604000734

279

Analiza trendów i rozwiązań w zakresie dezodoryzacji gazów metodą biofiltracji

Z przeprowadzonej analizy dostępnych danych [2, 7] wynika, iż skuteczność usuwania siarkowodoru w prowadzonych badaniach, pomimo dość szerokiego zakresu szybkości usuwania, osiąga co najmniej 99% (w zależności od objętości złoża i stężenia wlotowego zanieczyszczeń). Tak dobre efekty zachęcają do wykorzystywania biofiltracji w ograniczaniu emisji siarkowodoru, jednakże należy zwrócić uwagę na ryzyko nadmiernego zakwaszania złoża, które stwarza konieczność i regulacji pH dla zachowania stabilnej pracy biofiltra. Rezultat}' osiągane podczas biologicznego usuwania amoniaku są gorsze, co może wynikać z powolnego wzrostu bakterii nitryfikacyjnych zdolnych do utleniania amoniaku. Ponadto odcieki z biofiltra mogą zawierać amon- rodnik o wzorze NH₄ rozkładający się łatwo na amoniak i wodór [7]. Lotne związki organiczne mogą być z powodzeniem usuwane metodą biofiltracji, jednak wiele z nich charakteryzuje się słabą rozpuszczalnością w wodzie i dużą prężnością par, co sprawia, że zakres osiąganych skuteczności jest duży, a sprawność dezodoryzacji może być niewystarczająca. Dlatego ważnym aspektem w biofiltracji LZO jest czas przetrzymania (czas przebywania gazu w kolumnie filtracyjnej), którego wydłużenie w znaczącym stopniu może wpływać na efekty oczyszczania gazu zawierającego związki organiczne [7, 13].

3. ROZWIĄZANIA TECHNOLOGICZNE BIOFILTRÓW

Obecnie stosuje się różne typy biofiltrów pod względem konstrukcyjnym, jak i stosowanych w nich wypełnień, czy też dodatków' i zabiegów mających wpływać na zwiększenie skuteczności oczyszczania gazów. Gazy' doprow adzane są do złoża zazwyczaj od dołu systemem mr perforowanych. Złoże nawilżane jest przeciwprądowo, a wraz z wodą doprowadzane są pożywki zawierające substancje odżywcze dla mikroorganizmów (m.in. związki biogenne). Na świecie stosuje się zarówno filtry kontenerowe zamknięte z blachy (rys. 1) lub betonu, jak i otwarte (rys. 2). Zastosowanie tych ostatnich ograniczona jest w rejonach wilgotnych ze względu na obfite opady. Popularnym rozwiązaniem w przypadku biofiltrów otwarty ch są nie tylko instalacje naziemne, ale także złoża usypywane na głębokości około 1 m od powierzchni gruntu [2],

W celu uzyskiwania coraz lepszy ch efektów biologicznego oczy szczania gazów prowadzi się badania zarówno nad przy gotowaniem gazów doprowadzanych na złoże (skru-bery, ozonowanie, UV), jak i nad modyfikacją czy też w zbogaceniem złoża dla polepszenia jego właściwości sorpcyjnych i degradacyjnych. Wiele zanieczyszczeń wykazuje łatwą biodegradowalność, jednakże ich hydrofobowy charakter bywa sporym ograniczeniem w'przypadku biofiltracji. Rozwiązaniem może tu być zastosowanie konsorcjów grzybów' mikroskopowy ch mających zdolność rozkładu związków organicznych, których wypustki mogą tworzyć swoistą rozległą strukturę będącą w bezpośrednim kontakcie z przepuszczanym gazem. Zanieczyszczenia mogą wówczas być przenoszone do powierzchni komórek bez konieczności transportu przez fazę wodną [13],