6931258594

Mapa numeryczna daje całkiem nowe możliwości przetwarzania, wizualizacji, analizy i prezentacji danych przestrzennych w projektach badawczych. Technologia ta znajduje się obecnie w zaawansowanej fazie dynamicznego rozwoju, w której większość podstawowych problemów została już rozwiązana.

Każda warstwa mapy papierowej może być zastąpiona warstwą numeryczną. Z warstw rastrowych można automatycznie wyznaczać izolinie (contours), a warstwy wktorowe rysować za pomocą odpowiednich symboli. W rezultacie w pełni zautomatyzowano tworzenie mapy. Każda warstwa mapy może zawierać bardzo wiele elementów. Aby móc nimi sprawnie zarządzać wykorzystano komputerowe bazy danych. Utworzony system pozwala na prostą i ciągłą aktualizację map. Uwzględniając wybrany podzbiór warstw i stosując różne warianty symbolizacji można łatwo tworzyć różnorodne mapy tematyczne. Mapa numeryczna rozwiązała problem wykonywania pomiarów długości, powierzchni i objętości na mapie. Sprowadzenie całej treści mapy do postaci cyfrowej umożliwia przeliczanie współrzędnych z jednego odwzorowania do drugiego i proste kreślenie siatki geograficznej. Powstała wreszcie możliwość wytyczenia całkiem nowych dróg analizy danych przestrzennych. Warstwy ze względu na wspólne położenie w przestrzeni mogą być na siebie nakładane (overlay), co daje możliwość tworzenia nowych obiektów dziedziczących atrybuty z kolejnych warstw. Z kolei dowolne obiekty mogą być otaczane buforami (tworzącymi nową warstwę), czyli wielobokami wyznaczającymi obszary leżące nie dalej od obiektu niż zadana wartość graniczna (Rysunek 1.3). Już te dwie operacje będące zautomatyzowaniem procedur manualnych, ze względu na nieporównywalny czas realizacji, dają istotne możliwości analityczne.

Rys. 1.3 Rzeki otoczone buforami o rozmiarze 1 km.