Stałe
Zmienne
Wyjątkowe
1. Do obciążeń stałych zalicza się: ciężar własny stałych elementów budowli i konstrukcji, w tym elementów nośnych i osłonowych, oraz ciężar własny gruntu w stanie rodzimym, nasypów i zasypów i parcie z niego wynikające, a także stałe sprężenia konstrukcji.
2. Obciążenia zmienne dzieli się na: technologiczne (zależne od funkcji obiektu budowlanego i sposobu jego użytkowania) i środowiskowe (zależne od środowiska, w którym dany obiekt się znajduje).
Obciążenia mogą być w całości długotrwałe lub
krótkotrwałe. Obciążeniem zmiennym w całości długotrwałym jest ciężar własny tych części konstrukcji, których położenie może być zmienne w czasie użytkowania, parcie wody o stałym poziomie jej zwierciadła.
Do obciążeń zmiennych w części długotrwałych zalicza się m.in. obciążenia stropów w pomieszczeniach oraz siły spowodowane nierównomiernym osiadaniem podłoża, któremu nie towarzyszą zmiany struktury gruntu, a do zmiennych w całości krótkotrwałych – obciążenia powstające w czasie wykonywania transportu i wznoszenia konstrukcji budowlanych oraz obciążenia śniegiem, wiatrem, obciążenia próbne.
3. Do obciążeń wyjątkowych zależą m. in. uderzenia pojazdami , obciążenia sejsmiczne, działanie pożaru, obciążenia
spowodowane nierównomiernym osiadaniem podłoża, któremu towarzyszy zmiana struktury gruntu, przemieszczeniem gruntu lub huraganowym wiatrem.
Obciążenia zmienne dzieli się na statyczne i dynamiczne.
Wartość obciążenia dynamicznego określa się mnożąc
obciążenie statyczne przez współczynnik dynamiczny, którego wartości są podane w PN-82/B-02003 i PN-82/B-02004.
W ustalaniu obciążeń rozróżnia się ich wartość
charakterystyczną normową i obliczeniową. Wartość
obliczeniową obciążeń oblicza się jako iloczyn wartości charakterystycznej i współczynników obciążenia γf –
częściowych współczynników bezpieczeństwa.
=
⋅
d
F
γ
k
F
f
Fd – wartość obliczeniowa obciążenia
Fk – wartość charakterystyczna obciążenia
γf - współczynnik obciążenia
Stan graniczny nośności – w sprawdzaniu wszelkich konstrukcji obowiązuje stosowanie kombinacji podstawowej.
Jeżeli mogą wystąpić obciążenia wyjątkowe, to stosuje się kombinację wyjątkową. Kombinacja podstawowa składa się z obciążeń stałych oraz zmiennych, uszeregowanych wg ich znaczenia, z przynależnymi do kolejnego miejsca wartościami współczynnika jednoczesności Ψo. Kombinacja ta ma postać: m
n
∑γ ⋅ G +
γ
fi
ki
∑Ψ ⋅ ⋅
oi
fi
ki
Q
1
1
Gki,Qki –
wartości charakterystyczne obciążeń stałych i zmiennych, γfi
– współczynniki obciążenia
Ψoi
– współczynniki jednoczesności obciążeń zmiennych,
najważniejsze (podstawowe) obciążenie zmienne mnoży się przez Ψo = 1,0; drugie przez Ψo = 0,9; trzecie przez Ψo = 0,8, a wszystkie pozostałe przez 0,7.
Jeżeli mogą wystąpić obciążenia wyjątkowe, to stosuje się kombinację wyjątkową. Kombinacja ta składa się z obciążeń stałych, zmiennych ( mnożonych przez współczynnik Ψo = 0,8
niezależnie od ich liczby i znaczenia) i jednego (lub większej liczby) obciążenia wyjątkowego Fa. Kombinacja ma postać:
n
∑γ ⋅
+0 8
, ⋅ ∑γ ⋅
fi
ki
G
+
fi
ki
Q
a
F
1
1
Gki,Qki –
wartości charakterystyczne obciążeń stałych i zmiennych, γfi
– współczynniki obciążenia
Ka
– obciążenie wyjątkowe
Stan graniczny użytkowania (użytkoalności) – stosuje się kombinację podstawową lub obciążeń długotrwałych. Przyjmuje się przy tym współczynnik obciążenia γf =1,0
Kombinacja podstawowa składa się ze wszystkich obciążeń stałych oraz jednego najniekorzystniejszego obciążenia zmiennego.
m
∑
+
ki
G
ki
Q
1
Gki, Qki –
wartości charakterystyczne obciążeń stałych i zmiennych, Kombinacja obciążeń długotrwałych, dotycząca konstrukcji w odniesieniu do których ma znaczenie czas występowania obciążenia (a więc żelbetu, drewna, tworzyw sztucznych), składa się ze wszystkich obciążeń stałych oraz części długotrwałych obciążeń zmiennych. Kombinacja ma postać.
m
n
∑ G +
ki
∑Ψ ⋅
di
ki
Q
1
1
Wartość współczynnika Ψdi należy przyjmować wg PN-82/B-02003 p. 2.4.1