6307878335

3

225 +z

(2.4)

R_m = R„-^ [fi]

2.3.    . Próba biegu jałowego

• Podstawy próby biegu jałowego

Próbę biegu jałowego wykonuje się w celu wyznaczenia tzw. strat stałych dla późniejszego określenia sprawności silnika. Przy badaniach pełnych analiza kształtu charakterystyki biegu jałowego, tj. strat, prądów składowych i współczynnika mocy (rys.2.2.), pozwala na wyciągnięcie szeregu wniosków o jakości wykonania maszyny.

Rys. 2.2. Charakterystyki biegli jałowego

Dlatego też próbę biegu jałowego przeprowadza się zasilając nieobciążony silnik napięciem regulowanym w zakresie wartości około 1,2 - 0,2 Un- Przy biegu jałowym, tj. przy momencie na wale Tl = 0, prędkość kątowa silnika nie zależy od napięcia i jest praktycznie równa prędkości synchronicznej:

n_s=—— [obr/min]    (2.5)

P

Moc pobierana przez silnik przy biegu jałowym P₀ praktycznie pokrywa następujące straty:

P₀ * AP_Fe + AP_m + AP_Cus    (2.6)

gdzie,

APFe ^_ straty w rdzeniu (żelazie),

AP_m - straty mechaniczne,

APcus - straty w uzwojeniu stojana.

Straty mechaniczne składają się ze strat tarcia w łożyskach, strat tarcia szczotek (w silnikach pierścieniowych bez urządzenia do podnoszenia szczotek), strat tarcia części wirujących w powietrzu oraz strat wentylacyjnych. Wszystkie te straty zależą od prędkości kątowej silnika, a więc przy próbie biegu jałowego mają praktycznie wartość stałą. Straty w żelazie składają się ze strat na prądy wirowe, strat na histerezę oraz strat dodatkowych w stojanie. Straty te są proporcjonalne do kwadratu indukcji, a tym samym do kwadratu napięcia (analogicznie jak w transformatorze).

Stratami jałowymi nazywamy sumę strat mechanicznych i strat w żelazie stojana. Oznacza to: moc pobrana z sieci przy biegu jałowym - zmniejszona o straty w uzwojeniu stojana:

(2.7)

AP₀ =P_a- AP_Cus = AP_m + AP_Fe