Arystoteles, Poetyka

Dla istoty tragedii najważniejsza jest fabuła: dlatego poświęca jej dużo miejsca. Niektóre

sprawy tłumaczone są w sposób wręcz prymitywny:

Dobra fabuła nie kończy się w dowolnym punkcie. Powinna mieć więc ekspozycję, wyraźnie

zaznaczony początek, oraz co ważniejsze – wyraźnie zarysowany koniec. Rozwiązanie.

Właściwa długość pozwala na:

Fabuła tragedii powinna być jednolita, ale jej jednolitość nie wynika ze skupienia wokół

jednego bohatera. Jednolitość wynika raczej z zasady prawdopodobieństwa i konieczności.

Poeta, jako twórca fabuły, nie musi przedstawiać wydarzeń rzeczywistych

Różnica między historią a poezją:

Poeta powinien być raczej twórcą fabuły niż wiersza – to znaczy – w tragedii nie chodzi o

doskonałość języka, a o doskonałość fabuły, czyli wydarzeń.

Bardziej przypomina połączone skecze. Z tego względu, opierając się na Arystotelesie można

powiedzieć, że kabaret nie jest teatrem, bo ma charakter fabuły epizodycznej. Celem fabuły

jest wzbudzenie litości i trwogi, a to jest łatwiej osiągnąć, kiedy fabuła nas zaskakuje.

Podział fabuł na proste i zawikłane. Rola perypetii (gwałtownej zmiany) oraz rozpoznania:

Definicja perypetii:

Rozpoznanie:

Rozpoznanie połączone z perypetią jest najdoskonalsze, bo najlepiej potrafi wzbudzić w nas

litość i trwogę – a to są, wg. A., cele tragedii.

Podział ilościowy tragedii (dla nas mniej istotny):

Cechy dobrze ułożonej fabuły dramatycznej:

Definicja litości i trwogi:

Litość i trwoga możliwa jest do osiągnięcia tylko dzięki odpowiedniemu bohaterowi: