GW przeniesienie wsp W5 W6

background image

1

Obliczanie wsp

Obliczanie wsp

ó

ó

ł

ł

rz

rz

ę

ę

dnych na powierzchni

dnych na powierzchni

elipsoidy obrotowej

elipsoidy obrotowej

Problem obliczania współrzędnych geodezyjnych na powierzchni elipsoidy
obrotowej oraz azymutów i długości linii geodezyjnych nosi nazwę

przenoszenia wspó

ł

rz

ę

dnych.

Wyróżnia się dwa rodzaje problemu: tzw.

zadanie wprost

i

zadanie odwrotne

. Dotyczą one:

1.

zadanie wprost

: obliczenia współrzędnych geodezyjnych

B

2

,

L

2

punktu

P

2

i azymutu (odwrotnego)

A

21

linii geodezyjnej, gdy znane

są współrzędne geodezyjne

B

1

,

L

1

punktu

P

1

, długość linii

geodezyjnej

s

12

oraz azymut (wprost)

A

12

pod jakim linia geodezyjna

wychodzi z punktu

P

1

2.

zadanie odwrotne

: obliczenia długości linii geodezyjnej

s

12

łączącej

na powierzchni elipsoidy dwa punkty o znanych współrzędnych

P

1

(

B

1

,

L

1

) i

P

2

(

B

2

,

L

2

) oraz obliczenie azymutów linii geodezyjnej

(wprost i odwrotnego)

A

12

i

A

21

Podzia

Podzia

ł

ł

metody przeniesienia

metody przeniesienia

wsp

wsp

ó

ó

ł

ł

rz

rz

ę

ę

dnych

dnych

1. Metody bezpośrednie

– polegające na rozwiązaniu trójkąta

elipsoidalnego, którego dwa wierzchołki to początek i koniec linii geodezyjnej a
trzeci to biegun

2. Metody wykorzystujące szeregi potęgowe Legendre’a

polegają na rozwinięciu w szereg różnic

B,

L,

A

względem parametru

naturalnego

s

3. Metody wykorzystujące punkt pomocniczy

– dla niewielkich

odległości („smukłych” trójkątów)

4. Za pomocą cięciw elipsoidy

– niekonwencjonalne, trójwymiarowe

podejście do problemu zaproponowane przez Mołodeńskiego

5. Całkowania numerycznego -

pewna odmiana metody 2,

z ograniczeniem się zazwyczaj do pierwszego wyrazu rozwinięcia

background image

2

Metody bezpo

Metody bezpo

ś

ś

rednie

rednie

W metodach bezpośrednich budowano zazwyczaj pomocniczą kulę o
promieniu N

1

lub a. Do metod bezpośrednich należą metody Bessela,

Helmerta, Clarke-Robinsa, Levallois-Dupuy....

Metody wykorzystuj

Metody wykorzystuj

ą

ą

ce szeregi

ce szeregi

pot

pot

ę

ę

gowe

gowe

Legendre

Legendre

a

a

.

.

.

2

1

2

1

2

2

1

1

2

+





+

=

s

ds

B

d

s

ds

dB

B

B

..

.

2

1

2

1

2

2

1

1

2

+





+

=

s

ds

L

d

s

ds

dL

L

L

..

.

2

1

2

1

2

2

1

1

2

+





+

=

s

ds

A

d

s

ds

dA

A

A

Polegają na rozwinięciu w szereg Maclaurina różnic

∆B, ∆L i ∆A

względem parametru naturalnego, czyli długości linii geodezyjnej s.
Powolna zbieżność szeregów limituje ich wykorzystanie do odległości
rzędu 150-200 km. Do podstawowych metod tego typu należ metoda
średniej szerokości Gaussa.

background image

3

Metody wykorzystuj

Metody wykorzystuj

ą

ą

ce punkt

ce punkt

pomocniczy

pomocniczy

Punkt P

2

rzutuje się na południk punktu P

1

prowadząc przez punkt P

2

przekrój

normalny prostopadły do południka punktu P

1.

Metody stosowane dla małych

odległości (30-60 km; np.. Metoda Clarke’a)

Metody za pomoc

Metody za pomoc

ą

ą

ci

ci

ę

ę

ciw elipsoidy

ciw elipsoidy

background image

4

Metoda

Metoda

Clarke

Clarke

a

a

(1)

(1)

1.

Obliczamy średni promień
krzywizny w punkcie P

1

2.

Na sferze o promieniu R

1

rozwiązujemy mały trójką
sferyczny P

1

P

2

P

2

’ dowolną

metodą – otrzymujemy
długości u i v

)

3

1

sin(

)

3

2

cos(

12

12

12

12

ε

ε

=

=

A

s

v

A

s

u

Metoda

Metoda

Clarke

Clarke

a

a

(2)

(2)

3.

Szerokość B

2

’ wyznaczamy na

podstawie znanej już długości u, licząc
wcześniej średni promień krzywizny
południka dla połowy długości u

4.

Szerokość B

2

wyznaczamy z trójkąta

P

2

’BP

2

z wzoru cosinusowego

2

2

2

2

tan

2

B

v

B

B

=

′ −

=

′ ′

B

B

v

M

N

B

2

2

2

2

2

2

2

tan

.

2

2

2

2

1

2

tan

2

B

N

M

v

M

u

B

B

m

+

=

po wstawieniu średniego promienia krzywizny w punkcie P

2

background image

5

Metoda

Metoda

Clarke

Clarke

a

a

(3)

(3)

Metoda

Metoda

Clarke

Clarke

a

a

(4)

(4)

5.

W oparciu o trójkąt biegunowy

ptb

dostajemy wzory na długość

geodezyjną i zbieżność południków w punkcie p

2

L

L

v

N

B

2

1

2

2

1

1

3

=

+

+

sec (

)

.

ε

)

3

1

(

sin

)

(

1

2

1

2

ε

γ

=

B

L

L

)

3

2

(

sin

)

(

1

2

1

2

ε

γ

+

=

B

L

L

lub

background image

6

Metoda

Metoda

Clarke

Clarke

a

a

(5)

(5)

Azymut odwrotny w punkcie P

2

wyniesie:

ε

γ −

+

±

=

o

180

12

21

A

A

Metoda

Metoda

ś

ś

redniej szeroko

redniej szeroko

ś

ś

ci Gaussa

ci Gaussa

(1)

(1)

B

B

B

B

B

L

L

L

L

L

A

A

A

A

A

m

m

m

=

+

=

+

=

+

,

,

,

,

,

.

1

2

1

2

1

2

2

2

2

Gauss zaproponował metodę
wykorzystującą szeregi potęgowe
Legendre’a przyjmując za punkt
wyjściowy punkt w połowie
długości linii geodezyjnej

background image

7

Metoda

Metoda

ś

ś

redniej szeroko

redniej szeroko

ś

ś

ci Gaussa

ci Gaussa

(2)

(2)

..

.

48

8

2

3

3

3

2

2

2

2

+





+





+

=

s

ds

B

d

s

ds

B

d

s

ds

dB

B

B

m

m

m

m

..

.

48

8

2

3

3

3

2

2

2

1

+









+

=

s

ds

B

d

s

ds

B

d

s

ds

dB

B

B

m

m

m

m

Rozwinięcie różnic

B

2

-B

m

i

B

1

-B

m

w szereg potęgowy wg koncepcji Gaussa

Przy założeniu, że parametr

s

rośnie od punktu

P

1

do

P

2

co drugi wyraz w

drugim wzorze jest ujemny. Analogiczne wzory można zapisać dla różnicy
długości geodezyjnych i azymutów.

(1a)

(1b)

Metoda

Metoda

ś

ś

redniej szeroko

redniej szeroko

ś

ś

ci Gaussa

ci Gaussa

(3)

(3)

Odejmując stronami równania (1a) i (1b) dostaniemy:

..

.

24

3

3

3

1

2

+





+

=

s

ds

B

d

s

ds

dB

B

B

m

m

a dodając i dzieląc przez 2 otrzymamy:

..

..

8

,.

..

8

,.

..

8

2

2

2

2

2

2

2

2

2

+





=

+





=

+





=

s

ds

A

d

A

A

s

ds

L

d

L

L

s

ds

B

d

B

B

m

m

m

m

m

m

..

.

24

3

3

3

1

2

+





+

=

s

ds

L

d

s

ds

dL

L

L

m

m

..

..

24

3

3

3

1

2

+





+

=

s

ds

A

d

s

ds

dA

A

A

m

m

(2)

(3)

background image

8

Metoda

Metoda

ś

ś

redniej szeroko

redniej szeroko

ś

ś

ci Gaussa

ci Gaussa

(4)

(4)

..

.

)

(

)

(

+

+

+

=

A

A

ds

dB

dA

B

B

ds

dB

B

ds

dB

ds

dB

m

m

P

m

..

.

)

(

)

(

+

+

+

=

A

A

ds

dL

dA

B

B

ds

dL

B

ds

dL

ds

dL

m

m

P

m

..

.

)

(

)

(

+

+

+

=

A

A

ds

dA

dA

B

B

ds

dA

B

ds

dA

ds

dA

m

m

P

m

(4)

W celu znalezienia wartości pochodnych w punkcie

P

m

we wzorach

(2) i (3) Gauss zaproponował zastąpienie ich rozwinięciem w szereg
Taylora w otoczeniu punktu

P

zachowując tylko wyrazy I-go rzędu

Różniczki I-rzędu

dB

,

dL

i

ds

po parametrze naturalnym

s

wyprowadza

się wykorzystując zależności geometryczne dla podstawowego trójkąta
geodezyjnego i różniczkując równanie Clairauta

Metoda

Metoda

ś

ś

redniej szeroko

redniej szeroko

ś

ś

ci Gaussa

ci Gaussa

(5)

(5)

2

2

2

2

2

2

8

1

8

1

8

1

ds

B

d

ds

B

d

ds

B

d

P

m









Różnice

B

m

-B

i

A

m

-A

we wzorach (4) wyznaczyć można na podstawie

zależności (3), bowiem są to wielkości małe II-rzędu i zamiast
pochodnych w punkcie

P

m

wyznaczamy pochodne w punkcie

P

tzn.

i analogicznie dla

L

i

A

Podobnie można podejść do pochodnych wyższych rzędów w punkcie

P

m

w wyrażeniach (2) zastępując je pochodnymi w punkcie

P

, którego

współrzędne są średnią arytmetyczną współrzędnych końców linii
geodezyjnej!!!

background image

9

Metoda

Metoda

ś

ś

redniej szeroko

redniej szeroko

ś

ś

ci Gaussa

ci Gaussa

(6)

(6)

Zachowując we wzorach (2) wyrazy do IV-rzędu włącznie (odrzucając
wyrazy, w których występuje 5-ta potęga

s

) oraz wprowadzając

oznaczenia:

b

B

B

l

L

L

e

B

t

B

=

=

= ′

=

2

1

2

1

2

2

2

,

,

cos

,

tan

,

η

dostaniemy dla odległości do 200km z dokładnością 0,0001” wzory (2)
w postaci:

B

B

s

N

V

A

l

B

t

b

V

t

t

2

1

2

2

2

2

2

2

2

2

2

2

2 2

1

1

24

2

3

2

1

8

1

4

=

+

=

+

+

− + +

cos

(

) ,

cos

(

)

(

) ,

∆Φ

∆Φ

η

η

η

η

(5a)

Metoda

Metoda

ś

ś

redniej szeroko

redniej szeroko

ś

ś

ci Gaussa

ci Gaussa

(7)

(7)

L

L

s

N

B

A

l

B

b

V

t

2

1

2

2

2

4

2

2 2

1

1

24

1

24

1

9

− =

+

=

+ −

cos

sin

(

) ,

sin

(

) ,

∆Λ

∆Λ

η

η

A

A

L

L

B

V l

B

b

V

2

1

2

1

2 2

2

2

4

2

4

1

1

12

1

24

3 8

5

=

+

=

+

+

+

(

) sin

(

) ,

cos

(

) .

∆α

∆α

η

η

Dla zadania

wprost

trzeba stosować postępowanie iteracyjne (co

najwyżej 2 kroki iteracyjne), rozpoczynając od współrzędnych
przybliżonych o dokładności co najmniej 5”

(5b)

(5c)

background image

10

Metoda

Metoda

ś

ś

redniej szeroko

redniej szeroko

ś

ś

ci Gaussa

ci Gaussa

(8)

(8)

Zadanie odwrotne można rozwiązać odwracając zależności (5a,b,c)

s

B

B

N

V

A

L

L

N

B

A

=

+

=

+

(

)

(

) cos

(

)

cos

(

) sin

,

2

1

2

2

1

1

1

∆Φ

∆Λ

A

L

L

B

B

V

B

=


+
+

arctan

cos

.

2

1

2

1

2

1

1

∆Φ
∆Λ

(6a)

(6b)

Ze wzoru (6b) otrzymujemy azymut w punkcie P a ze wzoru (5c)
wartość różnicy

A = A

2

-

A

1

i ostatecznie:

A

A

A

A

A

A

1

2

1

2

1

2

= −

= +

,

.

Metoda Gaussa była i jest najczęściej stosowana do rozwiązania

zadania odwrotnego

!

Metoda

Metoda

ś

ś

redniej szeroko

redniej szeroko

ś

ś

ci Gaussa

ci Gaussa

(9)

(9)

Po dalszych uproszczeniach dla odległości do 30 km wzory robocze dla
zadania odwrotnego mają postać :

(

)

( )

(

)

( )

( )

(

)

( )

(

) (

)

=

+

=





+

+

+

+

=

=





+

=





+

+

=

A

s

A

s

A

A

s

A

s

s

B

V

B

L

B

L

A

A

A

B

V

t

B

L

L

B

M

A

s

B

V

t

B

L

B

L

N

A

s

cos

sin

tan

cos

sin

24

8

3

cos

12

1

1

sin

)

(

8

1

cos

24

2

1

1

2

cos

cos

24

9

1

cos

24

1

1

cos

sin

1

2

2

2

4

2

2

2

1

2

2

4

2

2

2

2

2

4

2

2

2

2

η

η

η

η

η

η

background image

11

Metoda ca

Metoda ca

ł

ł

kowania numerycznego

kowania numerycznego

(algorytm

(algorytm

Kivioja

Kivioja

)

)

(1)

(1)

Jest to najprostsza metoda i na wskroś współczesna.
Polega na wykorzystaniu równań różniczkowych I-rzędu dla linii
geodezyjnej, a więc założeniu, że dzielimy ortodromę pomiędzy punktami
końcowymi

P

1

i

P

2

na n-części

ds

na tyle małych, aby przyjąć, że z

dokładnością numeryczną trójkąt rozpięty na

ds

możemy rozwiązać jako

trójkąt płaski.

Metoda ca

Metoda ca

ł

ł

kowania numerycznego

kowania numerycznego

(2)

(2)

B

N

A

ds

dL

cos

sin

=

const

c

A

B

N

=

=

sin

cos

M

A

ds

dB

cos

=

N

B

A

ds

dA

tan

sin

=

Podstawowe zależności wykorzystywane w metodzie całkowania
numerycznego to:

W przypadku azymutu A=90° lub 180° metoda w klasycznym ujęciu daje
błędny wynik!!! Wprowadzenie wzoru na różniczkę rozwiązuje ten
problem i sprawia, że metoda nie ma ‘numerycznie miejsc osobliwych’.

background image

12

Metoda ca

Metoda ca

ł

ł

kowania numerycznego

kowania numerycznego

(3)

(3)

(algorytm post

(algorytm post

ę

ę

powania

powania

kolejne kroki oblicze

kolejne kroki oblicze

ń

ń

)

)

1.

Ustalamy długość

ds=s/n

, przy czym

ds

jeśli chcemy uzyskać

dokładność milimetrową współrzędnych element

ds<100-200m

(dla

uzyskania centymetrowej dokładność

ds<1-2km

)

2.

Wyznaczamy promienie krzywizny głównych przekrojów normalnych

N

i

M

w punkcie wyjściowym

P

1

M

a

e

e

B

N

a

e

B

i

i

i

i

=

=

(

)

(

sin

)

,

sin

1

1

1

2

2

2

3

2

2

3.

Obliczamy szerokość w połowie przyrostu

ds

z zależności:

B

B

B

i

m

i

i

=

+ 1

2

1

δ

( )

,

i

i

i

i

M

A

ds

B

cos

)

1

(

=

δ

gdzie

Metoda ca

Metoda ca

ł

ł

kowania numerycznego

kowania numerycznego

(4)

(4)

(algorytm post

(algorytm post

ę

ę

powania

powania

kolejne kroki oblicze

kolejne kroki oblicze

ń

ń

)

)

4.

Obliczamy promienie N i M dla punktu w połowie

ds

, a następnie

szerokość punktu

i+1

z zależności:

5.

Powtarzamy kroki 1-4 aż do osiągnięci punktu końcowego

m

i

i

m

m

i

m

i

m

m

i

i

m

m

m

i

m

m

i

i

m

m

i

m

i

i

i

i

i

i

i

i

i

i

i

i

i

A

A

A

N

B

A

ds

A

L

L

L

B

N

A

ds

L

B

B

B

M

A

ds

B

δ

δ

δ

δ

δ

δ

+

=

=

+

=

=

+

=

=

+

+

+

1

1

1

,

tan

sin

,

cos

sin

,

cos

=

=

=

+

=

+

=

+

=

n

i

m

n

i

m

n

i

m

i

i

i

A

A

A

L

L

L

B

B

B

1

1

2

1

1

2

1

1

2

,

δ

δ

δ

background image

13

Metoda ca

Metoda ca

ł

ł

kowania numerycznego

kowania numerycznego

(5)

(5)

1.

Przyjmuje się na wstępie przybliżoną długość linii geodezyjnej i
przybliżoną wartość azymutu

2.

Wykorzystując algorytm zadania wprost obliczamy współrzędne
punktu końcowego dla przyjętych wartości przybliżonych

3.

Obliczamy różnicę pomiędzy współrzędnymi uzyskanymi a
współrzędnymi punktu końcowego

4.

Na podstawie różnicy liczymy poprawki do azymutu i długości linii
geodezyjnej i powtarzamy kroki 2 i 3

5.

Obliczenia prowadzimy aż do uzyskania zgodności współrzędnych z
żądaną dokładnością

(np. 0.00001”)

Zadanie odwrotne rozwiązuje się wykorzystując algorytm z zadania
wprost w kolejnych 5 krokach:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
3 GW Przeniesienie wsp (sem II Nieznany (2)
konspekty geodezja iiB przenies wsp ok
sciaga W5 W6 W7 W8 W9, Naika, stomatologia, Normy okluzji
si zalewska pri w5 w6
w4,w5,w6
Różne materiały i wsp. przenikania ciepła
Współczynnik przenikania c iepła podłogi wynosi 0
kalkulator wsp przenikania ciepła i oporu
~$ałowicz W5 (14 XI) W6 (21 XI 07) W7 (28 XI 07)
Ciałowicz W5 (14 XI) W6 (21 XI 07) W7 (28 XI 07)
OBLICZANIE WSPÓŁCZYNNIKA PRZENIKANIA CIEPŁA U PRZEGRÓD GRANICZNYCH BILANSOWANA
kalkulatorU 02 07 Obl wsp przenikania ciepła Uk
kalkulatorU 02 07 Obliczanie wsp przenikania ciepła Uk wg PN EN ISO 6946 z 2004 oraz literatury fach
W6 Technika harmonogramów i CPM
w6 Czołowe przekładanie walcowe o zebach srubowych
W5 Zawiesia
W5 sII PCR i sekwencjonowanie cz 2

więcej podobnych podstron