HODOWLA OKRESOWA: W warunkach hodowli okresowej, gdzie tylko w
początkowym okresie ma miejsce wzrost nieograniczony, wyróżnić możemy
charakterystyczne fazy wzrostu: fazę przygotowawczą (lagfaza), fazę
logarytmicznego wzrostu (log-faza), fazę stacjonarną (równowagi) i fazę zamierania
hodowli. Skład podłoża takiej hodowli podlega ciągłym zmianom; ubożeje ono w
składniki pokarmowe, natomiast nagromadzają się w nim stopniowo metabolity,
wykazujące
często działanie toksyczne

Zaletami hodowli okresowej są:
• prostota prowadzenia operacji,
• łatwość utrzymania warunków jałowych,
• odnawialność inokulum zapobiegająca degeneracji szczepu.
Wadami hodowli okresowej są:
• niska produkcyjność procesu,
• brak możliwości regulacji stężenia substratu.

HODOWLA CIĄGŁA: Hodowle ciągłe stosuje się w przemyśle biotechnologicznym.
W przeciwieństwie do hodowli stacjonarnych umożliwiają one ciągły wzrost bakterii
w fazie logarytmicznego wzrostu. Uzyskuje się je zapewniając stały dopływ jałowej
(czystej) pożywki do miejsca hodowli drobnoustrojów oraz odpływ nadmiaru
podłoża, który zawiera produkty metabolitu, wraz z nadmiarem hodowli.
Zalety:

–

Wyeliminowanie wpływu czasu hodowli na zmiany warunków w pożywce i
fizjologię drobnoustrojów

–

Możliwość prowadzenia hodowli dowolnie długo w optymalnych, ustalonych
warunkach

–

Możliwość regulacji stanu fizjologicznego komórek przez dobór zasilania i
składu podłoża zasilającego hodowlę

–

Jednorodność fizyczna i chemiczna hodowli

–

Możliwość automatyzacji procesu

–

Większa szybkość i wydajność procesu

Wady:

–

Możliwość degeneracji szczepów lub pojawienia się niekorzystnych mutacji

–

Trudność w utrzymaniu warunków aseptycznych procesu w bioreaktorze przez
dłuższy czas

–

Niekorzystny sposób rozwoju niektórych drobnoustrojów, tworzących układy
wielokomórkowe