organizacja
24
9/2006
24
Groźne nicienie na pastwiskach
N
icienie z rodzin Trichostrongyli-
dae i Molineidae to najbardziej
rozpowszechnione na świecie pasożyty by-
dła. Potocznie nazywa się je nicieniami żo-
łądkowo-jelitowymi, ponieważ pasożytu-
ją w trawieńcu i jelicie cienkim. Choć są
niewielkich rozmiarów (zdj. 1 b), potrafią
wpłynąć na zmianę zachowania kilkusetki-
logramowych zwierząt. Dotyczy to zacho-
wania się bydła mlecznego w czasie wypa-
su na pastwisku. U zarażonych zwierząt w
czasie pierwszego okresu pastwiskowego
stwierdzono wyraźnie krótszy (średnio o
105 minut/dzień) okres wypasu niż w gru-
pie, którą odrobaczono. Skrócenie czasu
wypasu prowadziło do zmniejszenia ilo-
ści przyjmowanej zielonki (bez kompensu-
jącej selekcji bardziej odżywczych roślin) i
w konsekwencji niższych przyrostów masy
ciała. Natomiast u starszego bydła zmie-
nił się także czas przeżuwania. Wpływało
to na efektywność trawienia i przyswajania
substancji odżywczych.
Powyższe fakty dotyczą bezobjawowych
inwazji tych gatunków nicieni z rodziny
Trichostrongylidae i Molineidae, które pa-
sożytują głównie u bydła, choć niektóre z
nich obserwuje się także u owiec i kóz (tab.
1). Nicienie żołądkowo-jelitowe powodują
znaczne straty w hodowli bydła, przyczy-
niając się do spadku przyrostów masy cia-
ła zwierząt, jak i wydajności mlecznej – na-
wet o 11%. U bydła opasowego na końcu
pierwszego sezonu pastwiskowego wielo-
krotnie notowano u sztuk odrobaczanych
średnio o ponad 60 kg większą masę ciała
niż u zarażonych.
Bydło zaraża się kilkoma ga-
tunkami nicieni
Wszystkie gatunki z rodzin Trichostron-
gylidae i Molineidae są geohelmintami,
tzn. pasożytami o prostym cyklu rozwo-
jowym, których formy inwazyjne (jaja, lar-
wy) występują w środowisku zewnętrznym.
To włosowatego kształtu nicienie o długo-
ści ciała od 0,5 do 3,5 cm (Trichostrongy-
lus spp., Ostertagia spp. i Cooperia spp.:
0,5 – 1,0 cm oraz Nematodirus spp. i Ha-
emonchus spp.: 1,5 – 3,5 cm (zdj. 2)). Bar-
dzo rzadko stwierdza się monogatunkowe
inwazje tych nicieni, zwykle bydło zaraża
się kilkoma gatunkami tych pasożytów.
Samice nicieni w miejscu pasożytowa-
nia w organizmie zwierzęcia (tab. 1) skła-
dają charakterystyczne jaja: Trichostrongy-
lidae – wielkości 0,065 – 0,12 mm, owalne,
cienkoskorupkowe, zawierające we wnętrzu
bruzdkujący zarodek w stadium powyżej
szesnastu blastomerów (zdj. 6); Moline-
idae, Nematodirus spp. – wielkości 0,14 –
0,25 mm, owalne, a u niektórych gatunków
wydłużone na biegunach i zawsze posia-
dające we wnętrzu bruzdkujący zarodek w
stadium poniżej 16 blastomerów (zdj. 5).
W środowisku zewnętrznym we wnętrzu
jaj rozwijają się larwy pierwszego stadium,
które u Trichostrongylidae opuszczają jajo
i dwukrotnie linieją, stając się larwami in-
wazyjnymi. Po każdej lince nie zrzucają z
siebie starego oskórka, który stanowi dla
nich dodatkowe zabezpieczenie przed nie-
korzystnymi warunkami środowiskowymi.
Czas potrzebny na wykształcenie się larwy,
którą mogą zarażać się zwierzęta, waha się
od kilku do kilkunastu dni.
Natomiast do wykształcenia się larw in-
wazyjnych u nicieni z rodzaju Nematodi-
rus dochodzi we wnętrzu jaj i trwa to dłu-
żej, zwykle od 2 do 4 tygodni. Oprócz tego
larwy mogą wykluć się z jaj wtedy, gdy po
okresach ochłodzenia następuje ocieplenie.
Gatunki nicieni z rodziny Trichostrongylidae i Molineidae
występujące w trawieńcu i jelicie cienkim u bydła
1.
Lokalizacja
Gatunek pasożyta
Trawieniec
Trichostrongylus axei* Haemonchus contortus* Haemonchus
placei Ostertagia ostertagi*
Jelito cienkie
Trichostrongylus colubriformis* Trichostrongylus vitrinus* Coo-
peria punctata Cooperia oncophora** Cooperia pectinata Ne-
matodirus spathiger* Nematodirus battus* Nematodirus filicol-
lis* Nematodirus helvetianus*
* występuje także u owiec i kóz; ** występuje także u owiec.
Tasiemiec – Moniezia expansa (a) i kilkaset razy mniejsza samica
nicienia Nematodirus battus (b).
Dojrzałe nicienie z gatunku Haemonchus contortus pasożytują w
trawieńcu.
Zdjęcia: Połozowski
Oprócz bezspornych walorów pastwisko jest środowiskiem, w
którym rozwijają się postacie larwalne pasożytniczych nicieni
i może stać się źródłem zarażenia dla wypasanego na nim
bydła. Jak zwalczać groźne pasożyty, radzi dr Andrzej Poło-
zowski z AR we Wrocławiu.
1.
2.
25
9/2006
Najczęściej dzieje się to jesienią w tym sa-
mym okresie pastwiskowym lub dopiero na
wiosnę następnego roku, co obserwuje się w
przypadku najbardziej patogennego gatun-
ku – N. battus. Oznacza to, że w przypad-
ku nicieni należących do rodzaju Nemato-
dirus w okresie pastwiskowym dochodzi
do wykształcenia się tylko jednego pokole-
nia pasożyta. Zwierzęta zarażają się, zja-
dając inwazyjne larwy, które w zależności
od gatunku pasożyta wędrują do trawieńca
lub do jelita cienkiego. Tam odbywają dwie
linki i dojrzewają, a po zapłodnieniu sami-
ce zaczynają składać jaja. Cykl rozwojowy
trwa zwykle około 3 tygodni.
Trudno wykrywalne pasożyty
Zdiagnozowanie inwazji niecieni wyma-
ga ścisłej współpracy pomiędzy hodowcą
a lekarzem weterynarii. Wystąpienie obja-
wów chorobowych u bydła zależy od kilku
podstawowych czynników, do których zali-
czamy: wiek zwierzęcia, gatunek pasożyta,
wielkość dawki larw inwazyjnych. Oczywi-
ście bardzo duży wpływ mają również wa-
runki hodowlane.
Objawy najczęściej stwierdza się u mło-
dego bydła w pierwszym, rzadziej w dru-
gim sezonie pastwiskowym. Inwazję nicieni
diagnozuje się dzięki badaniom koprosko-
powym (poszukiwanie jaj pasożytów w
kale). Wystarczy pobrać i zbadać próbki
kału od 15 do 20% sztuk z różnych grup
wiekowych w stadzie, by można było po-
stawić właściwe rozpoznanie. Szczególnie
przydatną dla lekarzy weterynarii w tym
względzie jest metoda flotacyjna z wyko-
rzystaniem zestawu jednorazowych Feca-
lyzerów i płynu Fecasol (zdj. 4).
Niestety, sprawa komplikuje się nieco u
bydła w wieku powyżej dwóch lat. Na sku-
tek powstałej odporności po wielokrotnym
kontakcie z pasożytami oraz w wyniku ana-
biozy (znaczne obniżenie tempa przemia-
ny materii) larw IV stadium, które nie koń-
cząc rozwoju, po prostu tkwią w błonie ślu-
zowej trawieńca lub jelita cienkiego (larwy
drzemiące), brak jest jakichkolwiek obja-
wów klinicznych oraz jaj nicieni w kale, co
utrudnia diagnozę. Wiadomo, że w okre-
sie okołoporodowym (od 4 tyg. przed, jak i
do 4 tyg. po porodzie) dochodzi do spadku
odporności i przerwania anabiozy, co skut-
kuje dokończeniem rozwoju larw drzemią-
cych do postaci dojrzałych. W konsekwen-
cji w kale zarażonych zwierząt w tym cza-
sie pojawiają się jaja nicieni. Dlatego okres
okołoporodowy sprzyja zdiagnozowaniu
inwazji. W warunkach naturalnych ma to
również głęboki sens biologiczny dla paso-
żytów, bowiem larwy inwazyjne, które roz-
winą się w środowisku zewnętrznym, będą
miały szansę trafić do młodych, pozbawio-
nych odporności organizmów cieląt i zwie-
lokrotnić populację swojego gatunku.
Lato sprzyja rozwojowi nicieni
Na rozmieszczenie, rozwój, przeżywal-
ność, migrację tych form pasożytów w
środowisku naturalnym mają szczegól-
ny wpływ czynniki ekologiczne (fizykoche-
miczne i biologiczne) oraz bezpośrednio
związane z chowem bydła. Z czynników fi-
zykochemicznych najważniejszą rolę odgry-
wają temperatura powietrza (optymalny dla
ich rozwoju jest przedział 22 – 26°C) oraz
wysoka wilgotność (szczególnie ilość opa-
dów). Czynnikami biologicznymi mający-
mi istotny wpływ na wolnożyjące formy pa-
sożytów są: obecność oraz liczebność wielu
W miejscach,
gdzie obsada
przekracza
wydajność
pastwiska,
zwierzęta będą
szczególnie
narażone
na kontakt
z inwazyjnymi
larwami nicieni.
3.
26
9/2006
gatunków bezkręgowców, w szczególności
kałożernych żuków (np. Geotrupes ster-
corarius – żuk gnojowy) i dżdżownic oraz
mikroorganizmów – np. nicieniobójczych
gatunków grzybów (Duddingtonia fla-
grans), a także pośrednio skład gatunkowy
roślinności (np. siekiernica włoska (Hedy-
sarum coronarium) może redukować licz-
bę nicieni pasożytujących w przewodzie
pokarmowym zwierząt). Wreszcie czynni-
ki związane z chowem bydła, do których
można zaliczyć sposób wypasu zwierząt
(np. kwaterowy, mieszany) oraz stosowa-
nie odpowiedniego programu profilaktycz-
nego z użyciem preparatów przeciwpaso-
żytniczych.
Łaciński zwrot „ab ovo”, który w języku
starożytnych Rzymian dosłownie oznaczał
„od jaja”, a w przenośni „od samego po-
czątku” doskonale pasuje do dalszego opi-
su sytuacji, która dotyczy pastwiska. Trze-
ba przyjrzeć się najpierw sposobowi, w jaki
następuje siewstwo jaj pasożytniczych ni-
cieni w środowisku zewnętrznym. Wiado-
mo już, że jaja rozsiewane są z kałem by-
dła. Jednak wielu uczonych zadało sobie
trud odpowiedzenia na istotne pytanie:
które ze zwierząt, gdy jest zarażone, bar-
dziej zanieczyszcza jajami pastwisko przez
cały okres wypasu – cielę po odsadzeniu,
czy krowa?
Tak na zdrowy rozum wydaje się, że
cielę, ponieważ jest młodym, wrażliwym
(brak wykształconej odporności) na inwa-
zję nicieni zwierzęciem, w którego organi-
zmie większa liczba inwazyjnych larw prze-
kształci się w postacie dojrzałe, skutkiem
czego będzie nasilone siewstwo jaj z kałem
do środowiska.
Jednak wieloletnie badania przeprowa-
dzone w kilku państwach europejskich, a
także w USA, udowodniły, że jest inaczej.
Okazało się, że krowa defekuje częściej i
wydala więcej kału niż odsadzone cielę (fi-
zjologia). Dlatego mimo iż wydala w 1 g
kału znacznie mniej jaj pasożytów niż cie-
lę, to w czasie całego okresu wypasu wyda-
lając dużo więcej odchodów, bardziej za-
nieczyszcza pastwisko. Dla przykładu, kro-
wa o masie ciała 544 kg, defekując 8,1 razy
i za każdym razem wydalając 2 kg kału, po-
zostawia każdego dnia na pastwisku 16,2
kg odchodów. Cielę o masie ciała 227 kg
dziennie pozostawia na pastwisku nieco
ponad 3,7 kg odchodów, ponieważ defe-
kuje średnio 6,23 razy, wydalając za każ-
dym razem 0,6 kg kału. Opracowano na-
wet specjalny wzór, dzięki któremu każdy
hodowca może obliczyć, ile kału wydalają
jego zwierzęta, jeżeli jest mu znana masa
ciała każdego z nich: masa wydalonego
kału = 0,00285 x masa ciała zwierzęcia
1,361
.
Tak wiele uwagi poświęca się temu temato-
wi, ponieważ środowiskiem, w którym lar-
wy nicieni rozwijają się i osiągają inwazyj-
ność, są właśnie odchody zwierzęce.
Tylko co trzecia larwa
ma szansę
Oczywiście obserwowano migrację larw
na przylegającą do skupisk kału roślinność.
Preferują one dolne partie roślin, chociaż
po umiarkowanych opadach atmosferycz-
nych notowano je na szczycie koniczyny łą-
kowej, jak i na znacznie wyższym od niej
gatunku trawy – kostrzewie łąkowej. Takie
wędrówki odbywają raczej rzadko, ponie-
waż larwy są higrofilne, a więc zawsze kie-
rują się w stronę środowiska o większej wil-
gotności. W trakcie upałów i suszy prze-
nikają do płytkich warstw gleby (na głę-
bokość nieprzekraczającą 8 cm), chroniąc
się przed wyschnięciem. Zasięg ich ak-
tywnej migracji ogranicza się do obszaru
koła o długości promienia zwykle nieprze-
kraczającego 16 cm. Ważnym czynnikiem,
który sprzyja ich rozprzestrzenianiu się na
większe odległości na pastwisku, są gwał-
towne i obfite opady deszczu, którego kro-
ple potrafią rozmyć masy kałowe, a wraz
z nimi larwy inwazyjne na odległość nawet
90 cm. Z jednej strony czynnik ten sprzyja
rozprzestrzenianiu się larw inwazyjnych na
pastwisku, a więc zwiększa ich szanse na
natrafienie na żywiciela, z drugiej jednak
strony niszczy optymalne warunki rozwo-
jowe, jakimi jest skupisko odchodów. Jest
to szczególnie niekorzystne dla larw, które
nie są jeszcze inwazyjne i są bardziej wraż-
liwe na działanie niekorzystnych warunków
środowiskowych. Podobnie jak obfite opa-
dy, tak i kałożerne żuki czy dżdżownice,
przyspieszając biodegradację odchodów,
negatywnie wpływają na rozwój i przeży-
walność larw pasożytniczych nicieni.
W warunkach klimatycznych panują-
cych w Polsce larwy mają szanse przezi-
mować. Najlepiej im się to udaje, gdy zimy
są łagodne. Potrafią także przetrwać suro-
we zimy, przykryte warstwą śniegu, jednak
pod warunkiem, że nie ma wielu okresów
odwilży i nawrotów mrozu. Zresztą przezi-
mowanie nie zawsze oznacza dla larw suk-
ces. Długi okres przebywania w środowi-
sku naturalnym, powoduje wyczerpywanie
się ich rezerw energetycznych, co obniża
zdolność inwazyjną. Poza tym hodowców
może optymizmem napawać fakt, że nawet
w optymalnych warunkach jedynie co trze-
cia larwa kończy swój rozwój, dochodząc
do inwazyjności i ma szanse trafić do or-
ganizmu żywiciela.
Metoda koproskopowa z Fecalyzerem służy do diagnozowania nicieni u bydła.
Jaja w różnym stadium rozwoju wewnątrz samicy nicienia Nematodirus battus,
poniżej jaja nicieni z rodziny Trichistrongylidae.
bydło mięsne
4.
5.
6.
27
9/2006
Przede wszystkim należy pamiętać, że
na wydajnym pastwisku krowy będą się pa-
sły z dala od odchodów. Natomiast wszę-
dzie tam, gdzie obsada wyraźnie przekra-
cza wydajność pastwiska, zwierzęta będą
szczególnie narażone na kontakt z inwazyj-
nymi larwami nicieni i nie unikną zaraże-
nia (zdj. 3).
Wypas mieszany, gdy pastwisko było
użytkowane naprzemiennie przez owce i
krowy przez wiele lat, był uznawany za sku-
teczny sposób zapobiegania inwazjom ni-
cieni. Jednak tylko do czasu, gdy gatunki
pasożytów utraciły swoją specyficzność ży-
wicielską. Oznacza to, że gatunki nicieni,
które wcześniej notowano wyłącznie u by-
dła, adoptowały się i zaczęły zarażać owce
i vice versa.
Wypas kwaterowy nie zapo-
biega inwazjom nicieni
Wypas kwaterowy sprawdza się dosko-
nale w strefach subtropikalnych i tropikal-
nych, ponieważ intensywne promieniowa-
nie słoneczne i temperatura powyżej 30°C
powodują szybsze wyczerpywanie się re-
zerw energetycznych larw nicieni. To ozna-
cza, że gdy bydło pasie się na każdej z kwa-
ter przez okres 3 – 4 dni i powraca na nie
z powrotem po okresie 30 – 40 dni, to na-
trafia na znikomą liczbę larw inwazyjnych.
Niestety, efekt ten w warunkach klimatu
umiarkowanego nie jest zadowalający, je-
żeli wybiera się ten typ chowu za jedyny
sposób zapobiegania inwazjom nicieni.
Wobec tego europejskim (nie tylko pol-
skim) hodowcom nie pozostaje nic innego,
jak profilaktyczne stosowanie preparatów
przeciwpasożytniczych (tab. 2). Program
minimum zakłada dwukrotne ich stosowa-
Preparat
(substancja czynna)
Nicienie
żołądkowo-jelitowe
Okresy karencji na: (w dniach)
mleko
mięso
Eprinex Pour On
(eprinomektyna)
+
0
0*
Ivomec, Iwermektyna,
Baymec (iwermektyna)
+
N
18-28
Dectomax (doramektyna)
+/-
N
35
Flukiver (klozantel)
+
N
42
Valbazen (albendazol)
+
3
14
+ - działa skutecznie; +/- - działa skutecznie na niektóre gatunki; - - nieskuteczny; N – nie stosuje
się preparatu u bydła mlecznego; * - od 28.06.2003 r.
Preparaty do zwalczania pasożytniczych nicieni u bydła
2.
nie, przed wyjściem zwierząt na pastwisko
i po zakończeniu okresu wypasu. Program
maksimum oprócz ww. zakłada trzecie za-
stosowanie leków mniej więcej w środku se-
zonu pastwiskowego.
Regularne monitorowanie kału bydła
z różnych grup wiekowych i stosowanie
przynajmniej profilaktycznego programu
minimum gwarantuje hodowcy wysokie
wskaźniki produkcyjne oraz niski stopień
zagrożenia inwazjologicznego ze strony
pastwiska.