7255413718

94

Strzelonym drukiem (s. ó8-fi9). Z lego źródłu w Sstp jest cytowana jedna glosa łoza. Cztery pozostałe prażnik, ruszyca, śtadogonic, ujście stj Cytowane z opracowanego przez S. Kurasia oraz L. Sułkowską-Kuraś IV łomu Zbioru doku meritów małopolskich, ze skrótem DokMp IV.

LckKoń Kowalczyk Maria, Staśkiewicz Grzegorz. Lekarstwa końskie z dwóch rękopisów łacińskich 7 pierwszej połowy XV w., Annalcs Univcrsitatis Mariac Curic-Sklodowska, vol. XXXIV, 22. Sec-tio DC, Lublin 1979, s. 227-248. ~ Autorzy przedstawiają fragmenty dwóch rkpsów z fotokopiami jednej karty każdego z nich'.

1.    k. I04v-10óv 7 rkpsu Biblioteki TAN w Kórniku 794, na których znajduje się kopia z 1441 r kilku recept zwierzęcych (wydawcy pomijają recepty dotyczące ludzi). Wydawcy piszą, >e rkps ten znany jest od XTX w., kiedy M. Wiszniewski w IV I. Historii hicratuty polskiej opublikował występujące w nim nazwy chorób końskich. Następnie rkps ten omówił A. Bednarski, przytaczając z niego kilkanaście glos polskic h. Podają także, żc rkps ten opisał I. Zathey w Katalogu rękopisów Biblioteki Kórnickiej, Wrocław l%3, s. 441. Nie wspominają natomiast wcale o wydaniu tego rkpsu przez M. Muszyńskiego w Pamiętniku Biblioteki Kórnickiej. W opisie treści autorzy zamieszczają spis rozdziałkuw poświęconych poszczególnym chorobom (w sumie pięćdziesiąt pięć), dając od siebie ich numerację. W tytułach rozdzialków nierzadko znajdują się polskie nazwy chorób. Rkps odznacza się błędami kopisty w tekście łacińskim, które autorzy w dużej części poprawiali, błędny zapis umieszczając w przypisach. Skrót lego źródła został umieszczony w IX t. Sstp, ale materiał z omawianego wydania tego rkpsu, chociaż jest lo wydanie najpóźniejsze, nie został wyekscerpowany i włączony do Słownika, z wyjątkiem gloxy wędzidłu. Była to decyzja niewłaściwa, ponieważ niektóre glosy autorzy czytają poprawniej niż Muszyński, a kilka glos pominiętych przez Muszyńskiego i Bednarskiego (przeważnie nazwy roślin) jest tylko w tym wydaniu (chociaż ogólnie Muszyński ma materiał większy, bo także z recept dotyczących ludzi). W Sstp część materiału z tego rkpsu cytowano jako Bedn-Afed. a jedną glosę jako CIKótn II. ~ Cf. BednAfed poz. 1, (11 Kom 11 poz. I.

2.    k. 2V?v-29ńv i fragment k. i74 v z rkpsu Biblioteki Jagiellońskiej 778. zawierające nieznaną dotąd kopię lekarstw końskich z pierwszej ćwierci XV w. i jedną receptę z k. Illv z rkpsu Biblioteki Jagiellońskiej 849, bez elos polskich. Fragmenty z rkpsu 778 pochodzą z kodeksu nietnającego notki proweniencyjnej. Ale wydawcy piszą, że w niektórych tekstach i licznych dopiskach na marginesach występuje pismo Jana / Dobrej, można więc przypuszczać, że kodeks byt jego własnością. Prawdopodobnie dopiero w XVI w. został przekazany do Biblioteki Uniwersytetu Krakowskiego. Kodeks, pisany pr/ez kilka rąk, zawiera liczne, często niewielkie traktaty związane / medycyną. Najobszerniejszy jest Mundinus de herlm siriłłłdum ordinem alphabati z licznymi uzupełnieniami i glosami na marginesach. Zarówno w tekstach łacińskich kodeksu, jak i na marginesach wiele polskich glos. nie ma ich tylko na k. J74v. Autorzy zaznaczają, że wydał je (ale nie wszystkie zauważył) Józef Koslaijński. Lekarstwa końskie, znajdujące się w tym kodeksie, zawierają się w 44 rozdziałkach poświęconych poszczególnym chorobom. Występują w nich liczne polskie nazwy chorób koni i cztery nazwy roślin, których Rostafiński nie wydał. Dwie z nich, z k. 295v, zamieszczają autorzy¹ nowego Katalogu średniowiecznych rękopisów R i hi i o te ki J agiełlonsk tej (w t. VI na s. 48). W' Sstp materiał datowano XV in. F.ksccrpcja pełna Ludwiki Szelachowskicj-Winiarzowej. W Sstp od t. IX. Reszta materiału ukaże się w suplemencie. — Cf. Rost poz. 4.

LeksRz W Rzepka Wojciech Ryszard. Wydra Wiesław, Dwie staropolskie próby leksykograficznc z XV i XVI wieku (w berlińskim rkpsie Lal. O 183), Studia Polonistyczne XIII, Poznań 1980. s. 85-97. — Rkps jest ptzechowywany w Bibliotece Państwowej w Berlinie - Preussischer Kullurbesilz. Mikrofilm lego rkpsu znajduje się w Instytucie Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Lacińsko-pol-ski XV-wieczny słowniczek został zapisany ręką Wielkopolanina. Tomasza ze Śrzodki ('lbmasza Śrzodki) na k. 1r. 2r i 237r. A. Bruckner błędnic podaje (PF V 30), że wyrazy' łacińskie z ich polskimi odpowiednikami zostały zapisane na okładce przedniej tkpsu. W' artykule W. R. Rzepki i W. Wydry słowniczek znajduje się na s. 88-90, też w iransktypcji. Wydanie to zostało poprawione w' Pracowni Sstp wg mikrofilmu (zmiana lekcji niektórych polskich wyrazów). W Sstp materiał datowano ca 149(1. Do końca t. IX cytowane jako PF V 3(1. Źródło wprowadzono od t. X. Kks-cerpcja Ludwiki Szela cha wskic j-Wi n i a rzc we j. ~ Cf. PF V 1-52 II. poz. 7.