Literka.pl - Szaruga jesienna

Szaruga jesienna

Data dodania: 2010-02-10 01:52:02

Autor:

Grażyna Pydych

Scenariusz zajęć dla dzieci 4-5 letnich

Scenariusz zajęć dla dzieci 4-5 letnich

Temat kompleksowy: Szaruga jesienna

Temat zajęć:„Jak dzieci jesień malowały”– słuchanie utworu Doroty Niewoli.

Nazywanie zjawisk atmosferycznych, które występują późną jesienią– kształcenie
percepcji słuchowej i wzrokowej. Zabawy badawcza i eksperymenty badające
właściwości powietrza; 4 latki– swobodne wypowiedzi na temat zjawisk atmosferycznych,
5 latki– określanie właściwości powietrza.

 

Cel główny:

— Kształtowanie postawy
badawczej.                                                                                            

  — Zapoznanie z niektórymi właściwościami powietrza za pomocą doświadczeń i
obserwacji.

 

Cele operacyjne:

Dziecko:

— zna zjawiska atmosferyczne charakterystyczne dla późnej jesieni,

— potrafi wykonać proste doświadczenia;

— umie współdziałać w zespole;

— kształci umiejętność wnioskowania i uogólniania;

— zna niektóre właściwości powietrza;

— wie, co to jest wiatr;

— ma świadomość, że powietrze jest niezbędne do życia;

— wypowiada się na dany temat;

— słucha ze zrozumieniem utworu;

— dziecko wie, że powietrze jest wokół nas

— dziecko potrafi obserwować ruch, kierunek i siłę powietrza

— potrafi napisać po śladzie wyraz„pogoda”

 

Pomoce:

— Ilustracje, kubki wypełnione wodą, słomki, kolorowe piórka, balony, wachlarze, chusta,
wentylator, suszarka, płyta CD„Odgłosy przyrody”, kaseta magnetofonowa z
piosenką„Ale plucha”, zabawki do nadmuchiwania (koła, piłki plażowe, itp.), przebranie
dla wiatru.

 

Metody:

-czynne: zadań stawianych do wykonania; samodzielnych doświadczeń;                      

— słowne: rozmowa; instrukcja
słowna;                                                                                 

— oglądowe: obserwacja; pokaz;
 

Przebieg zajęć:

1. Słuchanie utworu D. Niewoli pt.„Jak dzieci jesień malowały”

 

„Dziś w przedszkolu będzie malowanie. Dyżurni rozłożyli już na stolikach farby, pędzle i

kubeczki z wodą.

Gdy wszyscy siedzieli już na swoich miejscach, pani powiedziała:

— Namalujcie jesienną pogodę.

I dzieci zabrały się do pracy.

Powstawały piękne dzieła. Na jednych widać było kolorowy las w piękny, słoneczny
dzień. Grzyby, kolorowe liście, jarzębina królowały na kartkach. Wszystko było kolorowe i
wesołe. Na innych widać było ciemne chmurki na niebie, zza których wyglądało
słoneczko. Słońce przyglądało się jak wiatr zrywa z drzew ostatnie liście i rozsiewa
nasiona.

Pani przechadzała się między dziećmi, o coś pytała, coś szeptała…

Praca Oli różniła się od innych. Dziewczynka wzięła popielatą farbę i malowała
zasłaniając to, co wychodzi spod pędzla. Żadne ciekawskie oko nic nie dostrzegło.

— Co tam namalowałaś? Pokaż– prosiła Asia.

— Zobaczysz potem.

— Weź lepiej jakiś inny kolor, bo będzie brzydko– radziła jej koleżanka.

— Nie, nie chcę– odpowiedziała Ola.

Również Adaś zaskoczył wszystkich, nawet panią. Chłopiec, który zawsze chętnie i ładnie
malował, siedział nad pustą kartką.

— Nie mam żadnego pomysłu– mruknął do kolegi.– I wcale nie mam ochoty dziś
malować.

Kiedy wszyscy skończyli pracę i umyli dłonie, wspólnie z panią dzieci oglądały swoje
dzieła i opowiadały o nich.

Tomek opowiedział o pięknej, słonecznej pogodzie, Kasia o wietrzyku– psotniku, który
porwał jej czapeczkę.

I tak przyszła kolej na Olę. Dziewczynka pokazała wszystkim malunek.

— Jest cały szary, bo późną jesienią jest na dworze szaro– wyjaśniła.– Pada deszcz, nie
ma kolorowych liści.

— Ciekawy pomysł– pochwaliła pani.– Namalowałaś„Szarugę jesienną”.

Do obejrzenia pozostała tylko praca Adasia. Nikt nie spodziewał się już żadnej
niespodzianki, bo chłopiec nic nie namalował. Ale Adaś podniósł swoją kartkę i
powiedział figlarnym głosem:

— Na mojej kartce nic nie widać, bo jesienna mgła wszystko zasłoniła. Dlatego oddałem
białą kartkę.

Pani zaczęła się wówczas mocno śmiać. A za chwilę ze śmiechu trzęsła się cała sala”.

 

2. Rozmowa z dziećmi n/t utworu i zjawisk atmosferycznych charakterystycznych dla
późnej jesieni. Wybór odpowiedniej ilustracji podczas rozmowy o jesiennej pogodzie.

 

— Dlaczego, panią i dzieci tak bardzo rozbawiła wypowiedź Adasia.

— Czy widzieliście kiedyś mgłę?

— Jak wygląda mgła?

— Jaka pogoda występuje najczęściej późną jesienią, czyli wtedy, gdy jest szaruga
jesienna? Pomogą wam w tym cztery ilustracje.

 

3. Zaproszenie dzieci do odgadnięcia tematu zajęć (nauczycielka przebrana za wiatr
recytuje fragment wiersza L.J.Kerna. pt.„Piotruś i powietrze”.

 

„W miastach uderzam o domów mury,

I na niebie rozpędzam chmury,

Na morzu białe spostrzegam żagle,

Więc mocno dmucham w te żagle nagle,

Poruszam liście na wszystkich drzewach,

Czasami gwiżdżę, świszczę i śpiewam. (Nauczycielka dmucha i zwraca się do dzieci)

Nigdzie nie postoję, czy znasz imię moje?”

 

Tak to wiatr, za chwilę będziemy się bawić z wiatrem, będziemy badaczami wiatru, ale
najpierw powiedzcie mi, co to jest wiatr?

 

Zagadka:

Jest wszędzie wokół nas,

Możemy to poczuć,

Ale tego nie widzimy?

— Dlaczego powietrze jest takie ważne?

— Czy człowiek potrzebuje powietrza? Sprawdźmy.

 

4. Zaproszenie dzieci do wspólnych zabaw z wiatrem, do zabaw badawczych, do
wykonania doświadczeń.

 

Wykonywanie doświadczenia przez dzieci:

Doświadczenie 1:„Czy my potrzebujemy powietrza?”

Dzieci próbują zatkać nos, zamknąć buzie i sprawdzają jak długo można tak wytrzymać.
Po chwili wszystkie otwierają buzie, odsłaniają nos i oddychają.

Wnioski: Powietrze jest wszędzie (w każdym zakątku sali) i jest niezbędne do
oddychania, do życia. Powietrze jest niewidzialne. Skoro jest niewidzialne, to czy ma
kolor?– (bezbarwne).

Ćw. oddechowe–„Wąchamy powietrze”,

Wnioski: Powietrze jest bez zapachu.

Doświadczenie 2:„Szukamy dowodów na istnienie powietrza”.

Mówiliśmy, że powietrza nie widać. To skąd mamy pewność, że jest? Musimy to
sprawdzić. Nauczycielka zaprasza dzieci do zabawy nadmuchiwanymi zabawkami. Prosi
o wyjęcie korków i odwrócenie zabawek tak, aby wylatujący strumień powietrza
skierowany był na twarz.

Wniosek: Powietrze jest wszędzie, ale go nie widać.

Powietrze potrafi się„schować” w różnych miejscach. Sprawdźmy gdzie.

Doświadczenie 3:„Gdzie schowało się powietrze?

Każde dziecko otrzymuje słomkę, pochylając się nad kubkiem jeden koniec słomki
zanurza w wodzie, a w drugi dmucha. Obserwuje, co się dzieje. Z wody wydobywają się
pęcherzyki powietrza.
Wnioski: Przez słomkę wydobywały się pęcherzyki powietrza, które wydycha człowiek.

Człowiek wdycha i wydycha powietrze.

5. Zabawa ruchowa pt.„Ale plucha”– na przerwę w muzyce, dzieci patrzą na planszę,
która wskazuje im jaka jest pogoda i naśladują tę pogodę (ruchem i głosem).

Zabawa badawcza z wachlarzykami:
Dzieci otrzymują wachlarze, rozkładają je i poruszają swobodnie przy twarzy. Mówią, co
czuły, gdy poruszały energicznie wachlarzem.
Wnioski:
Szybko poruszany wachlarz wprawia w ruch powietrze, czyli powstaje wiatr.

Doświadczenie 4:„Czy powietrze można złapać?”

Dzieci nadmuchuję balony, widzą, że balon jest coraz większy i zawiązują go tasiemką.
Wnioski:
Powietrze możemy zamknąć w balonie.
Powietrze rozciąga ścianki balonu, przez co balon jest coraz większy.
Powietrze rozszerza się w balonie, bo jest rozprężliwe.

Zabawa badawcza z balonikami:

Dzieci rozwiązują balony, a strumień powietrza kierują na kolorowe piórka, które
przesuwają się w stronę kolegi.
Wnioski:
Ulatujące z balonu powietrze zdmuchuje piórka ze stołu.
Ściśnięte w balonie powietrze wylatuje z dużą siłą i tak powstaje wiatr.

6. Ćwiczenia słuchowe:„Co słychać?”

— włączony wentylator, suszarkę, odgłosy: szelest liści, grzmot, wiatr, deszcz.

Doświadczenie 5:„Który wiatr jest szybszy i mocniejszy?”

Nauczycielka pokazuje, w jaki sposób można zrobić duży wiatr w sali.
Włącza wentylator i podstawia dużą kartkę papieru, apaszkę. Dzieci obserwują jak
szybko porusza się zarówno kartka papieru, jak i apaszka. Następnie same podchodzą do
przedmiotów i próbują zrobić wiatr wachlarzykami lub małym wentylatorkiem.

Wniosek: Silny wiatr przenosi rzeczy szybko i daleko.

7. Zakończenie zajęć: Zebranie i utrwalenie wiadomości zdobytych przez dzieci podczas
wykonywania doświadczeń.

Zabawa„Prawda– Fałsz”.

Człowiek bez powietrza może żyć. (fałsz)

Powietrze jest potrzebne tylko człowiekowi. (fałsz)

Powietrza nie można zobaczyć. (prawda)

Powietrze nas otacza, jest wszędzie. (prawda)

Powietrze ma niebieski kolor. (fałsz)

Ruch powietrza powoduje wiatr. (prawda)

Powietrze ma zapach cytryny. (fałsz)

 

Opracowała: Grażyna Pydych

 

 

 

 

 

Literka.pl - Szaruga jesienna Literka.pl - Szaruga jesienna