15

PRZYCZYNA POTOPU

Mieczys³aw Pajewski

Kreacjonizm

(10)

Mieszane ma³¿eñstwa

Wed³ug Biblii œwiat zosta³ stwo-

rzony przez Boga w ci¹gu szeœciu

dos³ownie rozumianych 24-go-

dzinnych dni. Po stworzeniu i od-

poczynku w dniu siódmym cz³o-

wiek otrzyma³ trzy pozytywne

nakazy i jeden negatywny. Te trzy

pozytywne to:

(1) B¹dŸcie p³odni i rozmna¿aj-

cie siê, abyœcie zaludnili ziemiê

(Ks. Rodz. 1:28),

(2) Czyñcie sobie ziemiê pod-

dan¹ (Ks. Rodz. 1:28),

oraz (3) Dbajcie o ogród Eden

(Ks. Rodz. 2:15).

Jedyny negatywny nakaz doty-

czy³ unikania spo¿ywania owo-

ców z „drzewa poznania dobra

i z³a” (Ks. Rodz. 2:17). Jak wszy-

scy wiedz¹, pierwsza para ludz-

ka, Adam i Ewa, z³ama³a prawo

Bo¿e. Zjedli oni owoc z drzewa

poznania dobra i z³a. Z powodu

tego grzechu zostali wygnani z raju

i na³o¿ona zosta³a na nich kl¹twa.

Po wygnaniu z raju Adam i Ewa

za³o¿yli rodzinê. Wed³ug Ks. Rodz.

4:1 dopiero wtedy urodzi³y im siê

dzieci. A poniewa¿ Bóg nakaza³

im jeszcze w raju mno¿yæ siê, to

wynika z tego, ¿e ich pobyt

w ogrodzie Eden nie trwa³ zbyt

d³ugo.

Pierwszych dwóch synów na-

zwali Kain i Abel. Kain zamordo-

wa³ Abla i w konsekwencji zna-

laz³ siê na wygnaniu, bez kontak-

tów z g³ówn¹ czêœci¹ rodziny (por.

Ks. Rodz. 4:16-17). Obie czêœci

rodzaju ludzkiego od tej pory roz-

wija³y siê niezale¿nie, jak p³yn¹ce

równolegle strumienie. NajwyraŸ-

niej stan taki trwa³ nieco ponad

tysi¹c lat. W koñcu jednak spra-

wiedliwi zaczêli krzy¿owaæ siê

z niesprawiedliwymi. Biblia mówi:

„Synowie Boga, widz¹c, ¿e córki

cz³owiecze s¹ piêkne, pojmowali je

sobie za ¿ony, wszystkie, jakie im

siê tylko podoba³y” (Ks. Rodz. 6:2).

Z tych mieszanych ma³¿eñstw po-

wsta³o pokolenie mê¿czyzn i ko-

biet niemal ca³kowicie zbuntowa-

nych przeciwko Bogu. Ks. Rodz.

6:5-7 stwierdza:

„Kiedy zaœ Jahwe wi-

dzia³, ¿e wielka jest niego-

dziwoœæ ludzi na ziemi i ¿e

usposobienie ich jest wci¹¿

z³e, ¿a³owa³, ¿e stworzy³ lu-

dzi i zasmuci³ siê. Wreszcie

Jahwe rzek³: „Zg³adzê ludzi,

których stworzy³em, z po-

wierzchni ziemi: ludzi,

zwierzêta, p³azy i ptaki po-

wietrzne, bo ¿al mi ¿e ich

stworzy³em”.

Nie powinno nas dziwiæ to, ¿e

potomstwo mieszanych ma³-

¿eñstw charakteryzowa³o siê takim

natê¿eniem z³a, ¿e doprowadzi³o

Boga do podjêcia takiej decyzji.

Pawe³ aposto³ równie¿ wspomina

o skutkach kontaktowania siê ze

z³em: „Piêkne obyczaje zatracaj¹

siê w z³ym obcowaniu” (1 Kor.

15:33).

1656 lat

Warto mo¿e w tym miejscu

zwróciæ uwagê na to, ¿e wspo-

mniana sytuacja nie dotyczy okre-

su tu¿ po stworzeniu. Poniewa¿

zwykle opowiada siê razem histo-

riê stworzenia, póŸniejszego upad-

ku i wielkiego potopu, powstaæ

mo¿e wra¿enie, ¿e wszystkie te

trzy wydarzenia zachodzi³y w krót-

kim czasie po sobie. Ale, na co

Rehwinkel zwraca uwagê w swo-

jej ksi¹¿ce, od stworzenia do po-

topu up³ynê³o 1 656 lat. 

1

Wystar-

czy uœwiadomiæ sobie, ¿e ca³a hi-

storia Polski liczy sobie zaledwie

nieco ponad 1000 lat. A ile siê

16

Kreacjonizm

w tym czasie wydarzy³o! Uformo-

wa³o siê pañstwo polskie za pierw-

szych Piastów, nast¹pi³o dwuwie-

kowe rozbicie dzielnicowe, potem

okres œwietnoœci za Jagiellonów,

stopniowe podupadanie pañstwa

wskutek kontrreformacji, pó³tora

wieku rozbiorów i znowu blisko

wiek po odzyskaniu niepodleg³o-

œci. Bardzo wiele wydarzeñ,

o czym siê mog¹ przekonaæ

wszystkie dzieci na szkolnych lek-

cjach historii. A przecie¿ czas miê-

dzy stworzeniem i potopem by³

d³u¿szy o 50% od historii pañstwa

polskiego.

W tym czasie ludzie opanowy-

wali wiele rejonów globu ziem-

skiego. Z wieku, jakiego do¿ywa-

li, mo¿na wywnioskowaæ, ¿e ce-

chowali siê wiêksz¹ ¿ywotnoœci¹

cia³a i umys³u ni¿ obecnie. Nic

dziwnego. Wspó³czesna genetyka

wyjaœnia, ¿e w miarê up³ywu cza-

su w genomie cz³owieka gro-

madz¹ siê szkodliwe mutacje. Na

œwiecie gleba by³a wówczas w sta-

nie dziewiczym, nigdy dot¹d nie-

uprawiana, nieska¿ona odpadami

przemys³owymi. By³o jej pod do-

statkiem. ¯yj¹c w takich warun-

kach cz³owiek by³ zdrowszy ni¿

obecnie. Nawet dzisiaj, gdy czas

¿ycia znacznie siê skróci³, pó³tora

tysi¹ca lat to czas, w którym po-

wstaæ mo¿e nadzwyczaj liczna

populacja. Historycy mówi¹, ¿e

w stuleciu miêdzy rokiem 1830

i 1930 liczba ludzi siê podwoi³a,

co znaczy, ¿e wzros³a o oko³o 850

milionów. WyobraŸmy sobie teraz,

o ile mog³a wzrosn¹æ w ci¹gu 1656

lat, zwa¿ywszy ³agodny klimat na

ca³ej kuli ziemskiej, d³u¿sze ¿ycie,

lepsze zdrowie i dziewicze zaso-

by gleby, wody i po¿ywienia.

Niektórzy bibliœci, usi³uj¹c ogra-

niczyæ potop do wydarzenia lokal-

nego, sprzeciwiali siê pogl¹dowi,

¿e ludzkoœæ rozpowszechni³a siê

na ca³ej kuli ziemskiej. Oto, jak tê

sprawê przedstawia³ XIX-wieczny

badacz:

Przypuszczenie, ¿e ro-

dzaj ludzki tak siê rozmno-

¿y³ przed potopem, ¿e do-

tar³ do wszystkich zak¹tków

Ziemi, jest wysoce nieroz-

s¹dne. W rzeczywistoœci nie

jest nawet prawdopodobne,

by przekroczyli oni granice

Syrii i Mezopotamii. 

2

Jednak pogl¹d, ¿e tereny za-

mieszka³e przez cz³owieka musia³y

byæ ograniczone do Mezopotamii,

nie wytrzymuje krytyki. W rzeczy-

wistoœci by³oby w³aœnie wysoce

nierozs¹dne przypuszczaæ, ¿e

cz³owiek epoki przedpotopowej,

dysponuj¹c tak d³ugim indywidu-

alnym ¿yciem przez ponad pó³to-

ra tysi¹ca lat nie dotar³ do wiêk-

szoœci zak¹tków Ziemi.

Próbny okres

Na taki grzeszny œwiat mia³ siê

wylaæ gniew Bo¿y. Uzna³ On, ¿e

trzeba zg³adziæ ludzi, zwierzêta

i ptaki z powierzchni Ziemi. By³

jednak ktoœ, kto uniemo¿liwi³

Bogu natychmiastowe wykonanie

tej decyzji. To Noe, cz³owiek któ-

ry pozosta³ sprawiedliwy poœród

otaczaj¹cego go grzechu. Noe by³

dobrym cz³owiekiem. Ksiêga Ro-

dzaju opisa³a jego charakter przy

pomocy trzech wyra¿eñ (6:9).

„Noe, cz³owiek prawy” (czyli

uczciwy – przypuszczalnie by³a to

niezwyk³a cecha w jego czasach),

„wyró¿nia³ siê nieskazitelnoœci¹

wœród wspó³czesnych sobie lu-

dzi”. I wtedy Biblia dodaje:

„w przyjaŸni z Bogiem ¿y³ Noe”.

W³aœnie z powodu Noego Bóg

ustanowi³ „próbny okres” 120 lat

(por. Ks. Rodz. 6:3). Wiemy z No-

wego Testamentu, ¿e w tym okre-

sie Noe próbowa³ przemówiæ do

sumieñ ludzi (patrz 1 Piotra 3:18-

20), jednoczeœnie wykonuj¹c na-

kazy Bo¿e, dotycz¹ce budowy arki

(Ks. Rodz. 6). Po oko³o stu latach

dzie³o Noego by³o zakoñczone,

ale wskutek jego nauczania jedy-

nymi „nawróconymi” byli cz³on-

kowie jego w³asnej rodziny.

Zwróæmy uwagê na fakt, ¿e

mimo tak mizernych skutków Noe

nie zmieni³ treœci Bo¿ego przes³a-

nia, nie próbowa³ t¹ drog¹ osi¹-

gn¹æ sukcesu. A wiemy to z faktu,

¿e jego arka, gdy przyszed³ czas

potopu, p³ywa³a na falach, nie

zatonê³a. Warto o tym przypomi-

naæ, bo dzisiaj wielu ewangelistów

uznaje, ¿e nale¿y zmieniæ orygi-

nalne s³owo Bo¿e, gdy¿ nie trafia

ono ju¿ do wspó³czesnego cz³o-

wieka. Tylko co warte s¹ „sukce-

sy” ewangelizacyjne, jeœli nie s¹

oparte na oryginalnej treœci Bo¿e-

go przes³ania?

Ludzie tamtej epoki przyzwy-

czajali siê do widoku wielkiej arki,

17

Kreacjonizm

pozostaj¹c jednoczeœnie z rezerw¹

wobec nauk Noego o mo¿liwoœci

uratowania siê przed zagra¿aj¹c¹

zag³ad¹. Okres próby zbli¿a³ siê

do koñca, a grzech trwa³. W koñ-

cu decyzja zosta³a wykonana,

³aska Bo¿a siê wyczerpa³a. Ogól-

noœwiatowy grzech spowodowa³,

¿e Bóg Stwórca zes³a³ ogólnoœwia-

towy potop.

Dlaczego dzisiejsi uczeni w¹t-

pi¹ w potop Noego?

Ateiœci, humaniœci, czy ogólnie:

niewierz¹cy wszelkiego rodzaju,

lubuj¹ siê wyœmiewaæ z biblijne-

go ujêcia potopu Noego. Do nich

do³¹czaj¹ nawet tacy, którzy

twierdz¹, ¿e s¹ religijni. Ataków

ze strony niewierz¹cych nale¿a³o

oczekiwaæ. Ale pewnego rodzaju

szokiem s¹ czyny tych, którzy na

temat potopu Noego wypowiadaj¹

siê tak, jak ateiœci, twierdz¹c jed-

noczeœnie, ¿e wierz¹ w Boga i sza-

nuj¹ Go. Smutne, ¿e te ataki s¹

dzisiaj coraz czêstsze.

Ale nie zawsze tak by³o. Przez

stulecia uczeni i teologowie przy-

pisywali wiele z cech Ziemi skut-

kom wielkiego potopu Noego.

Ogólnie rzecz bior¹c zgodni oni

byli z naukami Biblii na temat

stworzenia i potopu. Dr Harold

W. Clark zauwa¿y³, co nastêpuje:

Prawd¹ jest, ¿e kreacjo-

nizm nale¿y do najstarszych

zapisanych wyjaœnieñ po-

chodzenia Ziemi i ¿ycia na

niej. Ksiêgê Rodzaju zapisa-

no tysi¹c lat przed sformu-

³owaniem przez joñskich fi-

lozofów ich naturalistycz-

nych kosmogonii. Przez po-

nad trzy tysi¹ce lat uwa¿ano

j¹ za autorytatywne orzecze-

nie na temat pocz¹tków Zie-

mi. 

3

Okres od Reformacji do

po³owy XIX wieku nazwano

„Z³otym Wiekiem Kreacjoni-

zmu”. Dokonano wielu pod-

stawowych odkryæ w nauce.

Istnia³o rzetelne zaanga¿o-

wanie, by uznaæ opowieœæ

o Stworzeniu i o Potopie,

jaka istnieje w Ksiêdze Ro-

dzaju, za niezbêdne t³o na-

uki. Jednak gdy gwa³townie

wzros³a wiedza geologiczna

w XVIII stuleciu, teologom

by³o coraz trudniej dopaso-

waæ tê now¹ wiedzê do krót-

kiej chronologii Ksiêgi Ro-

dzaju. Coraz czêœciej zaczy-

nali oni po¿yczaæ pojêcia

i koncepcje uczonych, a nie

wszystkie one odnosi³y siê

z sympati¹ do biblijnego ujê-

cia przesz³oœci. 

4

Wielu dawnych najwiêkszych

uczonych mocno wierzy³o i akcep-

towa³o biblijne ujêcie uniwersal-

nego potopu. Jak zauwa¿y³ Robert

L. Whitelaw:

D³ugo przedtem, zanim

ktokolwiek dowiedzia³ siê

o datowaniu przy pomocy

wêgla C14, a¿ do czasów

Darwina, œwiat naukowy

akceptowa³ olbrzymie œwia-

dectwo przemawiaj¹ce na

rzecz ogólnoœwiatowej

wodnej katastrofy w rodza-

ju potopu z Ksiêgi Rodza-

ju. 

5

Na podobny fakt zwraca uwa-

gê Byron Nelson:

Tak zwana „wspó³cze-

sna” geologia, przyæmi³a

geologiê potopu, poniewa¿

odrzuci³a pierwiastki nadna-

turalne, bêd¹ce fundamen-

tem chrzeœcijañstwa. Poto-

pow¹ teoriê geologii porzu-

cono nie dlatego, ¿e nie

spe³nia³a ona warunków

geologicznych. Nie wiemy

dzisiaj niczego o geologicz-

nym stanie Ziemi, co czyni-

³oby teoriê Potopu mniej za-

dowalaj¹cym wyjaœnieniem

warstw zawieraj¹cych ska-

mienia³oœci ni¿ to by³o

w czasie, gdy czo³owi ucze-

ni œwiata teoriê tê akcepto-

wali. Jest raczej przeciwnie

– istniej¹ znane fakty o geo-

logicznych cechach Ziemi,

które wspieraj¹ teoriê Poto-

pu i o których Williams, Cat-

cott, Harris i inni nigdy nie

marzyli. Odrzucenie teorii

Potopu jest skutkiem nicze-

go innego jak tylko lekce-

wa¿enia Boga i œwiêtego za-

pisu Jego czynów. 

6

Ataki na wiarygodnoϾ potopu

Noego nie s¹ skutkiem nowych

odkryæ naukowych, ale przyjêcia

perspektywy poznawczej wrogiej

Bogu.

(c.d.n.)

Mieczys³aw Pajewski

[e-mail]

http://www.creationism.org.pl

1

Por. Alfred M. R

EHWINKEL

, The

Flood, Concordia, St. Louis, Missouri
1951, s. 24-25.

2

Edward H

ITCHCOCK

, The religion

of geology and its connected scien-

ces, Phillips, Sampson, and compa-

ny, Boston 1854, s. 136; http://

www.hti.umich.edu/cgi/t/text/page-

viewer-idx?c=moa;cc=moa;rgn=full%

20text;idno=AFY7120.0001.001;did-

no=AFY7120.0001.001;view=ima-

ge;seq=0154. Hitchcock cytuje tu

z aprobat¹ s³owa Matthew Poole’a,
Synopsis on Gen., vii. 19.

3

Harold W. C

LARK

, Fossils, Flood

and Fire, Outdoor Pictures, Escon-
dido, California 1968, s. 12.

4

C

LARK

, Fossils..., s. 17-18.

5

Robert L. W

HITELAW

, „The Testi-

mony of Radiocarbon to the Genesis

Flood”, w: D.W. P

ATTEN

(ed.), Sym-

posium on Creation, vol. V, Baker

Book House, Grand Rapids, Michi-
gan 1975, s. 41.

6

Byron N

ELSON

, The Deluge Sto-

ry in Stone, Baker Book House,

Grand Rapids, Michigan 1968, s. 137.