Rola i zadania pielęgniarki w opiece nad chorym leczonym elektrowstrząsami
Leczenie to polega na wywołaniu w warunkach kontrolowanych uogólnionego napadu drgawkowego (skurcze mięśniowe, drgawki toniczno-kloniczne) przebiegającego z hipoksją, zwiększeniem ciśnienia krwi i przyspieszeniem tętna, utratą świadomości
Problemy:
Przeżywanie lęku, obaw przed zabiegiem
Interwencje:
-wzbudzenie pozytywnego nastawienia do zabiegu elektrowstrząsów,
-przekazanie przez lekarza proponującego tę metodę leczenia podstawowych informacji o zabiegu
-rozmowa z chorym na temat jego obaw związanych z leczeniem elektrowstrząsami
-wskazywanie korzyści wynikających z zabiegu
-współpraca z rodziną chorego która może pomóc w przygotowaniu psychicznym chorego do zabiegu
-wykorzystanie pozytywnego wpływu innych pacjentów
-obecność przy chorym przed zabiegiem
Możliwość wystąpienia powikłań po zabiegu związanych ze stanem ogólnym
Interwencje:
-współudział w kwalifikacji, przygotowanie do badań (EEG, EKG, ewentualnie TK głowy, badania dodatkowe)
-przygotowanie fizyczne chorego w dniu zabiegu:
*na czczo
*nie otrzymuje rannych leków
*oddaje mocz przed zabiegiem
*zważony
*ubrany w piżamę lub dres
*wyjęta proteza zębowa
Możliwość wystąpienia powikłań ze strony układu krążenia i oddychania związane ze znieczuleniem ogólnym
Interwencje:
-wykonanie zabiegu przez wyszkolony zespół terapeutyczny
-zadbanie o wyposażenie pokoju zabiegowego w sprawny i potrzebny sprzęt oraz leki (m.in. zestaw do resuscytacji)
-monitorowanie układu krążenia
-zapewnienie drożności dróg oddechowych w trakcie i po zabiegu
-po zakończeniu ułożenie chorego w pozycji bezpiecznej
-dokumentacja przebiegu zabiegu
Zaburzenia orientacji z pobudzeniem ruchowym bezpośrednio po zabiegu
Interwencje:
-obserwacja stopnia nasilenia zaburzeń
-stała obecność przy pacjencie
-przytrzymywanie chorego w razie niepokoju ruchowego
-udokumentowanie stopnia nasilenia zaburzeń
Ból głowy, bóle mięśni
Interwencje:
-zadbanie aby po zabiegu chory leżał w łóżku możliwie jak najdłużej (2-3 godziny lub dłużej)
-zadbanie o warunki wypoczynku po południu
-wyjaśnienie że dolegliwości są przemijające
-podanie na zlecenie lekarza środki przeciwbólowe
Opieka pielęgniarska wobec pacjenta z zaburzeniami świadomości
Zespół zaburzeń świadomości cechuje:
-niejasne spostrzeganie i pojmowanie świata
-utrudnienie kontaktu
-niepełne bądź opóźnione reakcje
-zaburzone przypominanie i zapamiętywanie
-dezorientacja
-ograniczenie przeżyć psychicznych do wycinka rzeczywistości
-pielęgniarka wielokrotnie przedstawia się choremu który mógł zapomnieć kim jest osoba opiekująca się nim
-pielęgniarka uprzedza chorego o wszystkich zabiegach przy nim wykonywanych tuż przed ich wykonaniem, czynności przy łóżku pacjenta wykonuje cicho i bez pośpiechu
-pielęgniarka jak najczęściej uspokaja chorego, zapewnia go o bezpieczeństwie, koryguje błędną jego orientację, co do miejsca czasu, osoby
-pielęgniarka dba aby pokój w którym pacjent przebywa wieczorem był dobrze oświetlony, a w nocy słabo podświetlony żeby cienie przedmiotów nie wzmagały niepokoju pacjenta
-pielęgniarka uwzględnia w swym kontakcie z chorym kontakt niewerbalny- słowa mogą nie docierać do świadomości pacjenta
-w okresie ostrego stanu pielęgniarka ogranicza wszelkie zmiany do minimum- nie wskazana jest w tym okresie zmiana łózka czy pokoju. Zmiany wzmagają niepokój i dezorientację pacjenta
-gdy chory jest pobudzony psychoruchowo, pielęgniarka zabezpiecza pacjenta przed urazami i wypadnięciem z łóżka
-usuwa z otoczenia przedmioty potencjalnie niebezpieczne dla chorego
-opiekując się pacjentem dba by nie dopuścić do odparzeń, odleżyn, notuje wypróżnienia i częstość oddawania moczu
-należy zapobiegać zaparciom i nadmiernemu wypełnieniu pęcherza moczowego, wypełniony pęcherz wzmaga niepokój ruchowy pacjenta,
-wskazane jest częste wykonywanie toalety jamy ustnej
-pielęgniarka opiekująca się pacjentem w głębokim zaburzeniu świadomości, obserwuje pacjenta w kierunku objawów ubocznych leków psychotropowych
Opieka pielęgniarska nad chorym z zaburzeniami lękowymi (nerwicowymi)
Objawy mogą przybierać postać zaburzeń czynności somatycznych, zaburzeń przeżywania, zaburzeń zachowania
-Lęk: stanowi „punkt krystalizacyjny” dla innych objawów, może lokalizować się w określonej części ciała lub występować w określonej sytuacji. Najczęściej przybiera postać nieokreślonego niepokoju lub napadów lękowych
-Objawy somatyczne: dolegliwości bólowe, zaburzenia snu, zaburzenia łaknienia, zaburzenia seksualne
-Egocentryzm: nadmierna koncentracja uwagi na sobie i poczucie szczególnego charakteru własnych dolegliwości
-Błędne koło: lęk wyzwala dodatkowe objawy wegetatywne nasilające z kolei lęk itd…
Problemy:
Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu kontaktu z otoczeniem
Interwencje:
-okazywanie choremu zainteresowania, zrozumienia, empatii, akceptacji
-stosowanie w relacji z pacjentem technik aktywnego słuchania
-w kontakcie z chorym podkreślanie mocnych stron jego osobowości, wyrażanie szacunku
-pogłębianie świadomości własnego systemu wartości i własnych umiejętności w zakresie komunikowania się
-nawiązanie z pacjentem rozmowy na temat jego relacji z rodziną i podkreślanie wartości jaką stanowi rodzina,
-prowadzenie rozmowy z okazywaniem szacunku pacjentowi rozwijanie umiejętności komunikacyjnych
-dostarczanie pozytywnej motywacji do kontaktów z rodziną i przyjaciółmi
Brak umiejętności radzenia sobie ze stresem
Interwencje:
-zapewnienie pacjenta o gotowości pomocy, co wzbudza jego zaufanie, i ułatwia wzajemne zrozumienie się
-pomaganie choremu w identyfikowaniu stresorów a także mechanizmów radzenia sobie
-pomaganie pacjentowi w zmodyfikowaniu albo wyeliminowaniu czynnika stresującego
-zwrócenie uwagi na właściwą postawę ciała i poruszanie się bez napięcia
-ukierunkowanie na techniki wspomagania, uczenie pacjenta radzenia sobie ze stresem
-nauczenie chorego technik relaksacyjnych
Nieokreślony lęk powodujący utratę poczucia bezpieczeństwa
Interwencje:
-nawiązanie z pacjentem kontaktu terapeutycznego
-zapewnianie pacjenta że w każdej chwili może otrzymać odpowiednią pomoc
-pomoc pacjentowi w zrozumieniu zagrożenia na które reaguje lękiem
-zaakceptowanie ograniczonych możliwości chorego
-unikanie moralizowania
-umożliwienie odreagowania,
-psychoterapia
Doświadczenie i przeżywanie stanu paniki
Interwencje:
-pozostawanie z pacjentem podczas okresu paniki
-zaakceptowanie pacjenta
-mówienie przy użyciu krótkich prostych zdań
-zachęcanie do werbalizacji uczuć i reagowanie na pytania chorego
-okazywanie stanowczości jako elementu zewnętrznej kontroli nad pacjentem
-stosowanie technik przerywających napad lęku
-ćwiczenia oddechowe
-uczenie pacjenta rozpoznawania sytuacji w których dochodzi do napadu lęku
-uczenie technik relaksacyjnych
Zaburzenia snu
Interwencje:
-zidentyfikowanie czynników utrudniających choremu sen
-rozpoznawanie objawów stanu narastającego napięcia
-utrzymywanie pacjenta w aktywności tak długo jak to możliwe
-zniechęcanie do drzemki w ciągu dnia
-działania ułatwiające zasypianie
-współudział w farmakoterapii
Brak umiejętności radzenia sobie z myślami i czynnościami natrętnymi
Interwencje:
-pomaganie choremu w wyrażaniu uczuć i obaw
-okazywanie empatii
-chronienie pacjenta przed ośmieszeniem
-zrozumienie prawdziwej przyczyny występujących u chorego trudności
-przedyskutowaniu z chorym jego myśli i zachowań
-pomoc w ustaleniu ograniczenia we własnym zachowaniu
-udzielanie pomocy w zrozumieniu poczucia zagrożenia
-odizolowanie od sytuacji stymulujących lub wzmacniających fobie
-pomoc w utrzymaniu higieny
-planowanie czynności dnia codziennego z pacjentem
-urozmaicenie rozkładu dnia
-włączanie w konstruktywne działania
-ułatwienie wyrażania uczuć