Specyficzność:

specyficzność odczynnika- zdolność odczynnika do reagowania w określonych warunkach

z jednym tylko jonem lub z związkiem. Specyficzna reakcja- reakcja przeprowadzona za pomocą
odczynnika specyficznego. Specyficzna metoda- możliwość zastosowania metody w określonych
warunkach do oznaczania lub wykrycia tylko jednego składnika.

Selektywność:

selektywność odczynnika-

zdolność odczynnika do reagowania w określonych warunkach z pewną grupa jonów lub związków.
Selektywna reakcja-reakcja przeprowadzona za pomocą odczynnika selektywnego. Selektywna reakcja-
możliwość zastosowania do oznaczenia lub wykrywania tylko pewnej niewielkiej liczby
składników.

Precyzja

-wielkość charakteryzująca rozrzut wyników przy wielokrotnym oznaczeniu danego

składnika tą sama metodą, metoda jest tym bardziej precyzyjna im mniejszy jest rozrzut wyników.

Czułość-

stosunek przyrostu natężenia sygnału analitycznego do odpowiadającego mu przyrostu stężenia

oznaczonego składnika, metoda czuła ta to metoda o niskiej granicy wykrywalność lub
oznaczalności.

Granica oznaczalności

- najmniejsze stężenie lub ilość oznaczonego składnika w badanej

próbce przy którym można jeszcze ten składnik oznaczyć dana metodą.

Granica wykrywalności

-

najmniejsze stężenie lub ilość wykrywalnego składnika w badanej próbce przy którym można go jeszcze
wykryć dana metodą o określonym prawdopodobieństwem.

Dokładność

- stopień zgodności między

wynikiem a wartością prawdziwą mierzonej wielkości.

Rozkład na drodze mokrej

- przeprowadzenie

próbek do roztworu pod działaniem wody (niektóre sole, tlenki, wodorotlenki)roztworów soli (np. CAF2
rozpuszcza się w roztworze AlCl3, a metaliczne złoto w roztworach cyjanków)roztworów kwasów i zasad
(np. HCl, HF,H2SO4)

Maskowanie substancji przeszkadzających

- proces polegający na przeprowadzeniu

substancji do postaci o takich właściwościach, że pewne charakterystyczne dla niej reakcje nie zachodzą,
zwiększenie selektywności reakcji analitycznych, im wyższe PH roztworu tym więcej jonów jest
zamaskowanych.

Miareczkowanie bezpośrednie

- polega na tym, że oznaczona substancja reaguje

bezpośrednio z dodawanym titrantem, w miareczkowaniu tym używa się tylko jednego roztworu
mianowanego.

Miareczkowanie pośrednie

- polega na tym, że oznaczona substancja nie reaguje

bezpośrednio z titrantem, lecz pośrednio z inną substancją, którą się miareczkuje.

Miareczkowanie

odwrotne

- polega na tym, że do badanego roztworu dodaje się odmierzoną ilość roztworu mianowanego

z nadmiarze, a następnie nadmiar odmiareczkowuje się odpowiednio dobranym titrantem, stosuje się w
przypadku wolno przebiegających reakcji, gdy trudno jet dobrać wskaźnik.

Punkt równoważności

-

odpowiada takiemu punktowi miareczkowania w którym ilość danego odczynnika miareczkującego jest
chemicznie równoważna ilości substancji miareczkowanej.

Punkt końcowy

- punkt miareczkowania w

którym jakość własności roztworu np. barwa spowodowana dodana wskaźnika wykazuje wyraźną zmianę
odpowiadającą dość ściśle punktowi równoważności, jest to więc doświadczalnie ustalony koniec
miareczkowania.

Błąd miareczkowania

- różnica między objętością titranty zużytą do osiągniecia punktu

końcowego a objętością potrzebną do osiągniecia puntu równoważności miareczkowania, jest to błąd
systematyczny.

Błąd kropli

- wynika z tego, że PK można wyznaczyć tylko z dokładności do jednej

kropli.

Błąd spływu

-wynika z tego, że główna masa roztworu spływa z biurety ze znacznie większą

szybkością niż część roztworu przylegająca bezpośrednio do ścianek naczynia.

Błąd odczytu

-

spowodowany jest niewłaściwym ustaleniem położenia menisku cieczy na skutek błędu paralaksy.

Bąd

systematyczne

- powstaje wówczas, gdy stosowany sposób pobierania probek nie zapewnia jednakowych

szans wejścia w skład próbki analitycznej wszystkich elementów składowych partii.

Błąd przypadkowy

-

różnica zawartości oznaczonego składnika w próbce od przeciętnej zawartości tego składnika w partii
materialu, przy założeniu że występuje błąd systematyczny w pobieraniu próbek, charakteryzuje precyzje
procesu pobierania próbek.

Przyrząd do pobierania próbek cieczy- zgłębnik

- składa się z dwóch

koncentrycznych rur, które można obracać dookoła osi w stosunku do siebie. Rury maja nawiercane
otwory, które w pewnym położeniu pokrywają się. Zamknięty zanurza się w cieczy, otwory nie pokrywają
się i dopiero po zanurzeniu otwiera się go na chwile i napełnia cieczą po czym zamyka się i wyjmuje.

Kalibracja naczyń miarowych

- polega na wyznaczaniu i cechowaniu objętości odpowiadającej

deklarowanej pojemności naczynia, z kalibrowaniem związane jest wyznaczanie poprawek kalibracyjnych.
Różnica ta wyrażona w procentach nazywa się błędem kalibracji.

Próbka pierwotna-

część partii

materiału pobrana jednorazowo z jednego miejsca materiału nieopakowanego lub z jednego miejsca
materiału opakowania jednostkowego.

Pobieranie próbek

- gazy; pipety gazowe, pobieranie-1)przepływ gazu (pipetę gazową przepłukujemy

wielokrotnie) 2)wypieranie gazu przez gaz (rtęć stosowana ) 3)ekspansja gazu do opróżnionego naczynia.
Gazy w ruchu- rurociąg pobiera się wąską nie tamującą przepływ gazu (głębokość 0,3 promienia
poprzecznego) szybkość pobierania- szybkość przepływu gazu gdy jest kilka strumieni to pobiera się z
kilku miejsc poprzecznych . ciecze- nie rozrastające się i rozrastające się(warstwowy plan pobierania
próbek) w spoczynku- pobieranie z zgłębnikami, rzeka- cała średnica rzeki oraz rożnej głębokości próbki
miesza się i mamy średnia próbkę laboratoryjną. Ciała stałe- pojemniki-systematyczny układ miejsc -
stożki-3 próbki pierwotne z każdego stożka, u dostawy na 1/3 i 2/3. Materiały sztukowe- losowy plan
pobierania materiału pryzma- wywierca się otwory do dna i pobiera z całej głębokości. Materiały
półciekłe- świder lub zgłębniki. Gleba- laska glebowa.

Kompleksometria-

Jest to dział chemii analitycznej ilościowej. Kompleksy w tym przypadku wykorzystuje

się do oznaczenia badanej próbki (ilości jonów metali), wykorzystuje się reakcje pomiędzy jonem metalu
który chcemy oznaczyć a związkiem organicznym Najczęściej jako odczynnik kompleksujący wykorzystuje
się sól disodową kwasu etylenodiaminotetraoctowego - popularnie EDTA.

Spektrofotometria,

dział

s

pektroskopii, obejmujący badania ilościowe i jakościowe substancji z wykorzystaniem

spektrofotometrów

. W badaniach wykorzystuje się trzy wielkości (wszystkie stanowią funkcje długości lub

częstotliwości fali) charakteryzujące daną substancję:

zdolność emisyjną

,

zdolność absorpcyjną

i zdolność

odbijającą.

Nośność

- maksymalne dopuszczalne obciążenie wagi podane przez producenta, nie powoduje

odkształcenia belki.

Czułość

- wychylenie wskazówki wagi z położenia równowagi pod wpływem dodanej

jednostki masy wyrażona jako liczba działek skali wagi przypadająca na jednostkę masy.

Rzetelność

- waga

jest rzetelna jeżeli wynik ważenia nie zależy od tego na której szalce ważono dane ciał warunkiem
rzetelności wagi jest równość ramion pod względem długości i ciężaru oraz równoległości krawędzi
pryzmatów na których opiera się belka wagi oraz zawieszone szalki.

Ważenie bezpośrednie-

metoda

ważenia, w której przedmiot ważony kładzie się na lewą szalkę, prawą zaś równoważy się odpowiednia
liczba odważników, określająca masę przedmiotu ważonego.

Metoda podwójnego ważenia, Gaussa

- w

metodzie tej waży się przedmiot umieszczając go początkowo na lewej szalce a następnie na prawej.
Średnia arytmetyczna mas odważników równoważących daje rzeczywistą masę.

Metoda Mohra

- metoda

polega na bezpośrednim miareczkowaniu obojętnego roztworu chlorku AgNo3 w obecności K2CrO4 jako
wskaźnika. Wytrąca się najpierw osad , nie można stosować do oznaczania chlorków w obecności
anionów tworzących trudno rozpuszczalne chromiany można oznaczać bromki, nie można stosować do
oznaczenia jodków i tiocyjanianów.

Metoda Volharda

- polega na dodaniu nadmiaru mianowanego

roztworu AgNo3 do zakwaszonego kwasem azotowym roztworu chlorków. Nadmiar AgNo3
odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KSCN. Dużą zaletą tej metody jest możliwość
miareczkowania chlorków w środowisku kwaśnym.