6570141323

ojczyzny. Stary przyjaciel ojca powitał Napoleona jak własnego syna, młody marzyciel zaś znalazł się w obliczu swego bohatera, który dopiero co mianowany został namiestnikiem i komendantem wojskowym wyspy.

Bonaparte otrzymał urlop, który wykorzystał, aby udać się za Paolim i zobaczyć ze swą rodziną, którą opuścił przed sześciu laty. Patriotyczny generał powitany został serdecznie przez wszystkich zwolenników niepodległości, młody oficer zaś był świadkiem triumfu sławnego wygnańca. Entuzjazm był tak wielki, że jednomyślną wolą wszystkich obywateli Paoli został wyniesiony do godności komendanta Gwardii Narodowej i przewodniczącego zarządu okręgowego. Przez pewien czas Paoli pozostawał w zupełnej zgodzie z Konstytuantą paryską. Jednak wniosek księdza Charriera, który zaproponował, by Korsykę zamienić z księciem Parmy na Piacenzę, tę zaś oddać papieżowi jako odszkodowanie za Awignon, przekonał Paolego, jak małą wagę przywiązuje Francja do posiadania jego ojczyzny. W tym czasie zdarzyło się, iż rząd angielski, który udzielił Paolemu schronienia, gdy ten był wygnańcem, nawiązał z nowym prezydentem rokowania. Paoli sam nie taił, iż woli bardziej konstytucję angielską od francuskiej, którą właśnie zaczęto opracowywać. Z tą chwilą rozeszły się drogi młodego oficera i sędziwego generała. Bonaparte pozostał obywatelem francuskim, Paoli zaś stał się znów wodzem Korsyki.

Z początkiem roku 1792 Bonaparte został odwołany z powrotem do Paryża. Odnalazł tam swego dawnego kolegę z ławy szkolnej, Bourrienne'a, który powrócił właśnie z podróży przez Prusy i Polskę drogą na Wiedeń.

Obaj towarzysze szkolni nie czuli się szczęśliwi. Postanowili więc dla ulżenia swej niedoli dźwigać ją wspólnymi siłami. Jeden ubiegał się o stanowisko w armii, drugi chciał otrzymać posadę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Ponieważ usiłowania wypadły niepomyślnie, zaczęli snuć plany wielkich interesów handlowych, których jednak z powodu braku kapitału nie mogli wykonać. Pewnego dnia postanowili wydzierżawić kilka domów, których budowę właśnie rozpoczęto na ulicy Montholon, jednak warunki stawiane przez właścicieli były tak wygórowane, że obaj młodzieńcy zmuszeni byli zrezygnować z planu. Opuszczając zaś mieszkanie przedsiębiorcy budowlanego stwierdzili, iż nie tylko nie jedli jeszcze obiadu, ale nawet nie mieli ani grosza w kieszeni, by móc zaspokoić głód. W tej przykrej sytuacji Napoleon widział tylko jedno wyjście: zastawił zegarek.

Nadszedł tymczasem 20 czerwca, ponura przygrywka 10 sierpnia. Obaj młodzieńcy spotkali się na śniadaniu w pewnej restauracji przy ulicy Świętego Honoriusza i właśnie kończyli posiłek, gdy nagle doszły ich z ulicy głośne okrzyki i wołania: „ęa ira! Niech żyje naród! Niech żyjąsankiuloci! Precz z prawem weta!”. Podeszli do okna i ujrzeli tłum złożony z 6000-8000 ludzi, biegnący pod wodzą Santerre'a i markiza de St. Hurugues w stronę Zgromadzenia Narodowego. „Chodźmy za tą kanalią” rzekł Napoleon, po czym obaj ruszyli do Tuileries. Na trasie u brzegu Sekwany zatrzymali się. Napoleon oparł się o drzewo, Bourrienne usiadł na poręczy.

Nie widzieli stąd co zaszło, domyślali się jednak wypadków, gdy wtem otworzyło się okno prowadzące do ogrodu i ukazał się w nim Ludwik XVI z czerwoną czapką na głowie, nasadzoną mu końcem piki przez człowieka z tłumu.

-    Coglione! coglione! mruknął w swym korsykańskim dialekcie młody oficer, który do tej chwili stał w milczeniu i głębokiej zadumie.

-    Co według ciebie powinien uczynić? - zapytał Bourrienne przyjaciela.

-    Czterysta do pięciuset ludzi zmieść armatami - odrzekł Bonaparte - reszta pierzchłaby dobrowolnie.

Przez cały dzień mówił tylko o tej scenie, która wywarła na nim olbrzymie wrażenie.

Tak oto Napoleon ujrzał pierwsze wypadki rewolucji francuskiej, rozwijające się przed jego oczyma. Jako zwyczajny widz przeżył piekło 10 sierpnia i rzeź 2 września. Gdy następnie wciąż jeszcze nie otrzymywał przydziału w armii, postanowił ponownie wyruszyć

6