Maroko
Walki w Maroku rozpoczęły się już w roku 1907. Pierwszy faza walk trwała do roku
1915, druga faza w latach 1920-1936. W obu kampaniach zginęło 1821 legionistów i
oficerów. Francja chciała połączyć swoje posiadłości w Algierii z koloniami
zachodnioafrykańskimi. Francuzi w rejonie Casablanki założyli stałą bazę. Potem
zdobyli Fez i Maroko zostało objęte protektoratem Paryża. W roku 1920 w górach
Ar-Rifu wybuchło powstanie Berberów. Górale pod dowództwem Abd al.-Karima
rozgromili oddziały hiszpańskie, które kontrolowały północ Maroka. Abd al.-Karim
zjednoczył plemiona marokańskie i ogłosił świętą wojnę przeciwko Europejczykom.
Forty Legii były atakowane z niespotykanym wcześniej fanatyzmem. Hiszpanie
wysłali do walk regularną armię. Do korpusu hiszpańskiego dołączyła regularna
armia francuska. Przeciwko Marokańczykom wysłano samoloty i czołgi. Powstanie
upadło w roku 1926 jednak dalej toczono walkę partyzancką, którą stłumiono
dopiero w roku 1935. W czasie trwania walk w Maroku, w Syrii, która obecnie
należała do Francji, wybuchło powstanie Druzów. Tłumiły je dwa bataliony piechoty
i szwadron kawalerii Legii.