6931258591

wizualizacji. Nie ma możliwości przedstawienia miliona punktów na 100 cm² powierzchni ekranu, ponieważ punkty będą niewidoczne lub utworzą jednolitą płaszczyznę. Skala mapy ma bezpośredni związek z jej dokładnością. Dla map papierowych przyjmuje się, że błąd położenia elementów na mapie wynosi 0,5 mm w skali mapy. Aby obliczyć dokładność danej mapy w metrach należy mianownik skali podzielić przez 2000 (np. dla mapy 1:50000, 50000/2000=25, czyli błąd położenia dowolnego elementu na mapie nie powinien być większy od 25 m). Z tego też powodu dla map komputerowych, które mogą być wyświetlane w dowolnej skali, podaje się informację jakiej skali odpowiada jej poziom dokładności, aby móc określić spodziewany poziom błędu.

Przy przekształcaniu zakrzywionej powierzchni Ziemi na płaską powierzchnię mapy powstają zniekształcenia. Wynikają one z niemożności jednoczesnego zachowania czterech charakterystyk opisujących wierność odwzorowania elementów przestrzennych: kierunku, odległości, powierzchni i kształtu. Mnogość stosowanych odwzorowań kartograficznych [patrz podroż. 3.1.5] wynika między innymi z potrzeby wykorzystywania takiego, które powoduje jak najmniejsze zniekształcenia charakterystyk istotnych dla danego zastosowania. Sposoby symbolizacji powierzchni Ziemi na mapach papierowych, czyli metody przekazu informacji geograficznej, tworzyły się przez wieki jak efekt wzajemnych oddziaływań sztuki, nauki i techniki [patrz podroż. 4.1].

Mapy stanowią model rzeczywistości. Na mapach numerycznych tworzony on jest z danych przestrzennych zorganizowanych pod względem fizycznym i logicznym w modele danych.

W momencie tworzenia koncepcji mapy numerycznej istniał już symboliczny model rzeczywistości stosowany do jej reprezentowania na mapach papierowych, stąd całkiem naturalną była tendencja do jego wykorzystania. Istotną cechą tego modelu rzeczywistości była jego warstwowość. Wynikała ona zarówno z tematycznego podziału treści mapy, jak i techniki jej projektowania i druku. Warstwy określonej treści były wykorzystywane do tworzenia map tematycznych (np. gleb, osadnictwa czy klimatu). Model uwzględniał warstwy pól ciągłych (z wartością określoną w każdym punkcie), z których najistotniejszą była warstwa opisująca ukształtowanie terenu, oraz warstwy obiektów dyskretnych (posiadających granice) w postaci linii (np. rzeki, drogi), punktów (np. miasta na mapie małooskalowej, punkty pomiarowe), jak również wieloboków (np. lasy, jeziora). Pola ciągłe były przedstawiane na mapach w formie linii o jednakowych wartościach (izolinii, poziomic lub warstwie), natomiast do przedstawiania