628033591

72 TERESA LISICKA

nych, katalogów wystaw artystycznych, a także niektóre typy wydawnictw normatywnych, jak np. cenniki, normy itp., lecz również sprawozdania z konferencji, materiały powielane. W praktyce przyjęte jest, że ścisłe sformułowanie tego, co należy gromadzić w grupie dokumentów życia społecznego, określane jest doraźnie w zależności od zadań, jakie ma spełnić placówka informacyjna. Dla potrzeb prasy te „odpadki” produkcji wydawniczej stanowią nieocenione źródło informacji, chociaż wymagają od dokumentalisty dodatkowego wysiłku przy ich gromadzeniu i opracowywaniu, tym niechętniej podejmowanego, że dokumenty te bardzo szybko się starzeją. Nie omawiając zatem szerzej problematyki dokumentów życia społecznego w różnych zbiorach, ustalimy jedynie, jakie dokumenty z tej grupy powinny się znaleźć w ośrodku — biorąc pod uwagę ich przydatność dla potrzeb prasy.

Oprócz wcześniej wymienionych, będą to dokumenty w rodzaju wykazów członków zarządów, prezydiów stowarzyszeń i organizacji działających na terenie określonego regionu, informacje o działalności, sprawozdania i plany pracy, uchwały. Cennym źródłem będą katalogi, spisy, zestawienia, przewodniki zawierające dane o osobach, instytucjach, organizacjach, miejscowościach, jak również wszelkie wydawnictwa dotyczące regionu i miejscowości w zakresie: turystyki, zabytków, placówek regionalnych. Znajdą się tu również plany gospodarcze.

Na ich podstawie w krótkim czasie powinien powstać informator podręczny o regionie w postaci skoroszytu, w którym na luźno spiętych kartkach znajdować się będą w układzie alfabetycznym informacje na temat: miejscowości, osób, stowarzyszeń, instytucji, gospodarki, przemysłu, kultury itp. Informacje te będą stale aktualizowane i uzupełniane. W ten sposób powstanie nowe źródło informacji, którego nikt poza konkretnym działem dokumentacji nie przygotuje.

*

Te ogólne wskazówki być może okażą się przydatne dla nowo powstających działów dokumentacji prasowej, zwłaszcza dla tych pracowników — a wobec braku kształcenia specjalistycznego w tym kierunku takich będzie spora liczba — którzy dopiero po raz pierwszy zetknęli się z zagadnieniem dokumentacji dla prasy. Z natury rzeczy propozycje te mają charakter ogólny, gdyż szczegółowe rozwiązanie określić mogą dopiero konkretne warunki lokalne. Dodać do tego można jeszcze, że przy prawidłowym doborze pozycji i konsekwentnej selekcji wzrost ilościowy księgozbioru powinien być niewielki. Jako zasadniczą orientację w doborze pozycji przyjąć należy potrzeby gazet codziennych jako tych, które działają pod największą presją czasu i których potrzeby przy całej różnorodności tematycznej sprowadzają się do źródeł o charakterze faktograficznym. Inne czasopisma: tygodniki, miesięczniki itp. wymagają dokumentacji specjalistycznej — i ta już nie może być ujęta w zasady ogólne. W tych przypadkach należy jednak pamiętać, że dział doku-