Opera nad naszymi głowami

Spoglądając wysoko w niebo,
Dostrzegam tam teatr ogromny,
Ogromne sceniczne przestrzenie,
A kto na nich gra? No cóż – tylko – tercet,
Światło…, chmury…, i cienie…

Grają tam dosłownie wszystko:

Wojny wielkie i wojny małe,

Przestrach na czyichś licach,

Łapanki , ucieczki , i strzały,

Na prostych i krętych ulicach.

Można usłyszeć grzmoty, można zobaczyć gromy,
A w blasku ich błyskawic – walące się w pył domy,
Można też ujrzeć miłość, jak chowa się do cienia,
Oraz łzy wielkiej radości,
I łzy wielkiego cierpienia.

Tak. Tam można zobaczyć wszystko:

- Wszystkie dramaty świata,

Które wiatr miesza z sobą,

I w jeden warkocz splata,

Apotem rozwiewa wszystko,

Jak gdyby libretto – zmieniał – sobie ,

Lub układał nową operę,

Taką, jakiej nie ma - nawet - na ziemskim globie.

I. Iwańska

Warszawa 2015-05-05