Zagadnienia fonetyczne
1. Poprawna realizacja nosówek
2. Indywidualne cechy wymowy
3. Akcent, intonacja
2
1. Poprawna realizacja nosówek
W języku polskim największe problemy sprawia poprawna wymowa nosówek. Oto
zasady właściwej wymowy tych głosek.
Pamiętaj!
W języku polskim mamy sześć
samogłosek ustnych
(a, e, i, o, u, y) i dwie
samogłoski nosowe
(ą, ę).
pisownia ortograficzna
pisownia ortograficzna
wymowa
przykład wymowy
wziął
wzięła
-ą lub -ę + ł
-ę + ł
o + ł
e + ł
wzioł
wzieła
pląsać
kęs
mężny
krążyć
węszyć
częściowo
więzienie
Wąchock
-ą
+ s, z, sz, ż, ś (si), ź (zi), f, w, ch
-ę
ą
+ głoska szczelinowa
ę
pląsać
kęs
mężny
krążyć
węszyć
częściowo
więzienie
Wąchock
zęby
dąb
kąpiel
-ą
+ p (pi), b (bi)
-ę
om
+ p, b
em
zemby
domb
kompiel
pamiętać
męczyć
pieniądze
pączek
-ą + d, t
-ę + dz, c, cz
on + d, t
en + dz, c, cz
pamientać
menczyć
pieniondze
ponczek
będzie
potrącić
pięć
-ą
+ ć (ci), dź (dzi)
-ę
oń
+ ć, dź
eń
beńdźie
potrońćić
pieńć
pękać
ciągnąć
sięgać
-ą
+ k, g
-ę
on
+ k, g
en
penkać
ciongnońć
siengać
idą
biegną
grzebią
-ą
-ą
idą
biegną
grzebią
jadę
piszę
widzę
-ę
-e
jade
pisze
widze
3
2. Indywidualne cechy wymowy
W języku polskim wyróżnia się pięć odrębnych
dialektów
(mazowiecki, wielkopol-
ski, małopolski, śląski i kaszubski), które charakteryzują się swoistymi cechami ar-
tykulacji.
We współczesnej polszczyźnie wyróżnić możemy nie tylko
właściwości gwarowe
, ale
także
regionalne
. Te pierwsze występują przede wszystkim w mowie ludzi mieszka-
jących na wsi, natomiast drugie w języku ludności miejskiej.
Zajmiemy się takimi cechami wymowy, które odnaleźć można zarówno w wymo-
wie gwarowej, jak i regionalnej.
Na pewno pamiętasz, jak w szkole podstawowej musiałeś uczyć się odróżniać
głoski
dźwięczne
od
bezdźwięcznych
.
spółgłoski
bezdźwięczne
p
f
s
sz
ś
c
cz
ć
k
ch
spółgłoski
dźwięczne
b
w
z
ż (rz)
ź
dz
dż
dź
g
m, n, r, l, ł, j
Teraz pokażemy Ci, jakie różnice w wymowie tych głosek możemy spotkać w na-
szym kraju. Gdy wsłuchasz się uważnie, jak wymawiane są głoski w obrębie wyra-
zu, możesz dostrzec, że dochodzi tu do
ubezdźwięczniania
i
udźwięczniania
.
Oba te procesy mogą zachodzić: postępowo
t
→
f
ardy,
k
→
sz
ak (ubezdźwięcznienie)
lub wstecznie ła
f
←
k
a (ubezdźwięcznienie), ta
g
←
ż
e (udźwięcznienie).
Na Pomorzu, Śląsku i Kresach postępowego ubezdźwięcznianiania nie notuje się
(jest to kolejna indywidualna cecha wymowy). Pierwsza spółgłoska bezdźwięczna
nie wpływa ubezdźwięczniająco na drugą spółgłoskę dźwięczną. Proces upodob-
nienia nie zachodzi!
Usłyszymy więc (dla niektórych nieco dziwnie brzmiącą wymowę):
ś
→
w
ieca,
ch
→
w
ast.
Różnice dotyczą także
fonetyki międzywyrazowej
. W języku polskim wszystkie sa-
mogłoski są dźwięczne — wpływają na ostatnią spółgłoskę pierwszego wyrazu,
udźwięczniając ją. Tak jest w
wymowie krakowsko-poznańskiej
(fonetyka międzywy-
razowa udźwięczniająca).
Jeśli mieszkasz w północno-wschodniej Polsce, możesz spotkać się z tzw.
wymo-
wą warszawską
(fachowo określamy to zjawisko mianem fonetyki międzywyrazo-
wej ubezdźwięczniającej). I tak dwa wyrazy, np. brat ojca, wymawiane na Mazow-
szu brzmią tak, jak zapisano: bra
t
←
o
jca, w Małopolsce i Wielkopolsce usłyszymy
bra
d
←
o
jca. Podobnie będzie działo się, gdy drugi wyraz będzie rozpoczynał się
spółgłoskami m, n, l, ł, r, j, np. bra
d
←
m
atki lub bra
t
←
m
atki.
Pamiętaj, że w fonetyce międzywyrazowej mamy zawsze do czynienia z upodob-
nieniem wstecznym.
Każdy z nas ma swoje
in-
dywidualne nawyki języko-
we
. Część Polaków wyma-
wia wyrazy nieco inaczej.
To zróżnicowanie zwią-
zane jest przede wszyst-
kim z miejscem naszego
zamieszkania. Owe tery-
torialne różnice dotyczą
przede wszystkim wymo-
wy, a także leksyki.
4
3. Akcent, intonacja
Akcent
to wyróżnienie jakiejś części wyrazu (
akcent wyrazowy
, inaczej zwany
przyci-
skiem
) lub części zdania (
akcent zdaniowy
).
Musimy pamiętać, że w języku polskim
niemal zawsze
obowiązuje zasada: akcentu-
jemy wyrazy na drugą sylabę od końca (
akcent paroksytoniczny
), np.
ko
chał, sprzą
ta-
nie, niezmie
rzo
ny, przefar
bo
wać.
Oczywiście od tej zasady notuje się „kilka” wyjątków. Są takie wyrazy, w których
akcent pada na trzecią sylabę od końca (
akcent proparoksytoniczny
):
— czasowniki w 1. i 2. osobie l. mn. czasu przeszłego, np. wysprzą
ta
liśmy, scho-
wa
łyście;
— czasowniki w trybie warunkowym, w l. poj. i 3. os. l. mn., np. wytłuma
czy
ła-
bym, skoń
czy
liby;
— rzeczowniki zapożyczone z łaciny lub za jej pośrednictwem z końcówką -ika/
-yka, np. polo
ni
styka,
gra
fika, astro
fi
zyka;
— wyrazy złożone z liczebnika głównego i cząstki -kroć, -sta, -set, np.
sie
demset,
pię
ciokroć,
czte
rysta;
— spójniki połączone z ruchomymi końcówkami osobowymi czasownika (-śmy,
-ście), np. je
śli
byście, je
że
liby;
— pojedyncze wyrazy, tj. Rzeczpos
po
lita,
pre
zydent, uni
wer
sytet,
ko
mitet,
ma
ksi-
mum,
mi
nimum.
Uwaga!
Norma potoczna dopuszcza akcentowanie paroksytoniczne we wszystkich
wymienionych wcześniej wypadkach.
Są też takie, które akcentujemy
na czwartą sylabę od końca
(czasowniki w 1. i 2. oso-
bie l. mn. trybu warunkowego, np. zaobserwo
wa
libyście, wie
rzy
libyśmy) albo nawet
na
pierwszą sylabę wyrazu
—
oksytonicznie
(rzeczowniki jednosylabowe, poprzedzo-
ne cząstką arcy-, eks-, wice-, np.
ar
cymistrz,
eks
mąż,
wi
cekról).
W języku polskim spotyka się także wyrazy pozbawione własnego akcentu (
klityki
),
które tworzą całość akcentową z sąsiednim wyrazem. Jeśli słowo nieakcentowane
łączy się z następującym po sobie wyrazem, nazywamy je
proklityką
(np. na
dniach
),
jeśli z poprzedzającym wyrazem —
enklityką
(np.
da
li mu).
Pamiętaj, że sylaby akcentowane różnią się od nieakcentowanych donośnością i wy-
magają większej energii aktykulacyjnej.
Intonacja
to zróżnicowanie wysokości tonu w zdaniu lub wyrazie. W zdaniu oznaj-
mującym intonacja jest
wznosząco-opadająca
, w zdaniu pytającym
wznosząca się
,
a w rozkazującym
opadająca
.