9576709034

dyropteris jako gatunkiem wyróżniającym i znaczną ilością Athyrium fdix-femina. Podzespół Luzulo luzuloidis-Fagetum dryopteridetosum odnotowany został z terenu Beskidu Małego przez Firganek [2001], która umiejscowiła badane fitocenozy na najżyźniejszym skrzydle zespołu, najbliższym żyznej buczynie karpackiej.

Fitocenozy subasocjacji paprociowej zostały również potwierdzone z Beskidu

9

Śląskiego [Wilczek, Cabała 198%, Wilczek 1995] oraz z zachodniej części Beskidu Żywieckiego [Wilczek l.c.]. Scharakteryzowane w niniejszej pracy buczyny paprociowe odróżniają się od płatów z Beskidu Śląskiego i Żywieckiego [Wilczek l.c.] mniejszym udziałem Gymnocarpium dryopteńs, brakiem przywiązania do określonej wystawy oraz zasięgiem wysokościowym. Autorka odmiennie niż Wilczek [l.c.] interpretuje pozycję kwaśnej buczyny paprociowej, nawiązującą raczej do uboższych płatów Dentario glcmdulosae-Fagetum, niż Abieti-Piceetum montanum.

Zjawisko dominacji paproci i tworzenia przez nie mozaikowych układów, autorka obserwowała również w płatach Dentario glandulosae-Fagetum, w których prowadzono ścinkę drzew. Wydaje się zatem, że masowy wzrost paproci jest reakcją fitocenozy na zmianę warunków siedliskowych i świetlnych. Opisane płaty z Beskidu Małego należy traktować jako czasowo zniekształconą postać Luzulo luzuloidis-Fagetum o charakterze ziołorośli. Dyskutowane płaty nie są trwałym zbiorowiskiem o ustalonej kombinacji gatunków, brak w nich często elementów diagnostycznych, które pozwoliłby na ich ujęcie w randze podzespołu L. l.-F. dryopteridetosum. Nadano im rangę postaci uwarunkowanej zabiegami gospodarki leśnej.

- 123-