UNTITL31

Rozszyfrować rysek

stratami. Zatem w przypadku mechanizmów inwestowania doniosłość zasad prognozowania niezmiennie pozostaje w mocy, ale waga przywiązywana do całkowitego efektu prognozowania (sukcesu lub błędu) zostaje przeniesiona na całkowity efekt inwestowania !z\sk lub stratę). Stąd w oczywisty sposób nasuwa się konkluzja, że str ategie, zgodnie z którymi należy podążać, muszą opierać się na utrzymaniu zysku i redukcji straty, albo inaczej mówiąc, na maksymalizacji zysku z jednej strony i możliwie największym ograniczeniu straty z drugiej strony. Z tego również wynika, że w celu kontrolowania własnej skuteczności inwestor musi wyznaczyć sobie z góry określony okres rachunkowy.

Zasady inwestowania

1.    Każda inwestycja musi być zgodna ze strategią opartą na regułach.

2.    Strategia inwestycyjna musi statystycznie rzecz biorąc prowadzić do zysku.

3.    Nie istnieje pewność co do tego, żc jakakolwiek inwestycja przyniesie zysk lub stratę.

4.    Należy obrać okres rachunkowy.

5.    Okres rachunkowy- musi obejmować wystarczająco dużą liczbę inwestycji (patrz rozdział siedemnasty).

6.    Oczekuje się, że okres rachunkowy' zamknie się zyskiem.

7.    Należy śledzić efekt inwestowania, a nic prognozowania.

J. Zasada potwierdzenia

Doświadczenie pokazuje, ie nie istnieją nowe pomysły, a tylko świeże przeróbki starych.

PD. James

Zasady inwestowania wymagają, aby każdą inwestycję poprzedzała prognoza, zgodnie z którą inwestor podejmuje decyzję, przy czym do prognozy i decyzji dochodzi się na podstawie systematycznych obserwacji lub doświadczeń. Teoretycznie kryterium „systematyczności” odnosić się może nawet do kolejnych rzutów monetą, dlatego inwestor ma zawsze do dyspozycji, jako ostateczną deskę ratunku, wybór między orłem i reszką. W tym przypadku odwoływać się jednak będziemy do reguł technicznych. Ponadto jest oczywiste, że decyzja dotycząca danej inwestycji będzie utrzymana w mocy tak długo. jak długo nie będziemy dysponować wystarczającymi przestankami przemawiającymi na jej niekorzyść.

Mając powyższe na uwadze, rozpatrzmy strukturę strategii inwestycyjnej, tak jakby była ona doświadczeniem przeprowadzanym przez inżyniera.

Zazwyczaj inżynierowi zależy’ na tym, żeby wyprodukować coś, co na pewno będzie funkcjonowało w zadowalający sposób. Aby jednak zwiększyć niezawodność swojego projektu, inżynier z zasady unika zbyt dokładnego przesądzania i przewidywania jego funkcjonowania, za to wprowadza do swoich obliczeń czynnik zapewniający bezpieczeństwo lub uwzględniający błąd. W wyniku tego wzrost pewności dokonuje się kosztem większej doskonałości koncepcyjnej. Używając analogii do reflektora Poppera-Daviesa², im szerszy ‘ J.T. Dzvies, rht Seimiific Approach, Academic Press. I-ondon 1973.