POMIARY KIERUNKU I PRĘDKOŚCI PRZEPŁYWU WÓD PODZIEMNYCH:
pomiary te wymagają przeprowadzenia badań terenowych w otworach wiertniczych lub w źródłach

1.Badanie kierunku przepływu wód – metoda graficzna:
polega ono na dokładnym określeniu wysokości zwierciadła wody w jednej, konkretnej warstwie
wodonośnej w minimum 3 punktach rozmieszczonych w trójkącie. Punkty te zaznacza się na
mapie a na każdym z boków utworzonego z nich trójkąta zaznacza się wartości pośrednie. Po
połączeniu punktów o tych samych wartościach otrzymujemy linie – HYDROIZOHIPSY. Kierunek
do nich prostopadły określa nam kierunek spływu wód podziemnych.

Hydroizohipsa – linia równych
wysokości hydraulicznych dla
danej warstwy wodonośnej

2. Badanie prędkości przepływu:
polega na wprowadzeniu do strumienia wody znacznika i obserwowaniu czasu pojawienia się go w
określonej odległości. Wykorzystuje się tu co najmniej 2 otwory wiertnicze oraz źródła i cieki
powierzchniowe. Do otworu wskaźnikowego wprowadza się znacznik a z otworów
obserwacyjnych lub źródeł pobiera się próbki wód i oznacza zawartość tego znacznika aż do czasu,
kiedy minie maksymalne jego stężenie w badanej wodzie.
Wskaźniki powinny mieć następujące cechy:
-dobrą rozpuszczalność w wodzie
-dużą trwałość
-obojętność chemiczną
-intensywność
-łatwą oznaczalność jakościową i ilościową
-muszą być proste w użyciu
-nie mogą być toksyczne lub trujące

Prędkość przepływu wyznacza się ze wzoru:

L

V = --------

t

L – odległość miedzy punktami
t – czas przepływu wody między punktami

Metody znacznikowe pozwalają nie tylko na wyznaczenie prędkości przepływu ale także
kierunków przepływu wód podziemnych

Zależnie od rodzaju znacznika oraz sposobu pomiaru jego stężenia w wodzie wyróżnia się metody:
Kolorymetryczną – wskaźnikiem jest tu barwnik, najczęściej fluoresceina, erytrozyna, eozyna,
błękit metylowy
Chemiczną - wskaźnikiem jest łatwo rozpuszczalny związek chemiczny, np.: chlorek sodu,
chlorek amonu lub chlorek wapnia
Elektrolityczną – również wprowadza się łatwo rozpuszczalny związek chemiczny ale nie mierzy
się jego stężenia lecz przewodnictwo elektrolityczne. Używanym najczęściej wskaźnikiem jest
chlorek amonu, który wywołuje dysocjację elektrolityczną i zwiększa wartość przewodnictwa.