D

LA WSZYSTKICH, KTÓRZY NIE WIEDZĄ CO SIĘ DZIEJE NA WYKŁADACH 

GEOLOGIA WYKŁAD 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Przygotowali: Kasia, Marek (Twein), Mateusz - grupa 9

 

 

Opracowali: Kasia, Marek (Twein), Mateusz – grupa 9 

 

Wykład I 

 

Posadowienie = fundamentowanie, wymaga znajomości gruntu. 

Podłoże budowlane – skała, na której lub w jej obrębie posadowiony jest obiekt budowlany. 

Fundament – ta część obiektu budowlanego, którą obiekt przekazuje obciążenia statyczne i 

dynamiczne na podłoże budowlane. 

Obciążenia podłoża: 

- bezpośrednie ⇒ fundamenty bezpośrednie/posadowienie bezpośrednie 

-pośrednie ⇒ posadowienie pośrednie/fundamentowanie pośrednie np. przez pale, studnie. 

 

Należy tak dobrać fundamenty, aby nie spowodować:  

- odkształceń podłoża,  

- zniszczenia podłoża. 
Budynki przydatności publicznej powinny wywierać nacisk 

 (obciążenie 

jednostkowe) 

 

Skała – zespół minerałów powstałych w naturalny sposób na powierzchni Ziemi lub w jej 

wnętrzu bądź nagromadzenie okruchów skał starszych pozostałych w naturalny sposób, bądź 

nagromadzenie obumarłych szczątków zwierząt i roślin (bez ingerencji człowieka). Skała jest to 

ciało stałe (w sensie fizycznym) 

 

Podział skał ze względu na genezę: 

Skały ⇒ magmowe (powstają z krzepnięcia i krystalizacji magmy); osadowe; metamorficzne 

 

Magma – płynny stop krzemianów i glinokrzemianów o bardzo wysokiej temperaturze (do kilku 

tys.  ) powstały w naturalny sposób, w skorupie ziemskiej. 

 

Kolejność krystalizacji:  

- ciemne minerały mają wysoką temperaturę topnienia 

- minerały jasne, głównie skalenie, plagioklazy 

- kwarc (SiO

2

) około 800 ; ma kształt  nierówny graniasty, pokrój amebowaty. SiO

2

 – w chemii 

to krzemionka, bezwodnik kwasu krzemowego, bardzo trudno rozpuszczalny w wodzie 

(specjalne warunki + katalizator – podwyższone ciśnienie i temperatura). 

Kwarc – krystaliczna forma krzemionki. W skale jest bardzo wytrzymały chemicznie i 

mechanicznie. 

Krzemionka może występować jako ciało bezpostaciowe skaliste lub krystaliczne. 

Obecność kwarcu jest wskaźnikiem tego, że magma miała charakter kwaśny i stanowi o 

kwasowości skały. 

 

Skały magmowe: 

- głębinowe/plutoniczne – struktura jawno krystaliczna 

- wylewne/wulkaniczne 

- żyłowe – powstają z resztek pomagmowych w postaci ciał ciemnych o obniżonej temperaturze 

do kilkuset stopni zarówno w obrębie skał magmowych, głębinowych  i wylewnych,  głównie 

jawno krystaliczne. 

Wulkanizm -  proces wytapiania skały i tworzenia wulkanu.  

Tufy wulkaniczne – materiał i popioły związane z wybuchem wulkanicznym. 

 

Skały magmowe ze względu na zawartość kwarcu: 

- kwaśne – kwarc obecny i widoczny gołym okiem, i towarzyszą mu kwarcolubne: skalenie 

potasowe,  plagioklazy sodowe (głównie albit), łyszczyk jasny/ mika jasna (przedstawiciel 

muskowit) 

- obojętne – nie mają kwarcu widocznego gołym okiem 

- zasadowe – bez-kwarcowe  z dominacją minerałów ciemnych 

 

Opracowali: Kasia, Marek (Twein), Mateusz – grupa 9 

 

Wykład II 

 

Struktura skały – sposób wykształcenia składników w skale i relacje wielkościowe między 

składnikami: 

 

- jawno-krystaliczna 

Pierwszy podział: 

- równoziarnista 

- nierównoziarnista 

 Drugi podział: 

 - drobno-/ grubo- /średnio- ziarnisty 

 

- skrytokrystaliczna  

 

Tekstura skały – sposób wypełnienia „przestrzeni skalnej” przez składniki, inaczej ułożenie 

składników w skale: 

- bezkierunkowe lub kierunkowe  

- zbita masywna lub porowata (wylewne głównie ze strefy kominowej wulkanu) 

 

Kryterium kwasowości: zawartość krzemionki (SiO

2

) w sensie chemicznym bezwodnik kwasu 

krzemowego. W pierwszej kolejności wchodzi w skład krzemianów (ciemne potem jasne) i 

glinokrzemianów: oliwiny, pirokseny,  amfibole, plagioklazy wapniowe, plagioklazy sodowe, 

skalenie wapniowe – wszystkie według podanej kolejności ich powstawania. Kwarc jako 

krystaliczna forma krzemionki – na końcu. 

 

Jeśli kwarc wykrystalizował to magma była przesycona SiO

2

 i są to skały kwaśne (skały 

magmowe (głębinowe i wylewne), które zawierają w sobie krzemionkę wykrystalizowaną jako 

kwarc) 

 

2. Skały obojętne 

3. Skały zasadowe 

4. Skały bardzo zasadowe 

5. Skały skrajnie melanokratyczne 

1. Skały kwaśne z reguły jaśniejsze, przesądza kwarc. Im skała ciemniejsza tym bardziej 

zasadowa. 

 

1. Kwaśne. Kwarc nie ma nigdy płaskich powierzchni pęknięć – nie ma łupliwości, ma najwyższą 

twardość (7). Twardsze są tylko minerały rzadkie jak topaz, diament, rubin. 

Granit ⇒ Riolit/Porfir 

Różnią się tylko strukturą, czasem barwą. Skład mineralny wasze taki sam. 

2. i 3.  

Gabro – na pograniczu między obojętnymi a zasadowymi. Zielonkawe, szaro-zielonawe, szaro-

niebieskawe minerały: labrador,  pirokseny, amfibole, w rozproszeniu oliwiny, podrzędnie inne 

jasne plagioklazy 

Bazalt – szaro-czarna, bezkwarcowa, częściowo skrytokrystaliczna; minerały: pirokseny, 

amfibole i biotyt, labrador (szaroniebieski, szarozielonkawy), czasem oliwiny, plagioklazy z 

grupy sodowej (albit) 

 

Minerały kwarcolubne: skaleń potasowy (czerwonawy lub kremowy, rzadziej biały), plagioklaz 

sodowy (biały) = albit, łyszczyk jasny = mika jasna ⇒ muskowit (srebrzysty, czasem lekko 

dymny, twardość 3; 2,5 daje się bardzo łatwo wyłupywać np. paznokciem, nożem), biotyt. 

Minerały niekwarcolubne: jasne ⇒ plagioklaz wapniowy = andezyt, plagioklaz; ciemne ⇒ 

labrador (szaroniebieski, szarozielony z charakterystycznymi błyskami), pirokseny, amfibole, 

oliwin (w rozproszeniu), biotyt 

 

Biotyt – łyszczyk (mika ciemna), charakterystyczny blaszkowy pokrój, bardzo łąwo daje sie 

wydłubywać nożem, tym się różni od piroksenów i amfiboli, barwa czarna, ziemna, brunatna, 

brązowa; twardość około 3 (

), „wszędobylski” (z kwarcem i bez) 

Opracowali: Kasia, Marek (Twein), Mateusz – grupa 9 

 

 

Skały osadowe – powstają z osadzania się okruchów skał starszych, substancji chemicznych 

wytrącających z roztworów wodnych, obumarłych szczątków zwierząt i roślin.  

Podział:  

a) okruchowe  

 

- sypkie/niespoiste 

 

- zwięzłe 

spoiste nazywane ilastymi  

b) pochodzenia chemicznego/chemiczne. Podstawowe substancje to: kalcyt (CaCO

3

), gips 

(CaSO

4

 2H

2

O), sole sodowe (halit NaCl) i potasowe (sylwin KCl), podrzędne znaczenie mają 

siarczany: baryt, węglany: magnezyt. 

 

Okruchowe sypkie niespoiste – powstają w wyniku przyrodniczego rozdrobnienia wszelkich 

skał starszych; pod wpływem wody, wiatru, mrozu, oddziaływań chemicznych i biologicznych . 

Podstawowym kryterium w obrębie tych skał jest to, że są luźne/sypkie/niespoiste np. żwir, 

piasek 

 

Niespoiste – nie mają spójności (kohezji) – siła ,która powoduje wzajemne przyciąganie ziaren, 

potrafi je utrzymać razem bez spoiwa 

Spoiste, np. ił, glina 

 

Piasek i żwir – często występujące w podłożu budowlanym, często też materiał budowlany i 

wodonosiec (swobodnie przepuszcza wodę) 

 

Skały sypkie: spoiste zwykle noszą nazwę gruntów budowlanych. 

Grunt budowlany – skały, które rozpatrujemy jako podłoże budowlane i które mogą być 

rozpatrywane jako materiał budowlany 

 

Normowa klasyfikacja gruntów sypkich/luźnych: kryterium wielkościowe 

- grunty kamieniste powyżej 40(63)mm 

- żwir (frakcja żwirowa 2-40(63)mm) 

- pospółka – mieszanina zasadniczo dwóch frakcji: piaskowej i żwirowej 

- piasek (frakcja piaskowa 0,063(0,05)-2mm) 

- pył – frakcja pyłowa 0,002-0,063(0,05)mm; dominuje frakcja pyłowa 

- ił – frakcja iłowa; grunt, w którym dominuje frakcja iłowa 0,0-0,002mm 

 

Frakcja – przedział wielkości ziaren podawany od do 

 

Grunty kamieniste – wielkość ziaren ponad 4(4,3)cm, może mieć ziarno nieobtoczone  

(kamieniste). Pozostałe frakcje mają ziarna obtoczone 

Frakcje iłowe – zwykle są to minerały iłowe. Skały iłowe nie zgrzytają, wykazują dużą lepkość i 

spoistość. 

Pył – widać, że są ziarna, ale nie potrafimy wyróżnić ich wielkości, w wyglądzie i dotyku jak 

mąka kartoflana 

Ziarno – widzimy ziarno 

Żwir – wyraźne ziarno 

Pospółka – wagowo frakcja piaskowa i żwirowa 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Opracowali: Kasia, Marek (Twein), Mateusz – grupa 9 

 

Wykład III 

 

Struktury geologiczne 

Struktura skały – sposób wykształcenia składników w skale i stosunek wielkościowy między 

tymi składnikami w skale. 

Struktura geologiczna – forma przestrzennego występowania skał w naturalnych warunkach. 

Każdy typ genetyczny ma charakterystyczną strukturę geologiczną. 

Skały magmowe głębinowe – struktura geologiczna  

1. Batolit – nieokreślone kształty przestrzenne, rozpiętość w poziomie od kilku od kilkuset 

kilometrów, nieznane położenie dna. 

2. Etmolit – wciska się i rozpycha istniejące warstwy. Stara się dopasować do istniejących 

warstw. Położenie dna nieznane  

 

Skały magmowe wylewne 

1. Najbardziej pospolite stożki wulkaniczne – mogą być tez występowania, takie że wulkan 

powstaje wzdłuż głębokiego wyłamu skalnego (wylewy szczelinowe). Z rozłamów skalnych ⇒ 

pokrywy i tarcze wulkaniczne  

Wulkany morskie ⇒ struktury poduszkowe, nieregularne nabrzmienia 

Skały osadowe  

Warstwa geologiczna – ograniczona jest dwiema powierzchniami: powierzchnia dolna czyli spąg 

i powierzchnia górna czyli strop 

Strop – powierzchnia prze którą dana warstwa graniczy lub może graniczyć z warstwą młodszą. 

Spąg – powierzchnia graniczna warstwy przez którą dana warstwa graniczy z warstwą starszą. 

Deformacje pod wpływem naprężeń mogą być ciągłe (w wyniku których warstwa skalna ulega 

zniekształceniu przy zachowaniu ciągłości/właściwości cech fizycznych i geomechanicznych) 

lub nieciągłe (deformacje przy której dochodzi do przerwania ciągłości cech fizycznych i 

geomechanicznych) 

 

Antyklina – siodło 

Synklina – łęk 

 

Nachylenie warstw skalnych zawsze względem płaszczyzny poziomu (max 90 stopni) 

 

Izoklina, monoklina – dwie warstwy nachylone pod małym kątem. 

 

Uskok – to co się nie obsunęło to skrzydło wiszące/podwieszone; to co opadło  - skrzydło 

zrzucone/obniżone. Powierzchnia uskokowa – powierzchnia przemieszczania bloków skalnych. 

 

Tektonika – nauka zajmująca się geologią i kinematyką struktur. 

 

Rozpoznawanie budowy geologicznej terenu dla celów budowlanych. 

1. Rekonesans terenowy i literaturowy. 

2. Wykonanie Dokumentacji geologiczno-inżynierskiej – zespół dokumentów zawierających 

wyniki badań terenowych i laboratoryjnych: gruntów, wody, wyniki przeglądu materiałów 

literatury opatrzone interpretacją tekstową. 

Wyniki dokumentacji geologiczno-inżynierskiej są podstawą projektowania budowlanego 

 

Badania geologiczno-inżynierskie 

1.  Badanie literatury i materiałów archiwalnych. 

2.  Prace terenowe = roboty geologiczne: 

- wiercenia geologiczno-inżynieryjne zrobione do głębokości wyznaczonej przez inż. 

budownictwa (inż. projektant, który chce odpowiadać na temat:  

- rodzaju gruntu,  

- zmienność gruntu pod względem jakości i rozprzestrzeniania (zasięg pionowy i 

poziomy),  

- charakterystyki parametrów fizykochemicznych gruntu czyli  

Opracowali: Kasia, Marek (Twein), Mateusz – grupa 9 

 

rodzaj gruntu na podstawie badań laboratoryjnych, w tym badania 

uziarnienia, wytrzymałościowe i konsystencji 

- informacje z terenu na temat wód gruntowych  

(głębokości występowania warstw wodonośnych i reżimu wód 

gruntowych, stan gruntu ze względu na występujące ciśnienie 

  

- wody o zwierciadle wodonośnym  

-wody o zwierciadle napiętym (wody gruntowe pod ciśnieniem)) 

 

 

- ilość warstw wodonośnych w zakresie interesujących, głównie rozpoznanie. 

 

 

- kierunek spływu podpowierzchniowego 

 

 

- prędkość przepływu wód podziemnych 

 

 

- agresywność względem betonu i stali 

- sondowanie (mierzenie oporu gruntu na różnych głębokościach względem 

oddziaływań zewnętrznych na podstawie sondowania określa się parametry 

wytrzymałościowe gruntu)  

a) za pomocą sondy dynamicznej wbijanej lub statycznej wciskowej , statycznej 

wkręcanej 

b) za pomocą penetrometru 

c) za pomocą presjometru 

Presjometr MENARD’A oznacza wartość graniczną wytrzymałości gruntu 

- badania geofizyczne – badania pośrednie wytrzymałości gruntu, jakość gruntu w 

podłożu, agresywność w stosunku do metali i do betonu. 

 

 

 

Wykład V 

 

Metody rozpoznawania i określania warunków geologiczno inżynierskich na potrzeby 

posadowienia obiektów budowlanych. 

 

1. Ocena terenu: 

- funkcja planowanego obiektu 

- przewidywane obciążenia (w szczególności obciążenia dynamiczne) 

- ergonomia 

- koszty 

 

2. Projektowanie posadowienia polega na dobraniu odpowiednich fundamentów ( fundament 

jest to powierzchnia styku obiektu z podłożem). Gdy zachodzi taka potrzeba wzmacnia się 

podłoże lub wymienia grunty słabonośne na nośne. 

 

3. Dobór fundamentów. 

Wytrzymałość określa się z punktu wielkości osiadania pod obciążeniem i wytrzymałości na 

ściskanie. Osiadanie zależy od  

-porowatości gruntu,  

-tekstury (zagęszczenia) gruntu,  

-od ilości substancji organicznych zawartych w gruncie które mogą ulegać przeobrażeniom 

fizycznym i chemicznym 

- zmiany konsystencji w podłożu np. uplastycznienie gruntu i wyciskanie go z pod fundamentu 

 

4. Elementem oceny gruntu jest jego równomierne osiadanie. Jeżeli grunt w podłożu zostanie 

dobrze scharakteryzowany przez inżyniera to może on zawczasu polepszyć jego właściwości 

nośne. 

Dobór fundamentów 

Fundamenty bezpośrednie(posadowienie bezpośrednie). Obiekt wspiera się bezpośrednio na 

nośnym podłożu. 

- Najpopularniejsze bezpośrednie posadowienie to ława fundamentowa podpierająca okalająco 

ściany nośne obiektu.  

- stopy fundamentowe 

Opracowali: Kasia, Marek (Twein), Mateusz – grupa 9 

 

- skrzynie fundamentowe 

- płyty fundamentowe ( na słabych gruntach) 

 

5. Projektowanie ze względu na parametry nośne polega na doborze powierzchni styku z 

fundamentem, a w szczególności na doborze naprężeń jednostkowych przypadających na 

podłoże pod fundamentem ze względu na obciążenie fundamentów. Bilansuje się masę obiektu, 

ludzi, wyposażenia, obciążenia wiatrem, śniegiem, energie sejsmiczną oraz dodaje się pewien 

współczynnik bezpieczeństwa. Po bilansie nie może to przekroczyć 0,3 MPa=3kg/m^2. Jeżeli 

przekracza to należy powiększyć wymiar fundamentu a gdy i to będzie za mało to robimy 

skrzynię. 

Fundament płytowy stosuje się gdy mamy do czynienia z nierównomiernym osiadaniem gruntu. 

 

6. Wrażliwe na osiadanie są meida: 

- kanalizacja 

- gazociąg 

- podłączenia wody 

 

7. Gdy obciążenia są większe niż nośność gruntu należy wymienić grunty nienośne lub wzmocnić 

podłoże. 

 Wymiana gruntów nie nośnych np. namuły, torfy pod fundamentem w obrębie tzw. strefy 

aktywnej ( strefa aktywna to przestrzeń w której znajduje się obszar istotnego oddziaływania 

obiektu na podłoże, zwykle jest to 80% wartości obciążenia, zależy od obciążeń fundamentu i 

podłoża.) Jeżeli w obszarze strefy aktywnej znajdują się grunty słabo nośne na stosunkowo 

niedużych głębokościach można grunty słabo nośne wybrać(usunąć) i w to miejsce z zewnątrz 

nawieść dobre grunty nośne. Dobre grunty nośne to: piaski, pospółka, żwiry. Grunty dowożone 

muszą być warstwami zagęszczane. Każda z zagęszczanych warstw powinna mieć około 40 cm. 

W ten sposób nowo uzyskany nośny grunt nazywamy nasypem budowlanym. 

Nasyp budowlany – grunt nawożony, z góry projektowany pod względem jakości i planowane 

pod względem zagęszczenia. Do nasypów budowlanych zalicza się nasypy drogowe, kolejowe, 

wały przeciwpowodziowe, zapory ziemne. Noszą one także nazwę nasypów kontrolowanych 

według starego nazewnictwa. Nasypy nie projektowane nie są nasypami budowlanymi. 

Innym rodzaje wzmacniania podłoża: 

- chemiczne polegające na wprowadzeniu wapna budowlanego i mieszania go z gruntem, 

wprowadzeni cementu i mieszanie go z gruntem, wprowadzenie zastrzyków przeważnie z 

zaczynu cementowego, zastrzyków z substancją chemiczną na bazie szkła wodnego lub w 

rzadkich przypadkach żywicy syntetycznej.  

Grunty słabo nośne sypkie niespoiste do których zalicza się słabo zagęszczone piaski, pyły, 

grunty mikroporowate (grunty okruchowe niespoiste takie gdzie ziarna mają mniejszą średnice 

niż średnica pory, przykładem jest less który jest odmianą pyłu) można zagęści mechanicznie 

przez wibracje powierzchniową, pod powierzchniową lub szokową. Zagęszczanie 

podpowierzchniowe polega na wprowadzaniu głowicy wibrującej do wnętrza gruntu a skokowe 

na spuszczaniu (uderzaniu) dużego ciężaru z określonej wysokości np. z żurawia. Jeżeli te 

metody z jakiś przyczyn nie mogą być spełnione przystępujemy do posadowienia pośredniego. 

 

8. Posadowienie pośrednie. 

Polega to na przenoszeniu obciążeń  na warstwy nośne znajdujące się nie bezpośrednio pod 

powierzchnią terenu.  Fundamenty palowe. Pale: 

- wbijane (gotowe elementy żelbetowe wbijane do głębokości warstwy nośnej) 

- wiercone iniekowane ( zbrojenie ze stali   

- pale w postaci studni inaczej pale wielko dymensyjne 

- pale wykonane przez iniekcje wysokociśnieniowe pod ciśnieniem kilkudziesięciu MPa 

wprowadza się zaczyn mikrocementów (jet-grountning) 

 

9. Warunki hydrogeologiczne- całokształt zjawisk i procesów związanych z wodą podziemna.  

Istotną rolę w budownictwie odgrywa warstwa wodonośna. Jest to taki rodzaj gruntu który w 

sobie ma pory połączone ze sobą w których woda może przepływać grawitacyjnie ( 90% wód w 

podłożu to wody przepływające) i może być odpompowywana. 

Opracowali: Kasia, Marek (Twein), Mateusz – grupa 9 

 

Glina, ił, skały krystaliczne nie są warstwą wodonośną bo nie przepuszcza wody. Przepuszczają 

tylko w strefie spękań tektonicznych 

Skały wodonośne: żwir, pospółka, piasek, pył mogą być także zlepieńce i piaskowce o nie w pełni 

wypełnionych porach przez spoiwo skalne. 

Od warunków hydrologicznych zależy uwzględnienie wyporu na fundamenty oraz podziemne 

części obiektu. Warunki wodne decydują o sposobie prowadzenia robót budowlanych w 

związku z tym rozpatrujemy nie tylko warstwy wodonośną, także rozpatrujemy ze względu na 

kierunek przepływu wody prędkość przepływu wody, ciśnienie i grubość warstwy. Inżynier 

musi wiedzieć do jakiej głębokości będzie robiony wykop ile będzie kondygnacji podziemnych 

itd.  

W warstwach wodonośnych woda może być pod ciśnieniem oraz zalegać swobodnie.  

Ciśnienie piezometryczne to poziom do którego woda by się podniosła np. w wykopie 

budowlanym. 

 

10 .Agresywność wód podziemnych w stosunku do betonu i stali. Skład chemiczny wody 

decyduje o jej agresywności.  

- kwasowość wody (określana prze pH) 

- wolny agresywny CO2 

- jony magnezu 

- jony siarki 

- kationy magnezowe i wapniowe Mg + Ca ⇒ twardość wody 

Dodatkowo agresywność wody podnosi się o 1 stopień gdy jest to woda płynąca.  

 

Wykład ostatni 

 

Dokumentacja geologiczno-inżynierska  

Inwestor – osoba, która zamawia i finansuje przedsięwzięcie budowlane.  

 

Aby rozpocząć należy: 

- uzyskać pozwolenie na budowę zgodny z planem zagospodarowania przestrzennego  

- wymagany jest projekt budowlany (zgodny z prawem przyjętym przez urząd administracji 

państwowej)  

- teren budowy musi mieć jasno określone stosunki własnościowe. Kto jest właścicielem i czy 

daje on pozwolenie na budowę.  

Przed rozpoczęciem budowy wykonuje się projekt budowlany. Przepisy mówią co powinien 

zawierać: opracowanie fundamentów, wykopów, projektu budowli ziemnych (nasypy itd.), 

opracowanie stateczności skarp i murów oporowych. Te elementy projektu muszą być 

opracowane na podstawie danych geologiczno-inżynierskich. 

Te zaś obejmują: rozpoznanie terenu , skał w podłożu budowlanym, przestrzenny układ w 

pionie i poziomie (grubość, rozpiętość), właściwości fizyczne, mechaniczne gruntów. 

Właściwości fizyczne – właściwości na podstawie których można tylko pośrednio wnioskować o 

wytrzymałości gruntów, skał. Parametry: wilgotność, gęstość objętościowa i właściwa, 

uziarnienie (charakterystyka wielkości ziarna i udział frakcji w procentach) 

Procentowy udział ustala się wagowo. 

Do cech mechanicznych zaliczamy: 

- wytrzymałość na ściskanie  

- wytrzymałość na ścinanie 

Wytrzymałości są charakteryzowane wielkościami: φ – kąt tarcia wewnętrznego [  ]c- kohezja 

czyli spójność [kN/m

2

, KPa, MPa] 

Φ to cecha charakterystyczna dla wszystkich grup.  

C – charakterystyczna tylko dla gruntów spoistych jak pył, glina, piasek  

Oprócz tego do parametrów wytrzymałościowych należy enometryczny moduł ściśliwości E

0 

i 

współczynnik Poison’a  ν te dwie wartości są niezbędne przy ocenie wielkości osiadania gruntu 

pod fundamentem.  

Rozpoznanie warunków wodnych dotyczy rozpoznania wód powierzchniowych (hydrologia) , 

występowania reżimu wód gruntowych/podziemnych (hydrogeologia) 

 

Opracowali: Kasia, Marek (Twein), Mateusz – grupa 9 

 

Wody powierzchniowe – rozważa się je w jaki sposób cieki powierzchniowe i wody stojące 

wpływać będę na realizację i eksploatację obiektu budowlanego. 

 

Środowisko geologiczno-inżynierskie: 

- rodzaj skał  

- struktury skalne 

- deformacje ciągłe/nieciągłe 

- charakterystyka skał 

- charakterystyka warunków wodnych i ziemnych  

Dla określenia: 

- rodzaju fundamentów 

- głębokość posadowienia fundamentów 

- wymiany fundamentów  

Wymianę i rozdaj dobiera odpowiednio do warunków geologiczno inżynierskich. 

Przy projektowaniu fundamentów kieruje się wytrzymałością podłoża i wielkością 

przewidywanych osiadań.  Dobiera rodzaj materiału np. bloki betonowe, fundament z kamienia 

na zaprawie betonowej, fundamenty z żelbetu (dobiera się klasę betonu i rodzaj zbrojenia- 

średnicę i jakość stali, ilość prętów w zbrojeniu, rozmieszczenie przestrzenne elementów 

zbrojenia) . Dobór do: podłoża, funkcji obiektu 

Badania „In situ” w terenie dotyczą wytrzymałości gruntu na ścinanie, na różnych głębokościach. 

Z badań laboratoryjnych i terenowych wykonuje się zestawienie wyników w formie tabel, 

obliczeń, rysunków. Całość opatruje się komentarzem tekstowym. 

Mechanika gruntów zajmuje się badaniem i oceną właściwości fizycznych i mechanicznych 

gruntów.  

Projektowanie części podziemnych obiektów, a także budowaniem obiektów z gruntów zajmuje 

się geotechnika. 

 

Prawo geologiczne i górnicze określa treść i formę dokumentacji geologiczno inżynierskiej. 

Są dwa etapy  

1.  Etap to projekt prac geologiczno inżynierskich., który przedstawia Siudo przyjęcia w 

państwowej administracji geologicznej przy urzędzie miasta, powiatowym lub 

marszałkowskim. Niektóre roboty związane z autostradami itd. zajmuje się 

ministerstwo. 

2.  Prace dokumentacyjne: 

Wiercenia geologiczne inżynierskie – sondowanie, badanie presjometryczne, badanie 

geofizyczny itp. Badanie laboratoryjne obejmuje próbki gruntów pobranych z wierceń i 

próbki wody . Badane są w celu określenia właściwości fizycznych i mechanicznych a próbki 

wody ze względu na jej agresywność względem betonu i stali.  

Całość stanowi dokumentację geologiczno inżynieryjną