984501798

wiary dotyczącą jedności dwóch natur - boskiej i ludzkiej w jednej Osobie.

Charakter amplifikacji nadprzyrodzonych mają literackie prezentacje teofanii: nad Jordanem i podczas Przemienienia na górze. Rozdział Przemienienie¹¹ stanowi artysryczną transpozycję biblijnego zdarzenia zanotowanego przez synoptyków'⁷². Ponieważ żaden z nich nie podaje nazwy góry, na której miało ono miejsce, autor Jezusa z Nazarethu, idąc za sugestiami Ojców Kościoła i dawniejszych biblisców, umieścił je na górze Hermon⁷³. Przedstawiając tajemnicę bóstwa ujawnioną podczas Przemienienia, opowiadający rozpoczął od podkreślenia intensywności modlitwy Jezusa. Rozbudował najpierw jedno zdanie ewangelisty Łukasza: „Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe”⁷⁴. W rezultacie narrator-teolog zarysował interesujący obraz Jezusa jaśniejącego blaskiem chwały:

A Jezus modlił się, otaczał się zewsząd swoją modlitwą jak chmurą, która z początku szczelnie Go okrywała, potem poczęła rzednąć, roz-biblijnyml, o których ewangeliści piszą, że doświadczyły szczególnej ingerencji Boga w swoim życiu. Każda z amplifikacji ma też swoje bezpośrednie lub pośrednie odniesienie do bohatera tytułowego. Dotyczy to także siedmiu scen, których akcja rozgrywa się na planie nadprzyrodzonym, jeszcze przed publiczną działalnością Jezusa. Związane są one z następującymi postaciami biblijnymi: Miriam - matka Jezusa (I-II, s. 16-20), Josef ben Jaakow, jej małżonek (I-II, 40-43; I-II, 101-104; I-II, 104-107), Zecharia - kapłan ze zmiany Abijama (I-II, 8-11), pasterze z okolic Bethlejem (I-II, 65-70), starzec Symcon (I-II, 48-52; I-II, 71-76), magowie (I-II, 85-89), Johanan ben Zecharia (I-II, 165-170).

⁷¹    Analizę tego rozdziału zatytułowaną Spotkanie literatury i teologii. Przemienienie Jezusa według Romana Brandtstaettera opublikowałam [w:] Wsłt4żl/ie Ewangelii, Kieleckie Studia Teologiczne 2002 (1), cz. 2, red. W. Sowa, Kielce 2003.

⁷²    Mc 17, 1-8; Mk 9, 2-8.

⁷³    Obecnie wiciu biblistów skłania się do tego, by za miejsce Przemienienia uznać górę Tabor (zob. komentarz do Mk 9, 23, [w:j Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekł. z jęz. oryginalnych ze wstępem i komentarzem, red. M. Peter (Stary' Testament), M. Wolniewicz (Nowy Testament), Poznań 1994. Przemawia za tą górą także mocno zakorzeniona tradycja, której przejawem jest m in. wybudowany tam kościół pw. Przemienienia Pańskiego.

⁷⁴    Lk 9, 34. Tylko ten synopcyk zaznacza wyraźnie, że Przemienienie nastąpiło podczas modlitwy.

176