7334803080

1.2 Rys historyczny

Pierwszy opis kręgozmyku pochodzi z roku 1782. Jego autorem jest belgijski położnik Herbinaux. Opisał wypukłość kostną na poziomie promontorium (całkowicie przemieszczony kręg L5), która zwężając wchód miednicy, uniemożliwia przeprowadzenie porodu siłami natury. Jako pierwszy terminu spondylolisthesis użył w 1854 roku Kilian. Jego specjalizacją było również położnictwo. Zostało ono utworzone z połączeniu dwóch greckich słów 07tov5uXoę - spondylos -kręg oraz óXio0oę - olisthesis - ześlizg [2],

W 1855 Robert, po uwolnieniu kręgu L5 z otaczających go tkanek miękkich, wykazał, że niemożliwy jest ześlizg jednego kręgu w stosunku do drugiego przy prawidłowej budowie łuku kręgu.

Pierwszy pełny opis kręgozmyku został przedstawiony w roku 1882 przez warszawskiego położnika Neugebauera. Opisał on objawy oraz powikłania położnicze spondylolistezy [3],

W 1893 roku Lane, na łamach czasopisma Lancet opublikował opis laminektomii przeprowadzonej celem dekompresji u 34-letniej chorej z postępującym ześlizgiem.

Na łamach tego samego czasopisma w 1933 roku Burns przedstawił opis przypadku kręgozmyku u 14-letniego chłopca, leczonego spondylodezą kręgu L5 oraz kości krzyżowej, uzyskanego przez umieszczenie, z dostępu brzusznego, autogennego przeszczepu strzałki w kanale utworzonym w tych kościach.

W kolejnych latach wprowadzano różne modyfikacje metod operacyjnych, takie jak wprowadzenie płyty stabilizującej kręgozmyk z dostępu przedniego, zastosowanie wyciągu kręgu, który uległ ześlizgowi z następową spondylodezą. Pryncypium wszystkich stosowanych metod było i nadal jest uzyskanie zrostu między kręgami objętymi ześlizgiem, co chroniło przed progresją ześlizgu.

W roku 1976 Harrington przedstawił zastosowanie jego instrumentarium do redukcji ześlizgów dużego stopnia [4],

W 1976 roku została wprowadzona pierwsza, jednocześnie najbardziej popularna klasyfikacja kręgozmyku. Jej autorami są Wiltse, Newmann i Macnab [5],

Obecnie najczęściej stosowaną metodą stabilizacji kręgosłupa w operacjach kręgozmyku jest fiksacja przeznasadowa, wprowadzona i rozpowszechniona przez Roy-Camille [6],

4