8228807727

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

ZWD jest przeznaczony do automatyzacji punktu dowodzenia szefa OPL ZT, stanowiska dowodzenia brygady rakiet przeciwlotniczych, (aktualnie nie występuje w strukturze ZT) stanowisk dowodzenia pułków i dywizjonów przeciwlotniczych.

Terminal TDR jest przeznaczony dla automatyzacji punktów dowódczo-obserwacyjnych - szczebel baterii przeciwlotniczych.

Rozwiązania techniczne tych „uniwersalnych urządzeń systemowych” powinny umożliwiać ich adaptację, głównie przez zmianę oprogramowania, do wymagań wynikających z miejsca ich zastosowania w zautomatyzowanym systemie OPL ZT. Oprogramowanie, składało się z oprogramowania systemowego (system operacyjny), użytkowego i testującego. Oprogramowanie użytkowe zapewniało realizację zadań specyficznych dla każdego zastosowania tego wozu (praca w czasie rzeczywistym).

Informację o przeciwniku powietrznym zapewniają mobilne stacje radiolokacyjne będące na wyposażeniu pułków i dywizjonów OPL ZT oraz obiekt szczebla nadrzędnego DP-40.

Pracę ZWD w ruchu zapewniają nie tylko zastosowane środki łączności radiowej, które realizują wymianę informacji (głos, dane) ale i urządzenie nawigacji lądowej. Urządzenie to na bieżąco określa położenie (współrzędne) wozu w czasie jazdy oraz kierunek jazdy.

Terminal TDR przedstawiony na rys. 10.11. zapewnia odbiór zadań (komend) z nadrzędnego szczebla kierowania (ZWD) oraz przekazywanie meldunków o położeniu, gotowości bojowej, wynikach działań bojowych itp.

(

i

Rys. 10.11. Terminal TDR-10 widoczny na pierwszym planie (opracowanie firmy ELTIS Sp. z o.o.)

Opracowanie ZWD okazało się zadaniem trudnym, nie tylko ze względów technicznych. Państwa - Członkowie d. Układu Warszawskiego postanowiły opracować i wdrożyć połowy zautomatyzowany system dowodzenia wojskami związku taktycznego; w skład tego systemu wchodził również podsystem OPL.

Decyzja o budowie, produkcji i wdrożeniu w armiach d. Układu Warszawskiego polowego zautomatyzowanego systemu dowodzenia wojskami została podjęta w końcu lat 70. Ze względu na ogromną złożoność takiego systemu postanowiono budowę tego systemu rozpocząć od szczebla taktycznego. Szczebel operacyjny miał być realizowany w drugiej kolejności.

Do realizacji tego przedsięwzięcia powołano międzynarodową organizację przemysłową, znaną pod nazwą „Inter ASU". Powołano, między innymi, Radę Głównych Konstruktorów. Na Głównego Konstruktora systemu w Polsce został powołany dr inż. A. Janyszek.

W wyniku przyjętego podziału zadań pomiędzy kraje - członków organizacji Inter ASU - polski przemysł przyjął specjalizację na podsystem automatyzacji dowodzenia obroną przeciwlotniczą i lotnictwem związku taktycznego. Specjalizacja obejmowała rozwój, badania i produkcję wyrobów będących przedmiotem specjalizacji.

Punktem wyjścia do rozpoczęcia w kraju prac, była wiedza zespołów badawczo-konstrukcyjnych d. ZSRR, przekazane stronie polskiej w postaci dokumentacji konstrukcyjnej na wykonanie prototypów elementów niezbędnych do budowy podsystemu. Przekazana do PIT dokumentacja obejmowała trzy typy wozów: dwa wozy dowódczo-sztabowe, jeden wóz specjalny (przetwarzania informacji radiolokacyjnej) oraz szereg urządzeń (zespołów) wchodzących w skład wymienionych wozów.

Bazę transportową wszystkich wozów systemu stanowił wielozadaniowy lekki transporter opancerzony gąsienicowy MTLB-u. Wozy były przeznaczone do pracy w ruchu i na postoju oraz zapewniały pracę w terenie skażonym i umożliwiały pokonywanie przeszkód wodnych np. rzek. Do budowy wozów zastosowano zestaw zunifikowanych urządzeń. Do transmisji mowy i danych były wykorzystywane środki radiowe oraz przewodowe. Każdy wóz był wyposażony w system nawigacji lądowej.

PIT był wykonawcą nie tylko prototypów wozów, ale dostarczył jeden komplet wozów do Bułgarii: wykonany z uwzględnieniem zmian wprowadzonych w wyniku przeprowadzonych badań autonomicznych prototypów oraz badań systemowych (poligonowych). Zorganizowany, w bardzo krótkim czasie, system kooperacji obejmował wiele zakładów podległych Ministrowi Przemysłu Maszynowego (dzisiaj wiele z tych zakładów nie istnieje). Zagranicznymi kooperantami były zakłady przemysłowe z byłego ZSRR oraz Bułgarii i Rumunii. Badania prototypu wykonał PIT przy współpracy z Wit, WITPiS, WICHiR i WZR RAWAR.

101