larsen0794

794 II Anestezjologia ogólna

-    Roztwór żelatyny: niedrogi preparat bez ograniczonej dawki maksymalnej, ma jednakże krótki czas pobytu w przestrzeni wewnątrznaczyniowej (< 2 godz.), nie charakteryzuje się izoonkotycznym efektem objętości, dlatego konieczne jest podawanie go w większej ilości; ma niewielkie właściwości Teologiczne.

-    Dekstran: charakteryzuje się wprawdzie dobrym efektem objętości i czasem przebywania w naczyniach, ale ma niekorzystne właściwości Teologiczne; oprócz tego wywołuje specyficzne zaburzenia krzepnięcia i alergie.

Postępowanie przed retransfuzją. Według wytycznych (konsensus konferencji) ustalono, że przed zwrotnym przetoczeniem krwi własnej pacjenta należy wykonać test oznaczania grupy krwi układu ABO przy łóżku chorego z krwi pacjenta i krwi konserwowanej. Można od tego odstąpić, gdy retransfuzja przeprowadzona zostanie jeszcze w sali operacyjnej przez tego samego lekarza, który wcześniej pobierał krew w pokoju przygotowawczym lub w sali operacyjnej.

Moment retransfuzji. Zaoszczędzenie krwi obcej jest wtedy możliwe, jeżeli utrata krwi rozcieńczonej lub z niskim hematokrytem podczas operacji będzie mogła być początkowo wyrównywana podażą roztworów koloidowych, jak np. hydroksye-tylowanej skrobi. Najniższą, jeszcze akceptowalną wartością graniczną śródoperacyjnego stężenia hemoglobiny jest 5-8 g/dl (przy normowolemii).

O ile to możliwe, krew należy przetaczać zwrotnie dopiero po zatrzymaniu większego krwawienia i w odwrotnej kolejności niż przy pobieraniu, tzn. najpierw preparaty pobrane jako ostatnie, na zakończenie zaś te, które zostały pobrane jako pierwsze, z powodu ich wysokiego hematokrytu i większej zawartości płytek krwi oraz czynników krzepnięcia. Ze względu na to, że krew jest w tym przypadku ciepła, należy ją toczyć przez standardowe filtry, a nie przez mikrofiltry (trombocyty!).

7.2.4 Powikłania

Niedokrwienie mięśnia sercowego, niedokrwienie mózgu. U pacjentów skądinąd zdrowych nie należy spodziewać się powikłań, nawet przy bardzo niskim stężeniu hemoglobiny, o ile utrzymana zostanie normowolemia. Przeciwnie, przy zastosowaniu znacznej hemodyłucji, z wystąpieniem niedokrwienia mięśnia sercowego i mózgu należy się liczyć u pacjentów ze znacznego stopnia zwężeniami naczyń wieńcowych lub naczyń mózgowych. Poza tym może wystąpić hipoksja tkanek, jeżeli mechanizmy kompensacyjne układu krążenia (wzrost pojemności minutowej serca) okażą się niewystarczające. Wystąpienie tachykardii podczas hemodyłucji świadczy zazwyczaj o hipowole-mii, która natychmiast musi zostać skorygowana.

Zaburzenia krzepnięcia wywołane rozcieńczeniem czynników krzepnięcia i zwiększone krwawienie wywołane wzrostem przepływu kapilarnego są wprawdzie możliwe, ale nie odgrywają istotnej roli.

7.3 Śródoperacyjna

autotransfuzja maszynowa

Definicja. Maszynowa autotransfuzja polega na odsysaniu krwi z pola operacyjnego, „płukaniu” jej w specjalnej komórkowej wirówce płuczącej, a następnie ponownym przetoczeniu pacjentowi. Krew płukana nie zawiera osocza, lecz tylko erytrocyty. Postępowanie to jest skomplikowane i kosztowne.

W przeciwieństwie do maszynowej autotransfu-zji, retransfuzja z wykorzystaniem prostszych rozwiązań bez procesu płukania komórkowego przestaje być stosowana, gdyż w jej przebiegu przetacza się wszystkie części składowe, włącznie z potencjalnie szkodliwymi substancjami i materiałami, takimi jak: aktywowane czynniki krzepnięcia, części rozpadłych komórek, antykoagulanty itd.

7.3.1 Aparatura

Uważa się, że najpewniejszym urządzeniem jest komórkowa wirówka płucząca, oferowana przez różnych producentów. Składa się ona z ssaka, jednostki antykoagulującej, rezerwuaru z filtrem, wirówki, pompy rolkowej, worka na odpady, worka retransfuzyjnego i przewodów. Krew zostaje przez układ ssący, na którego końcu dodawany jest w sposób ciągły antykoagulant (zwykle roztwór heparyny), odessana z pola operacyjnego i zebrana w rezerwuarze. Tutaj odbywa się jej filtracja i usunięcie piany. Po wystarczającym napełnieniu się rezerwuaru, przefiltrowana krew za pomocą pompy rolkowej zostaje przemieszczona do wirówki, gdzie następuje jej odwirowanie. Erytrocyty osadzają się na ścianach naczynia, a osocze i płyn płuczący są odprowadzane do worka na odpady i wyrzucane. Krwinki czerwone, które uległy sedymentacji, po osiągnięciu określonej ich liczby.