5996832527

24

traktując je oddzielnie, na przykład bądź uwzględniając regionalne zróżnicowanie zbiorowisk, bądź nie.

W pierwszym etapie rozdzielono regionalne jednostki podstawowe według kombinacji dominujących zbiorowisk potencjalnych, to jest zbiorowisk osiągających trzeci lub wyższy stopień udziału według poprzednio omawianej skali. W tym etapie typologii nie uwzględniano zróżnicowania zbiorowisk na zespoły i odmiany regionalne, czyli tego co nazywamy wikaryzmem geograficznym, tak na przykład grądy traktowane były jako jedna jednostka (Stellario-Carpinetum, Galio-Carpinetum i Tilio-Carpinetum razem), podobnie bory sosnowe, żyzne buczyny i niektóre inne.

Po przeprowadzeniu analizy, wyróżniono 24 realizujące się powtarzalne kombinacje dominujących i subdominujących potencjalnych zbiorowisk roślinnych w regionach; ponadto stwierdzono jeden region o kombinacji unikatowej w Polsce (obszar Borów Nowotarskich) oraz dwa regiony, w których większość powierzchni zajmują jeziora (zespoły jezior Śniardwy oraz Mamry i Niegocin). Specyfika geobotaniczna tych regionów nie została w pełni określona, bo mapy potencjalnej roślinności naturalnej ograniczone są wyłącznie do roślinności lądowej. Te kombinacje określono mianem krajobrazów roślinnych i potraktowano jako podstawowe jednostki typologii. Są nimi krajobrazy:

—    nadmorskich borów sosnowych,

—    śródlądowych borów sosnowych,

—    borów i borów mieszanych

—    borów i borów mieszanych ze świerczynami,

—    borów, borów mieszanych i grądów,

—    borów mieszanych i grądów,

—    grądowy,

—    dąbrów świetlistych i grądów,

—    borów mieszanych, grądów i świetlistych dąbrów,

—    grądów i niżowych buczyn,

—    pomorskich buczyn,

—    pomorskich buczyn i acidofilnych dąbrów,

—    acidofilnych dąbrów pomorskich,

—    grądów i wyżynnych buczyn,

—    borów, borów mieszanych, grądów i buczyn,

—    grądów i podgórskich dąbrów acidofilnych,

—    grądów i buczyn górskich,

—    reglowych buczyn,

—    borów mieszanych i jedlin,

—    dolinowych łęgów wiązowych,

—    łęgów wierzbowo-topolowych,

—    łęgów jesionowo-olszowych,

—    bagiennych lasów olsowych,

—    Borów Nowotarskich,

—    wysokogórskie.

Każdy z 24 krajobrazów roślinnych scharakteryzowany został poprzez:

—    frekwencję poszczególnych zbiorowisk (0—100%),

—    średnią wartość ich udziału powierzchniowego (0 — 5),

—    wskaźnik „U” roli zbiorowisk w krajobrazie, będący iloczynem dwu poprzednich.