8228807933

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

Zestaw zapewniał automatyczne wykrywanie obiektów, określenie trzech współrzędnych oraz zobrazowanie informacji alfanumerycznej na wskaźniku panoramicznym.

W 1972 r. przeprowadzono komisyjne badanie modelu, a w szczególności określono błędy wyznaczania wysokości obiektów przy przeszukiwaniu dookólnym, w tym również błędy wyznaczania wysokości obiektów nisko lecących. Zbadano również układy automatycznego przetwarzania sygnałów i informacji radiolokacyjnej.

Powyższa działalność stworzyła podstawy do dalszych prac Instytutu nad stacjami trójwspół-rzędnymi oraz zautomatyzowanymi podsystemami zbierania i przetwarzania informacji radiolokacyjnej [11].

3.8.1. Trójwspółrzędny radar N-11

Radar N-11 opracowano w latach 80. w paśmie S. Radar ma antenę wielowiązkową i monoimpul-sowy system estymacji kąta elewacji obiektów. Zasięg instrumentalny wynosi 200 km. Pokrycie w elewacji do 25°. Stacja określa automatycznie 3 współrzędne wykrytych obiektów i charakteryzuje się wysoką przepustowością. Zapewnione jest automatyczne śledzenie tras obiektów. Stacja pracuje z pełnokoherentnym układem nadawczo-odbiorczym w systemie kompresji impulsu diversity częstotliwości i możliwością przestrajania w szerokim paśmie częstotliwości. Rozbudowane układy przeciwzakłóceniowe zapewniają wysoką odporność na zakłócenia. Radar wyposażony jest w system testowania służący do oceny stanu pracy i lokalizacji urządzeń.

Ul

Rys. 3.23. Trójwspółrzędny radar N-11

Zapewniono krótki czas rozwijania półautomatyczne poziomowanie anteny oraz wysoką mobilność w warunkach terenowych.

3.8.2. Trójwspółrzędny radar TRD-12

W końcu lat 80. w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji podjęto próbę opracowania urządzenia radiolokacyjnego nowej generacji (klasy 3D)- trójwspółrzędnego radaru dalekiego zasięgu z płaską anteną ścianową. Zakończono zatem etap rozwoju technologii radarów z antenami reflektorowymi, które charakteryzują się gorszymi parametrami (głównie wyższym poziomem listków bocznych). Prace badawczo-rozwojowe zakończono w 1995r. Od 1996 roku do chwili obecnej przekazano do eksploatacji w Wojsku Polskim 7 egzemplarzy wyprodukowanych w Zakładzie Produkcji Doświadczalnej PIT. Należy podkreślić, że nowoczesność i niezawodność opracowanego sprzętu była możliwa do osiągnięcia dzięki dostępowi do nowoczesnej bazy podzespołowej (likwidacja embarga), zwłaszcza w odniesieniu do podzespołów mikrofalowych i elektronicznych, co pozwoliło poprawić ergonomię pracy operatorów radarów.

Radar TRD-12 jest przeznaczony do wykrywania i śledzenia do 120 obiektów powietrznych. Przy lokalizacji wykrytych obiektów są określane trzy współrzędne: odległość, wysokość oraz azymut. Dane te są uaktualniane po każdym obrocie anteny. Radar pracuje w paśmie częstotliwości L, zapewniając wykrywanie obiektów z odległości do 350 km przy pułapie do 40 km. Wykryte obiekty są poddawane procesowi automatycznego śledzenia. Informacje o wykrytych obiektach, lub grupach obiektów są w sposób automatyczny przekazywane do nadrzędnego systemu dowodzenia. Przeszukiwanie przestrzeni w azymucie odbywa się poprzez mechaniczny obrót anteny z prędkością 6 obrotów na minutę. Pokrycie 30-stopniowego kąta elewacji jest realizowane poprzez uformowanie ośmiu wiązek odbiorczych. Omawiany radar stanowi źródło informacji dla systemu obrony powietrznej. Generuje meldunki o śledzonych trasach i przekazuje je łączami cyfrowymi (liniami radiowymi lub łączami transmisji danych). Radar po rozwinięciu może być wykorzystywany w trybie pracy bezobsługowej, z zapewnieniem jego zdalnego sterowania i kontroli za pomocą łącza optycznego o długości do 1 km. Skuteczne działanie radaru w obecności zakłóceń radioelektronicznych uzyskano dzięki zastosowaniu różnorakich środków technicznych, takich