Tytułem wstępu

fragment „Lalki” Bolesława Prusa

Aleksander Gierymski

Powiśle 1883

„Jakże oni szczęśliwi, ci wszyscy, w których tylko głód wywołuje apatię, a jedynym
cierpieniem jest zimno. I jak łatwo ich uszczęśliwić!… Nawet moim skromnym
majątkiem mógłbym wydźwignąć parę tysięcy rodzin. Nieprawdopodobne, a przecież —
tak jest.”Wokulski doszedł do brzegu Wisły i zdumiał się. Na kilkumorgowej przestrzeni
wznosił się tu pagórek najobrzydliwszych śmieci, cuchnących, nieomal ruszających się
pod słońcem, a o kilkadziesiąt kroków dalej leżały zbiorniki wody, którą piła Warszawa.
„O, tutaj — myślał — jest ognisko wszelkiej zarazy. Co człowiek dziś wyrzuci ze swego
mieszkania, jutro wypije; później przenosi się na Powązki i z drugiej znowu strony miasta
razi bliźnich pozostałych przy życiu. Bulwar tutaj, kanały i woda źródlana na górze i —
można by ocalić rokrocznie kilka tysięcy ludzi od śmierci, a kilkadziesiąt tysięcy od
chorób… Niewielka praca, a zysk nieobliczony; natura umie wynagradzać.”

„Na stoku i w szczelinach obmierzłego wzgórza spostrzegł niby postacie ludzkie. Było tu
kilku drzemiących na słońcu pijaków czy złodziei, dwie śmieciarki i jedna kochająca się
para, złożona z trędowatej kobiety i suchotniczego mężczyzny, który nie miał nosa.
Zdawało się, że to nie ludzie, ale widma ukrytych tutaj chorób, które odziały się w
wykopane w tym miejscu szmaty. Wszystkie te indywidua zwietrzyły obcego człowieka;
nawet śpiący podnieśli głowy i z wyrazem zdziczałych psów przypatrywali się gościowi.”

Aleksander Gierymski

„Święto trąbek 1884

[...]

“Szedł Oboźną pod górę, rozmarzony, i czuł, że w ciągu kilku godzin, które spędził w

nadrzecznej dzielnicy, zaszła w nim jakaś zmiana. Dawniej — dziesięć lat temu, rok

temu, wczoraj jeszcze, przechodząc ulicami nie spotykał na nich nic szczególnego.

Snuli się ludzie, jeździły dorożki, sklepy otwierały gościnne objęcia dla przechodniów.

Ale teraz przybył mu jakby nowy zmysł. Każdy obdarty człowiek wydawał mu się

istotą wołającą o ratunek tym głośniej, że nic nie mówił, tylko rzucał trwożne

spojrzenia jak ów koń ze złamaną nogą. Każda uboga kobieta wydawała mu się praczką,

która wyżartymi od mydła rękami powstrzymuje rodzinę nad brzegiem nędzy i

upadku. Każde mizerne dziecko wydawało mu się skazanym na śmierć przedwczesną

albo na spędzanie dni i nocy w śmietniku przy ulicy Dobrej.”

“Od zachowań pracowników, przedsiębiorców, wolontariuszy,
uczniów, rodziców, konsumentów, przestępców, chorych, nauczycieli,
kuratorów, policjantów, polityków i urzędników, pracowników
socjalnych, lekarzy itd. zależy, ile dóbr wytworzy gospodarka
narodowa, jakie będzie wykształcenie i zdrowie społeczeństwa, jakie
będą opieka nad dziećmi i kondycja rodzin, czy ludzie będą chronieni
przed rozmaitymi zagrożeniami, wolni od wyniszczających
konfliktów, a wreszcie czy zyskają właściwe warunki rozwoju.”

Jolanta Supińska

BIEDA W DZISIEJSZEJ POLSCE

Mediana czyli wartość środkowa, to wartość cechy w szeregu
uporządkowanym, powyżej i poniżej której znajduje się jednakowa liczba
obserwacji. Na podstawie EU-SILC 2008 wartość mediany dochodu do
dyspozycji w Polsce oszacowano na 15720 złotych rocznie (w przeliczeniu
na jedną dorosłą osobę w gospodarstwie domowym), co oznacza, że
połowa osób w Polsce osiągała dochody niższe od tej kwoty.

3. 165 280

2.173 750

6. 597 510

Sytuacja w UE
Z

aktualnie

dostępnych

szacunków

Eurostatu

przeprowadzonych na podstawie EU-SILC 2008, w którym to
badaniu zbierano generalnie informacje o sytuacji dochodowej
gospodarstw domowych w 2007 r. wynika, że w sferze ubóstwa
relatywnego żył w tym czasie co szósty obywatel Unii
Europejskiej (17% osób - od 9% w Czechach, 11% w Słowacji i
Niderlandach do 23% w Rumunii, 26% na Łotwie).
W Polsce wskaźnik zagrożenia ubóstwem relatywnym był taki,
jak średnia dla 27 krajów Unii i wyniósł 17%.

Jednocześnie jednak Polska zaliczała się do grona krajów
charakteryzujących się najniższym poziomem granic ubóstwa.
Wartość granicy ubóstwa dla gospodarstwa jednoosobowego
wynosiła w Polsce około 9,4 tys. zł rocznie, a po uwzględnieniu
różnic cen w krajach Unii – 3,9 tys. PPS[2].

[2] Wspólna waluta umowna, której jednostką jest standard siły nabywczej (Purchasing
Power Standard - PPS). Wartość jednego PPS równa się liczbie jednostek waluty danego
kraju odpowiadającej 1 euro na rynku krajowym, przy uwzględnieniu relacji cen danego
kraju do cen pozostałych krajów biorących udział w porównaniu.

Najniższy poziom granic ubóstwa odnotowano w Rumunii – 1,9 tys.
PPS i Bułgarii – poniżej 2,8 tys. PPS; zbliżony chociaż nieco wyższy
(4 - 4,4 tys. PPS) na Słowacji, Węgrzech, na Litwie i Łotwie
natomiast najwyższy poziom - w Luksemburgu – 16,5 tys. PPS i w
Wielkiej Brytanii – 11,6 tys. PPS).
Tak więc próg ubóstwa dochodowego w Polsce, po uwzględnieniu
różnic w poziomie cen między krajami, był około dwukrotnie
wyższy niż w Rumuni ale np. około trzykrotnie niższy niż w
Wielkiej Brytanii.
(źróło: http://www.stat.gov.pl/gus/5840_7556_PLK_HTML.htm)

Polityka

Arystoteles w Etyce Nikomachejskiej dowodzi, że etyka
jest jakby częścią polityki – traktowanej przezeń jako
najwyższa z nauk.
Jak dochodzi do takiego wniosku?
Mianowicie, wychodząc z założenia, że każdy czyn, praca,
świadome działanie i każda ludzka umiejętność zmierzają do
jakiegoś dobra, dlatego dobro jest celem wszelkiego dążenia.
Są różne „sztuki” i różne cele, podaje przykłady:
celem sztuki lekarskiej jest zdrowie,
sztuki budowania okrętów – okręt,

Akropol ateński na obrazie pędzla

Leo von Klenze. Wzgórze to,

podobnie jak w innych polis, było

sercem wspólnoty.

Umiejętności (sztuki) dzielą się na „kierownicze” i podporządkowane

albo służebne wobec nich: jak np. sztuka jazdy konnej jest

podporządkowana sztuce wojennej, sztuka rachowania sztuce

gospodarowania itp.

Musi zatem istnieć jakiś cel, którego pragniemy dla niego samego, a

nie dla czegoś co się kryje za nim. Gdyby bowiem taki cel nie istniał

musielibyśmy sięgać w nieskończoność i trafialibyśmy w próżnię.

A ponieważ polityka i dobro wspólne jest wyższe od dobra jednostki

i jej cel musi obejmować cele wszystkich, jej [polityki] dobro jest

czymś piękniejszym i „bardziej boskim”

Polityka, pojęcie należące współcześnie do języka potocznego,

występujące także w dyskursie publicznym oraz w naukach

społecznych;

w rozumieniu potocznym polityka oznacza: umiejętność

sprawowania władzy publicznej; działania rządu; zdolność

mobilizowania członków zbiorowości do wspólnego wysiłku na

rzecz celów społecznych i zyskiwania ich posłuchu dla decyzji

władzy; umiejętność skutecznej realizacji wyznaczonych celów

społecznych w podzielonym, zróżnicowanym społeczeństwie.

W filozofii i myśli politycznej polityka była rozumiana jako

dążenie do:

- realizacji idei Dobra (Platon), osiągnięcia szczęścia

pojmowanego jako eudajmonia (Arystoteles),

- zdobycia, zachowania i umocnienia władzy (N. Machiavelli),

- wprowadzenia i utrzymania stanu pokoju społecznego (XVI-

wieczni francuscy les politiques),

- realizacji dobra wspólnego (nowożytna tradycja republikańska),

- jako działanie podmiotu zbiorowego w sytuacji zagrożenia ze

strony wroga (C. Schmitt),

- umiejętność osiągania kompromisu przez grupy kreujące

sytuację społeczną.

W naukach społecznych za klasyczną jest uznawana definicja

polityki M. Webera — jako dążenia do udziału we władzy albo do

wywierania wpływu na podział władzy.

Definicja

Według rozumienia potocznego społeczeństwo jest to zbiorowość

ludzka, zamieszkująca określony teren, posiadająca wiele wspólnych

cech.

Według encyklopedii powszechnej PWN:

Termin społeczeństwo używany w publicystyce i mowie potocznej

najczęściej w znaczeniu ogółu mieszkańców danego kraju lub jego

wyróżnionego obszaru.

SPOŁECZEŃSTWO

Socjologowie zaś określają społeczeństwo jako:

pewną samowystarczalną formę życia zbiorowego ludzi,
będącą

historycznie

ukształtowanym

kompleksem

zbiorowości i grup społecznych, połączonych przez wspólne
terytorium, instytucje, formy działania i wartości kulturowe.
Charakterystyczne dla członków takiego społeczeństwa jest
poczucie odrębności w stosunku do innych zbiorowości.

Wyróżniamy następujące elementy podstawowe społeczeństw:

* niezależne od nich warunki bytowe określające cechy np.

terytorium

* odrębna kultura

* określona struktura

* trwała odrębność od innych zbiorowości

* podobieństwo warunków życia

* ustalony sposób komunikacji

DEFINICJA POLITYKI SPOŁECZNEJ wg A. Kurzynowskiego

:

Polityka

społeczna

to

działalność

państwa,

samorządów i organizacji pozarządowych zmierzająca
do kształtowania:

- ogólnych warunków pracy i bytu ludności,

- prorozwojowych struktur społecznych

- oraz stosunków społecznych opartych na równości i
sprawiedliwości społecznej, sprzyjających zaspokajaniu
potrzeb na dostępnym poziomie.

DEFINICJA POLITYKI SPOŁECZNEJ wg A. Kurzynowskiego

komentarz

:

1. Ogólne warunki pracy i bytu ludności

bezpieczne i zdrowe warunki życia i pracy to satysfakcja z pracy,

najlepsza jakość pracy, mniej wypadków, mniej wydatków na

leczenie, rehabilitację, świadczenia itp. Zatem warto się troszczyć o

dobre warunki pracy i bytu.

2. Prorozwojowe struktury społeczne

struktura rodziny zapewniająca zastępowalność pokoleń,

odpowiednia struktura wykształcenia wiekowa, chodzi o

zbudowanie kapitału społecznego zdolnego do realizacji zadań

rozwojowych

3. Stosunki społeczne oparte na równości i sprawiedliwości

społecznej, sprzyjające zaspokajaniu potrzeb na dostępnym

poziomie

- równość szans, równe możliwości

Państwo nie zastępuje jednostek w trosce o byt i zaspokajanie

potrzeb rodziny, ale tworzy optymalne dla pozytywnych działań

jednostek struktury i, zgodnie z zasadą pomocniczości pomaga

wtedy, gdy jednostka i rodzina nie mogą poradzić sobie same. W

sytuacjach bezrobocia, bankructwa, choroby, inwalidztwa itp.

Zaspokajanie potrzeb może być realizowane najskuteczniej w

zrównoważonym rozwoju społeczno-gospodarczym.

DEFINICJA HISTORYCZNA:

"Polityka społeczna jest to więc

naukowo usystematyzowany zbiór

wskazówek

, jak usuwać a choćby łagodzić niesprawiedliwości i

szkody płynące dla jednostki i społeczeństwa z ustroju pracy

najemnej, oraz jak przeciwdziałać dalszemu narastaniu tych

niesprawiedliwości i powstawaniu nowych szkód"

(S. Rychliński, 1938)

Polityka społeczna jako nauka

p.s. jako dyscyplina ma, podobnie jak inne dyscypliny naukowo-

badawcze swój przedmiot badań, cele, definicje, klasyfikacje,

teorie.

Badania naukowe są bardzo ważne dla polityków, gdyż wskazują

na skalę i zasięg występowania problemów oraz kwestii

społecznych, tempo rozwoju w zależności od regionu, potrzeby

rozwojowe itp.

Badania naukowe prowadzi się zgodnie z określoną procedurą

zapewniającą im maksymalną rzetelność.

Najkrócej ujmując polega ona na: sformułowaniu problemu,

ustaleniu hipotez i pytań badawczych, zebraniu odpowiedniego

materiału, analizie tego materiału, ustaleniu związków

przyczynowo-skutkowych oraz sformułowaniu wniosków

teoretycznych i praktycznych.

Polityka społeczna jako nauka

Bardzo cennym źródłem informacji dla polityki społecznej jako

nauki są dane GUS oraz badania jednostek naukowo-badawczych

(PAN, instytuty naukowo-badawcze).

Szczególnym zainteresowaniem cieszą się badania uwzględniające

przestrzeń oraz jej aspekty środowiskowe, ekologiczne,

ekonomiczne i społeczne, poziomu rozwoju itp. Umożliwiają one

bardziej precyzyjne dobranie środków i metod działania do

potrzeb lokalnych i regionalnych.

Dla realizacji skutecznej, kompleksowej polityki społecznej,

niezbędny jest system informacji, dane statystyczne, wyniki

różnego rodzaju badań informujących o warunkach bytu i

poziomie zaspokojenia potrzeb jednostek, rodzin i społeczeństwa.

Polityka społeczna jako działalność praktyczna rodziła się w

kapitalizmie jako oferta

minimalizacji strat spowodowanych

protestami ludzi pracy.

Nauka o polityce społecznej liberalizmu poszukiwała więc

sposobów i środków

utrzymania równowagi na poziomie

zapewniającym ekonomiczne korzyści warstwom posiadającym

.

Powszechnie przyjmuje się, że źródłem polityki społecznej była

kwestia społeczna, jako zjawisko negatywne, którego skala utrudnia

normalne funkcjonowanie społeczeństwa.

Jednak współczesna polityka społeczna ma przed sobą wielkie

zadanie kształtowania warunków rozwoju społeczno-gospodarczego,

najlepiej z uwzględnieniem uwarunkowań przyrodniczych, w

wymiarach:

- lokalnym,

- regionalnym,

- państwowym i

- globalnym.

Rozwój ma prowadzić do harmonijnego postępu w różnych

dziedzinach życia – postępu społecznego (bez szkody dla środowiska)

oraz zapobiegać niekorzystnym zjawiskom i powstawaniu kwestii

społecznych.

Zasięgiem przedmiotowym polityki

społecznej są cztery wielkie sfery

życia, a mianowicie:

1) pracy,

2) dobrobytu,

3) kultury społecznej i

4) ładu społecznego"

Zakres polityki społecznej w ujęciu szerszym –

wchodzą tu wszystkie

ważniejsze potrzeby społeczne, bez zaspokojenia których

społeczeństwo nie może sprawnie funkcjonować:

Chodzi tu o ogół potrzeb ważnych dla funkcjonowania jednostek,

rodzin i społeczeństwa.

W zakres polityki społecznej wchodzą wszystkie

najważniejsze potrzeby społeczne takie jak:

* ochrona zdrowia,

* edukacja,

* mieszkalnictwo,

* kultura,

* zabezpieczenie emerytalne i rentowe,

* potrzeby związane z niepełnosprawnością

.

Zakres polityki społecznej w ujęciu węższym –

ogranicza

rozumienie polityki społecznej do polityki socjalnej*, a więc:

polityki świadczeń socjalnych w postaci pieniężnej lub usług dla

różnych kategorii ludności.

*Proszę zwrócić uwagę na różnicę między „polityką społeczną” a „polityką socjalną”

Podmioty polityki społecznej

są to wszystkie organy, instytucje i

organizacje, których celem jest kształtowanie polityki społecznej i

realizacja jej celów.

Można je podzielić ze względu na zasięg oddziaływania:

- podmioty o zasięgu ogólnokrajowym: sejm, senat, urząd

prezydenta, rząd i jego agendy

- podmioty o zasięgu regionalnym: urzędy wojewódzkie, samorządy

i organizacje pozarządowe

- podmioty lokalne: urzędy i instytucje powiatowe oraz gminne

Podmioty polityki społecznej można podzielić także ze względu na

ich funkcje:

- podmioty ustawodawcze – ustalające prawo: sejm, senat,

prezydent, rada ministrów, ministrowie

- podmioty realizujące z racji swych statutowych obowiązków cele

polityki społecznej na trzech szczeblach (ministerstwa, urzędy

wojewódzkie, powiatowe, gminne, urzędy pracy, NFZ, szpitale,

szkoły, uniwersytety)

- podmioty pozarządowe

- zakłady pracy, które odgrywają ważną rolę w kształtowaniu

warunków pracy i bytu

Kto

prowadzi

politykę

społeczną w kraju?
(Do czyich zadań należy

prowadzenie

polityki

społecznej?)

państwo

samorządy

organizacje pozarządowe

Ustawodawcze podmioty polityki społecznej:
Sejm i Senat są naczelnymi organami władzy ustawodawczej i

decydują o treści ustawodawstwa socjalnego.

Inicjatywa ustawodawcza przysługuje posłom, senatowi,

prezydentowi i Radzie Ministrów.

Państwowe podmioty polityki społecznej

W sejmie

w obszarze polityki społecznej działają komisje:

Polityki Społecznej
Rodziny,
Edukacji, Nauki i Młodzieży,
Łączności z Polakami za Granicą,
Polit Przestrzennej, Budowlanej i Mieszkaniowej,
Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej,
Zdrowia,
Mniejszości Narodowych i Etnicznych.

W senacie

działają następujące komisje:

Rodziny i Polityki Społecznej,
Nauki i Edukacji Narodowej,
Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej,
Spraw Emigracji i Polaków za Granicą

Podmioty wykonawcze polityki społecznej:
Prezydent, który jest zgodnie z Konstytucją najwyższym

przedstawicielem RP i gwarantem ciągłości władzy państwowej.

Organem pomocniczym prezydenta jest Kancelaria.
Prezes Rady Ministrów realizuje politykę społeczną za

pośrednictwem Rady Min.
Min Pracy i Polityki Społecznej - zadania:
- realizuje ustawy socjalne
- bada sytuację socjalną ludności
- realizacja polityki ograniczania bezrobocia
- kreuje prawo pracy harmonizując je z prawem UE
- analizuje i ocenia stan bezpieczeństwa i higieny pracy

Państwowe podmioty polityki społecznej

Ministerstwa z kompetencjami w dziedzinie polityki społecznej:

Minister Spraw Wewnętrznych
Min Edukacji Narodowej
Urząd Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych
Minister Sprawiedliwości
Minister Zdrowia
Min Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Państwowa inspekcja sanitarna

Państwowe podmioty polityki społecznej

Zakład Ubezpieczeń Społecznych

jest centralnym organem administracji państwowej, który

wykonuje zadania z zakresu ubezpieczeń społecznych m.in.:
- stwierdzenie i ustalenie obowiązku ubezpieczenie społeczne
- ustalenie uprawnień wypłacenie tych świadczeń
- wymierzanie i pobieranie składek na ubezpieczenie społeczne,

zdrowotne, fundusz pracy, fundusz gwarantowanych świadczeń

oraz wpłat na PERON
- prowadzenie rozliczeń z płatnikami składek
- prowadzenie indywidualnych kont
- prowadzenie prewencji rentowej obejmuje rehabilitację leczniczą

Państwowe podmioty polityki społecznej

Podmioty kontrolne polityki społecznej

Najwyższa Izba Kontroli
Rzecznik praw Obywatelskich
Rzecznik Praw Dziecka.
Państwowa Inspekcja Pracy

Państwowe podmioty polityki społecznej

Podmioty sądownicze polityki społecznej

Trybunał Konstytucyjny
Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
Sądy Rodzinno - Opiekuńcze

Państwowe podmioty polityki społecznej

Podmioty pozapaństwowe polityki społecznej

Organizacje (NGO), które wspierają lub uzupełniają działalność

państwa i tworzą podstawy społeczeństwa obywatelskiego,

korzystają ze wsparcia 1% dla organizacji pożytku publicznego

(np. Caritas, Krajowy Fundusz na Rzecz Dzieci, Monar, Polska

Akcja Humanitarna, PCK, Towarzystwo im Brata Alberta, Tow

Przyjaciół Dzieci).

Państwowe podmioty polityki społecznej

Podstawową instytucją przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu

w gminach są

ośrodki pomocy społecznej,

zatrudniające blisko 40

tysięcy pracowników, w tym ponad 15.351 pracowników socjalnych.

Do zadań ośrodków należy:

•

zapewnienie osobom i rodzinom wsparcia w przezwyciężaniu

trudnej sytuacji życiowej, w tym usług socjalnych i świadczeń

rzeczowych;
•

zapewnienie dochodu na poziomie interwencji socjalnej;

•

doprowadzenie do uniezależnienia się od pomocy społecznej lub

częściowego aktywizacji społecznej we współpracy z pomocą

społeczną
•

integrowanie osób i grup będących w procesie wykluczenia

społecznego ze środowiskiem lokalnym.

Państwowe podmioty polityki społecznej

Międzynarodowe podmioty polityki społecznej:

•

Organizacja Narodów Zjednoczonych

•

Międzynarodowa Organizacja Pracy

•

Światowe federacje związków zawodowych

•

Unia Europejska

•

Ugrupowania regionalne

•

Organizacje pozapaństwowe

1969 – Deklaracja w sprawie postępu i rozwoju społecznego.
Tezy:
- główny cel rozwoju – nieustanny wzrost poziomu materialnego i

kulturalnego życia ludzi
- plan rozwoju społecznego częścią ogólnych planów rozwojowych

/rozwój społeczno – ekonomiczny/

ONZ

Deklaracja Tysiąclecia /ONZ 2000/
...podstawowym

zadaniem

rozwoju

(świata)

jest

podniesienie dobrobytu wszystkich ludzi na ziemi w celu

dopomożenia im w realizacji ich ludzkiego potencjału, w

zwiększeniu

bezpieczeństwa,

zwiększaniu

ludzkich

możliwości i zapewnieniu, że dobrodziejstwo stworzone

przez obecne pokolenie, zostaną utrzymane i rozwinięte

przez pokolenia następne”.

ONZ

ONZ

Cele rozwojowe:

•

wykorzenienie skrajnego ubóstwa,

•

osiągnięcie powszechnego wykształcenia podstawowego,

•

popieranie równości płci i nadanie praw kobietom,

•

ograniczenie umieralności dzieci,

•

poprawa zdrowia matek,

•

zwalczanie HIV/AIDS, malarii i innych chorób,

•

utworzenie światowego partnerstwa dla rozwoju

ONZ

Agendy ONZ

•

Rada Ekonomiczno – Społeczna ONZ

•

UNESCO Kom. d. s. Oświaty, Nauki i Kultury

•

FAO – Organizacja d. s. wyżywienia

•

WHO – Światowa Organizacja Zdrowia

•

UNICEF - F N.Z. Pomocy Dzieciom

Unia Europejska

Europejska Karta Społeczna (European Social Charter) została

uchwalona 18 października 1961 roku w Turynie. EKS obowiązuje

od 26 lutego 1965 r.
Państwo ratyfikując Kartę nie jest zobligowane do realizowania

wszystkich jej postanowień.

Według artykułu 20, ust.1b wystarczające jest zagwarantowanie

pięciu z siedmiu praw tzw. "obowiązującego jądra" (compulsory

nucleus):
* prawa do pracy,

* do tworzenia związków zawodowych,

* do układów zbiorowych,

* do zabezpieczenia socjalnego,

* do pomocy medycznej i socjalnej,

* prawa rodziny do ochrony

* prawa zabezpieczenia pracowników - imigrantów do ochrony.

Międzynarodowa Organizacja

Pracy

została założona w 1919 r., aby doprowadzić rządy,

przedsiębiorców i związki zawodowe do wspólnego działania na

rzecz sprawiedliwości społecznej i lepszych warunków życia na

całym świecie. Jest to organizacja trójstronna, w której

reprezentanci pracowników i przedsiębiorców mają udział w jej

pracach z takim samym statusem jaki mają rządy. Liczba krajów

członkowskich MOP wynosi aktualnie 183 (stan w dniu

15.05.2009 r.). W roku swego pięćdziesięciolecia w 1969 r., MOP

została nagrodzona Pokojową Nagrodą Nobla. Biuro Organizacji

mieści się w Genewie w Szwajcarii.

Co jest celem polityki społecznej?

Wśród wielu celów polityki społecznej możliwe jest wyróżnienie

kilku wiodących:

*

bezpieczeństwo socjalne

, które obejmuje zapewnienie dochodów i

usług w sytuacji wystąpienia ryzyka socjalnego (choroba,

inwalidztwo, starość, śmierć, bezrobocie)
*

inwestycje w człowieka

– tworzenie równych szans rozwoju ludzi,

kształcenie młodego pokolenia (są czynnikiem rozwoju

ekonomicznego sprawiając, że wartości socjalne uzależnione są od

polityki gospodarczej)

*

ład społeczny

– jest podstawą stabilizacji życiowej ludzi,

współpracy w osiąganiu celów, tolerancji różnic między ludźmi.

Wartość pokoju społecznego rośnie wraz z osiąganiem

dobrobytu i stabilizacji politycznej
*

życie rodzinne

– akcentowanie życia rodzinnego oznacza

powrót do wartości związków między ludźmi i poczucia

bezpieczeństwa na podstawie więzi emocjonalnych i

uczuciowych. Wychowanie przyszłych generacji wymaga

wsparcia rodzin nie tylko ubogich i nie tylko materialnego ze

strony osób i instytucji.

Co jest celem polityki społecznej?

Główne zadania polityki społecznej UE

* poprawa warunków życia i pracy

* wzrost zatrudnienia

* zapewnienie równości szans

* rozwój opieki społecznej