Autonomia

Samostanowienie o własnym losie, tj. rządzenie się własnymi prawami i niezależność od norm narzuconych z zewnątrz. Przeciwieństwem autonomii jest heteronomia czyli podporządkowanie się normom zewnętrznym. W państwie autonomia zasadza się na wolności jednostek, jak też mniejszych grup w stosunku do władzy naczelnej i społeczeństwa. Autonomia ma też szersze odniesienie do grup etnicznych, narodów i państw oraz do społeczności ludzkości. Chodzi tu o tzw. federalizm, przy którym jednak pewne ramowe prawo zachowuje moc obowiązującą. Najważniejszy w różnych strukturach społecznych jest człowiek. Skąd autonomia to przede wszystkim niezależność i wolność jednostki ludzkiej od przymusów społecznych. Katolicka nauka społeczna opiera się jednak na określonej koncepcji człowieka, wedle której w pełni autonomiczny jest tylko Bóg. Człowiek zaś podlega różnym ograniczeniom. Powinien poddawać się woli Bożej, jeśli jest wierzący, powinien poddawać się sprawiedliwym normom państwa, powinien nawiązywać autentyczne więzi między ludźmi, które również narzucają ograniczenia. Autonomia zatem to z jednej strony wolność i samodzielność, z drugiej strony zaś, to podporządkowanie się woli Bożej i sprawiedliwemu prawu.