Rodzaje obciążeń

Stałe

Zmienne

Wyjątkowe

1. Do obciążeń stałych zalicza się: ciężar własny stałych

elementów budowli i konstrukcji, w tym elementów nośnych
i osłonowych, oraz ciężar własny gruntu w stanie rodzimym,
nasypów i zasypów i parcie z niego wynikające, a także stałe
sprężenia konstrukcji.

2. Obciążenia zmienne dzieli się na: technologiczne (zależne od

funkcji obiektu budowlanego i sposobu jego użytkowania)
i środowiskowe (zależne od środowiska, w którym dany obiekt
się znajduje).

Obciążenia mogą być w całości długotrwałe lub

krótkotrwałe. Obciążeniem zmiennym w całości długotrwałym
jest ciężar własny tych części konstrukcji, których położenie
może być zmienne w czasie użytkowania, parcie wody o stałym
poziomie jej zwierciadła.

Do obciążeń zmiennych w części długotrwałych zalicza się

m.in. obciążenia stropów w pomieszczeniach oraz siły
spowodowane nierównomiernym osiadaniem podłoża, któremu
nie towarzyszą zmiany struktury gruntu, a do zmiennych w
całości krótkotrwałych – obciążenia powstające w czasie
wykonywania transportu i wznoszenia konstrukcji budowlanych
oraz obciążenia śniegiem, wiatrem, obciążenia próbne.

3. Do obciążeń wyjątkowych zależą m. in. uderzenia pojazdami ,

obciążenia sejsmiczne, działanie pożaru, obciążenia
spowodowane nierównomiernym osiadaniem podłoża, któremu
towarzyszy zmiana struktury gruntu, przemieszczeniem gruntu
lub huraganowym wiatrem.
Obciążenia zmienne dzieli się na statyczne i dynamiczne.
Wartość obciążenia dynamicznego określa się mnożąc
obciążenie statyczne przez współczynnik dynamiczny, którego
wartości są podane w PN-82/B-02003 i PN-82/B-02004.

W ustalaniu obciążeń rozróżnia się ich wartość

charakterystyczną normową i obliczeniową. Wartość
obliczeniową obciążeń oblicza się jako iloczyn wartości
charakterystycznej i współczynników obciążenia γ

f

–

częściowych współczynników bezpieczeństwa.

f

k

d

F

F

γ

⋅

=

F

d

– wartość obliczeniowa obciążenia

F

k

– wartość charakterystyczna obciążenia

γ

f

-

współczynnik obciążenia

Stan graniczny nośności – w sprawdzaniu wszelkich
konstrukcji obowiązuje stosowanie kombinacji podstawowej.
Jeżeli mogą wystąpić obciążenia wyjątkowe, to stosuje się
kombinację wyjątkową. Kombinacja podstawowa składa się z
obciążeń stałych oraz zmiennych, uszeregowanych wg ich
znaczenia, z przynależnymi do kolejnego miejsca wartościami
współczynnika jednoczesności Ψ

o

. Kombinacja ta ma postać:

∑

∑

⋅

⋅

Ψ

+

⋅

n

ki

fi

oi

m

ki

fi

Q

G

1

1

γ

γ

G

ki

,Q

ki

–

wartości charakterystyczne obciążeń stałych i zmiennych,

γ

fi

– współczynniki obciążenia

Ψ

oi

– współczynniki jednoczesności obciążeń zmiennych,

najważniejsze (podstawowe) obciążenie zmienne mnoży się

przez Ψ

o

= 1,0; drugie przez Ψ

o

= 0,9; trzecie przez Ψ

o

= 0,8,

a wszystkie pozostałe przez 0,7.

Jeżeli mogą wystąpić obciążenia wyjątkowe, to stosuje się
kombinację wyjątkową. Kombinacja ta składa się z obciążeń
stałych, zmiennych ( mnożonych przez współczynnik

Ψ

o

= 0,8

niezależnie od ich liczby i znaczenia) i jednego (lub większej liczby)
obciążenia wyjątkowego F

a

. Kombinacja ma postać:

a

n

ki

fi

m

ki

fi

F

Q

G

+

⋅

⋅

+

⋅

∑

∑

1

1

8

0

γ

γ

,

G

ki

,Q

ki

–

wartości charakterystyczne obciążeń stałych i zmiennych,

γ

fi

– współczynniki obciążenia

K

a

– obciążenie wyjątkowe

Stan graniczny użytkowania (użytkoalności) – stosuje się
kombinację podstawową lub obciążeń długotrwałych. Przyjmuje
się przy tym współczynnik obciążenia γ

f

=1,0

Kombinacja podstawowa składa się ze wszystkich obciążeń
stałych oraz jednego najniekorzystniejszego obciążenia
zmiennego.

ki

m

ki

Q

G

∑

+

1

G

ki

, Q

ki

–

wartości charakterystyczne obciążeń stałych i zmiennych,

Kombinacja obciążeń długotrwałych, dotycząca konstrukcji w
odniesieniu do których ma znaczenie czas występowania
obciążenia (a więc żelbetu, drewna, tworzyw sztucznych), składa
się ze wszystkich obciążeń stałych oraz części długotrwałych
obciążeń zmiennych. Kombinacja ma postać.

∑

∑

⋅

Ψ

+

n

ki

di

m

ki

Q

G

1

1

Wartość współczynnika Ψ

di

należy przyjmować wg PN-82/B-

02003 p. 2.4.1