7186604124

Dziś powiedzielibyśmy, że wypełniał funkcję instytutu badawczego, agencji reklamowej i biura public relations.

Pojawił się wszakże krytyczny motyw, powtarzający się w publikacjach o pisarstwie Wyspiańskiego. Brzmi on tak:

[...] istnieje przykra dysproporcja pomiędzy wyobraźnią Wyspiańskiego a środkami wyrazu, jakimi rozporządzał: jego poczucie językowe nie było pewne, archaizmy często dowolne, neologizmy niefortunne, metafory słabe lub zbyt skomplikowane, tak że często porzucał je w pół drogi — składnia często niejasna, formy wierszowe wafiające się między wzorami klasycznymi a dążeniem do czegoś nowego, niezbyt wyraźnie jednak skrystalizowanego¹⁹.

„Rymuje się” ocena z opinią na temat manieryzmów języka młodopolszczyzny. Wszelako, choć sceptycy, którzy w Wyspiańskim widzieli intrygującego wizjonera i poetę, ale gorszego pisa-rza-rzemieślnika, nie należeli to tuzinkowych (Kridl, Zawodziński, a nawet Borowy) — to dominowały hołdy. Wyspiański był w odbiorze w międzywojniu reprezentantem Młodej Polski, wieszczem, ale też postrzegano go jako artystę osobnego.

Pozycja Micińskiego w dwudziestoleciu okazała się odmienna: trudno rzec, by był znany i czytany powszechnie, historycy literatury w jakiś spektakularny sposób się nim nie zainteresowali, inicjatywy wydawnicze, nawet ambitne, bo zaplanowane na dziesięć części — ograniczają się do wydania w opracowaniu Czesława Latawca pierwszego tomu (zawiera między innymi poemat prozą: Niedokonany i fragmenty powieści: Mene-Mene-Thekel--Upharisim!...), ponadto dwukrotnie ukazała się powieść Wita i kilka drobiazgów dramatycznych²⁰. Jednakże — w opinii T. Wróblewskiej — to wówczas zaczyna się „proces rehabilitacyjny”, a twórczość Micińskiego „staje się elementem i składnikiem żywej tradycji — literackiej, estetycznej i teatralnej”²¹. Patronuje grupie ekspresjonistów poznańskich, a Jan Stur, teoretyk grupy, tak uzasadniał misję młodopolskiego poety, który wcielał się w rolę wieszcza:

¹⁹    Ibidem, s. 430.

²⁰    Por. T. Wróblewska: Recepcja, czyli nieporozumienia i mistyfikacje. W: Studia o Tadeuszu Micińskim. Red. M. Podraża Kwiatkowska. Kraków 1979, s. 19.

²¹    Ibidem.

117