6771814488

NAUCZANIE STOMATOLOGII W WARSZAWIE

Pierwsze wzmianki o nauczaniu dentystyki w Królewskim Uniwersytecie Warszawskim pochodzą z 1818 roku. Wydział Lekarski tegoż Uniwersytetu kształcił obok lekarzy wyższych i niższych, również akuszerów, okulistów i dentystów. Prot. Klemens Nowicki prowadził wówczas pierwsze wykłady z zakresu chorób oczu, kości i zębów.

Obok działalności dydaktycznej i naukowej Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego, pracę naukową prowadziło równolegle powstałe w dniu 6 grudnia 1820 r. Warszawskie Towarzystwo Lekarskie. Skupiało ono w swych szeregach wielu przedstawicieli świata lekarskiego wykazujących zamiłowanie do pracy naukowej. Wśród nich znaleźli się również wybitniejsi dentyści warszawscy, jak Maciej Leioestamm i Jan Anns.

W 1857 r. Uniwersytet zmienił nazwę na Cesarsko-Królewską Medyko-Chirurgiczną Akademię. Akademia miała prawo przyznawania obok stopni lekarskich także stopnie spe-cjalno-praktyczne, a wśród nich stopień dentysty.

Z chwilą powstania Szkoły Głównej, Warszawska Akademia Medyko-Chirurgiczna została przekształcona w Wydział Lekarski tej szkoły, a następnie w 1869 r. w Cesarski Uniwersytet Warszawski. Wychowankami tego Uniwersytetu byli m. in.: Bolesław Dzierżawski - założyciel i redaktor pierwszego zawodowego czasopisma pod nazwą „Przegląd Dentystyczny" i Maurycy Krakowski - redaktor „Kroniki Dentystycznej" ukazującej się od 1903 do 1939 r. - autor kalendarza dentystycznego na 1898 r.

W rozwoju szkolnictwa dentystycznego XIX w. pionierską rolę odegrał Petersburg. Tam bowiem Polacy w osobach Tadeusza Ważyńskiego w r. 1882 i Heleny Wougl-Świderskiej w latach dziewięćsetnych założyli pierwsze szkoły dentystyczne i lekarsko-dentystyczne. Stamtąd wyszło sporo polskich lekarzy dentystów posiadających wykształcenie ogólnolekarskie.

Na tych wzorach powstały w Warszawie w ostatnim dziesięcioleciu XIX w. pierwsze prywatne szkoły dentystyczne. Założycielami ich byli: J. Levy (1891 r.), L. Szymański (1897 r.), a następnie A. Tropp i /. Tumarkin. Nauka w szkołach prywatnych trwała 4-5 semestrów i obejmowała wykłady teoretyczne i ćwiczenia praktyczne. Po złożeniu egzaminów przed Komisją Szkolną, a następnie Uniwersytecką absolwenci uzyskiwali dyplom lekarza dentysty. Tytuł ten otrzymało łącznie około 3000 osób.

Duże znaczenie dla dalszego rozwoju szkolnictwa dentystycznego miała działalność Warszawskiego Towarzystwa Odontologicznego, które równolegle z działalnością szkole-niowo-naukową i organizacyjną wnioskowało do Rektora Uniwersytetu Warszawskiego w sprawie reformy studiów dentystycznych. Postulowało m. in. potrzebę powołania państwowych szkół dentystycznych. Szkołom prywatnym zarzucano zbyt niski poziom nauczania i dominację celów merkantylnych.

W1920 roku otwarto w Warszawie Państwowy Instytut Dentystyczny (PID). Pierwszym dyrektorem PID został prof. Franciszek Zwierzchowski.

Trudności finansowe i lokalowe pozwoliły na uruchomienie początkowo tylko trzech katedr. Kierownictwo Katedry Dentystyki Zachowawczej powierzono prof. F. Zwierzchowskiemu, Chirurgii Stomatologicznej dr med. A. Meissnerowi i Techniki Dentystycznej dr med. L. Bren-nejsenowi. Klinika Ortodontyczna powstała dopiero w 1926 roku pod kierunkiem prof. M. Zeń-czaka (ryc. 1).

Nauka w PID była płatna i trwała 4 lata. W latach 1920-1933 Instytut ukończyło 1467 osób otrzymując dyplom lekarza dentysty. PID nie był jednak w pełni szkołą akademicką i nie miał uprawnień do nadawania tytułów naukowych.

3