreitz, Dtwicta i Nic-dziełko usitają obudzić chrapiącego Skąpdocgo. Skąd jednak wiadomo, żęto koniec? Na to pytanie Azorro również odpowiada, tym razem w swoim najlepszym filmie .Wszystko już było". Rzecz, dzieje «ę na działce. Artyści palą pipie-rofiy i zastanawiają się, co nowego jcszarc axcau by zrobić w sztuce. Kimystów nic brakuje, ale. niestety. wszystko już było. - Moż-iu by* nic nic zrobić - proponuje w pewnym momencie zdesperowany Ikrwicki. - Ale toteż już byk) - odpowiadają kołcd/y.

Na pxracby rraliraqi filmu .Niech «ę dzieje, co chce" czterej artyści pracz półtora miesiąca cierpliwie zapuszczali wą*y. a potem nur/Ji. łowiąc ryby w przerębli - tyłe poświęceń, aby pona-bijać się z polskiego, wąsatego modelu roędośo. Tego rodzaju projekty stanowią jednak wyjątki od reguły panującej w święcie Azorro. Regub ta mówi, żc cwtai-nim tematem, jata poz/wtal arty* 8tom po końcu sztuki, jest Kystem sztuki. Być może wwystku już było, łc« machina sztuta działa przecież pełną parą, choć na jałowym biegu. Kuratorzy dalej zaznaczają swoją obecność na wernisażach (J\xtrct z kuratorem w de") t składają artystom żenujące propozycje. które adresatów doprowadzają - domownic - do łez ze śmiechu (.Propozycji"). Zamiast walczyć z systemem. A/orro system ośmiesza. enturjastycxnie przyjmując jego reguły - projektuje .idealne wystawy" oraz Jde-alnc rzeźby *ogbsza, żr w>Ą*ki> .bardzo nim się podoba” sugerując, iż o współczesnej sztuce nie nu już nic do powiedzenia, ponieważ utraeda jakiekolwiek znaczenie i nawet wieść o jej końcu nie zbudziła Łukasza Skąp*kiego. Zabawy Azorro przedrzeźniają zabawę w sztukę - grę. w której nie ma już. żadnej stawia. Przy tym artyści wciąż tę grę praeeścż lubią. Ich satyra to - jak mówi Dawida - .technologia łagodnej krytyki: kopana kogoś w kostkę, a jedno-czcśnw uśmiechania się wr twarz*.

Uśmiechu nie sposób przecenić. - Weszliśmy do świata sztuki tylnymi drzwiami poprzez poczucie humoru - twierdzi Wojciech Nicdx*fiax Sztuka wspćtcze-sna jest różnorodna, ale <a masst to dziedzina /dominowana pracz powagę, z tendencją do ponurac-twa. Dzięki Azorro wreszcie można się pośmiać w galerii. PO/waU się nam na to jednak tylko dlatego, że śmiejemy »ę ze sztuki.

Na czerwonym świetle

W filmie „Czy artyście wszystko wolno?* członkowie Azorro ostentacyjnie przechodzą na czerwonym świetle, depczą trawniki, trazcł-nie gwiżdżą na ładne dziewczyny i używają brzydkich wyrazów w miejscach publicznych. Czy wyśmiana zznśtologtzowuna wolność artysty obejmuje także nabijanie się ze sztuki? Paradoks polega na tym, że>ak najhardziej: nic tylko wolno, tle wręcz je* to mile w>-dnanc. W gruncie rzeczy kuratorzy 1 instytucje sztuki niczego tak nie lubią jak prac mcuanystyr/nych. sztuki o sztuce ora/ krytyki instytucjonalnej. Każdy przecież lida zajmować s*ę samym wbą. Kopniak w kostkę, zwłaszcza łagodny, to niewielka octu za tę przyjemność. Na przykładzie Azorro widać, jak gUdko współczesny System przełyka każdą krytykę pod łwcóm adresem i obraca (żeby nie powiedzieć: wydala) na wftauią korzyść. W rezultacie twórcom wolno akurat tyłe, ile w filmie, czyb traszkę puswuwołić. łagodnie krytyczne prace Azorro idealnie trafiają w zapotrzebowanie świata wrota na odrobinę autorefleksji - stosownie medhmej, a do tego jeszcze zabawnej. Ironia Icku polega na tym, że Supergrupu je* podręcznikowym reprezentantem zja-widm. 7. którego się podśmiewa, czyli sztuki zjadającej łakomie własny ogon Żarty Azorro o końcu wrota mogą okazać wę samospeł-niającą wę przepowiednią Oczy-w vśoc me db wtula, tyłka dln Su-prrgrupy Azorro.

.lOnlm »Y»n-* Sup*fgrv^i Awr#' CŚW Znc* - C/eu¹ •to Zt> *▼/#<**

razr.Któj 1 37 LIPCA 3010 59

58 ra/KKKój 1 37 i.ifca 3010