Specyficzność:
specyficzność odczynnika- zdolność odczynnika do reagowania w określonych warunkach
z jednym tylko jonem lub z związkiem. Specyficzna reakcja- reakcja przeprowadzona za pomocą
odczynnika specyficznego. Specyficzna metoda- możliwość zastosowania metody w określonych
warunkach do oznaczania lub wykrycia tylko jednego składnika.
Selektywność:
selektywność odczynnika-
zdolność odczynnika do reagowania w określonych warunkach z pewną grupa jonów lub związków.
Selektywna reakcja-reakcja przeprowadzona za pomocą odczynnika selektywnego. Selektywna reakcja-
możliwość zastosowania do oznaczenia lub wykrywania tylko pewnej niewielkiej liczby
składników.
Precyzja
-wielkość charakteryzująca rozrzut wyników przy wielokrotnym oznaczeniu danego
składnika tą sama metodą, metoda jest tym bardziej precyzyjna im mniejszy jest rozrzut wyników.
Czułość-
stosunek przyrostu natężenia sygnału analitycznego do odpowiadającego mu przyrostu stężenia
oznaczonego składnika, metoda czuła ta to metoda o niskiej granicy wykrywalność lub
oznaczalności.
Granica oznaczalności
- najmniejsze stężenie lub ilość oznaczonego składnika w badanej
próbce przy którym można jeszcze ten składnik oznaczyć dana metodą.
Granica wykrywalności
-
najmniejsze stężenie lub ilość wykrywalnego składnika w badanej próbce przy którym można go jeszcze
wykryć dana metodą o określonym prawdopodobieństwem.
Dokładność
- stopień zgodności między
wynikiem a wartością prawdziwą mierzonej wielkości.
Rozkład na drodze mokrej
- przeprowadzenie
próbek do roztworu pod działaniem wody (niektóre sole, tlenki, wodorotlenki)roztworów soli (np. CAF2
rozpuszcza się w roztworze AlCl3, a metaliczne złoto w roztworach cyjanków)roztworów kwasów i zasad
(np. HCl, HF,H2SO4)
Maskowanie substancji przeszkadzających
- proces polegający na przeprowadzeniu
substancji do postaci o takich właściwościach, że pewne charakterystyczne dla niej reakcje nie zachodzą,
zwiększenie selektywności reakcji analitycznych, im wyższe PH roztworu tym więcej jonów jest
zamaskowanych.
Miareczkowanie bezpośrednie
- polega na tym, że oznaczona substancja reaguje
bezpośrednio z dodawanym titrantem, w miareczkowaniu tym używa się tylko jednego roztworu
mianowanego.
Miareczkowanie pośrednie
- polega na tym, że oznaczona substancja nie reaguje
bezpośrednio z titrantem, lecz pośrednio z inną substancją, którą się miareczkuje.
Miareczkowanie
odwrotne
- polega na tym, że do badanego roztworu dodaje się odmierzoną ilość roztworu mianowanego
z nadmiarze, a następnie nadmiar odmiareczkowuje się odpowiednio dobranym titrantem, stosuje się w
przypadku wolno przebiegających reakcji, gdy trudno jet dobrać wskaźnik.
Punkt równoważności
-
odpowiada takiemu punktowi miareczkowania w którym ilość danego odczynnika miareczkującego jest
chemicznie równoważna ilości substancji miareczkowanej.
Punkt końcowy
- punkt miareczkowania w
którym jakość własności roztworu np. barwa spowodowana dodana wskaźnika wykazuje wyraźną zmianę
odpowiadającą dość ściśle punktowi równoważności, jest to więc doświadczalnie ustalony koniec
miareczkowania.
Błąd miareczkowania
- różnica między objętością titranty zużytą do osiągniecia punktu
końcowego a objętością potrzebną do osiągniecia puntu równoważności miareczkowania, jest to błąd
systematyczny.
Błąd kropli
- wynika z tego, że PK można wyznaczyć tylko z dokładności do jednej
kropli.
Błąd spływu
-wynika z tego, że główna masa roztworu spływa z biurety ze znacznie większą
szybkością niż część roztworu przylegająca bezpośrednio do ścianek naczynia.
Błąd odczytu
-
spowodowany jest niewłaściwym ustaleniem położenia menisku cieczy na skutek błędu paralaksy.
Bąd
systematyczne
- powstaje wówczas, gdy stosowany sposób pobierania probek nie zapewnia jednakowych
szans wejścia w skład próbki analitycznej wszystkich elementów składowych partii.
Błąd przypadkowy
-
różnica zawartości oznaczonego składnika w próbce od przeciętnej zawartości tego składnika w partii
materialu, przy założeniu że występuje błąd systematyczny w pobieraniu próbek, charakteryzuje precyzje
procesu pobierania próbek.
Przyrząd do pobierania próbek cieczy- zgłębnik
- składa się z dwóch
koncentrycznych rur, które można obracać dookoła osi w stosunku do siebie. Rury maja nawiercane
otwory, które w pewnym położeniu pokrywają się. Zamknięty zanurza się w cieczy, otwory nie pokrywają
się i dopiero po zanurzeniu otwiera się go na chwile i napełnia cieczą po czym zamyka się i wyjmuje.
Kalibracja naczyń miarowych
- polega na wyznaczaniu i cechowaniu objętości odpowiadającej
deklarowanej pojemności naczynia, z kalibrowaniem związane jest wyznaczanie poprawek kalibracyjnych.
Różnica ta wyrażona w procentach nazywa się błędem kalibracji.
Próbka pierwotna-
część partii
materiału pobrana jednorazowo z jednego miejsca materiału nieopakowanego lub z jednego miejsca
materiału opakowania jednostkowego.
Pobieranie próbek
- gazy; pipety gazowe, pobieranie-1)przepływ gazu (pipetę gazową przepłukujemy
wielokrotnie) 2)wypieranie gazu przez gaz (rtęć stosowana ) 3)ekspansja gazu do opróżnionego naczynia.
Gazy w ruchu- rurociąg pobiera się wąską nie tamującą przepływ gazu (głębokość 0,3 promienia
poprzecznego) szybkość pobierania- szybkość przepływu gazu gdy jest kilka strumieni to pobiera się z
kilku miejsc poprzecznych . ciecze- nie rozrastające się i rozrastające się(warstwowy plan pobierania
próbek) w spoczynku- pobieranie z zgłębnikami, rzeka- cała średnica rzeki oraz rożnej głębokości próbki
miesza się i mamy średnia próbkę laboratoryjną. Ciała stałe- pojemniki-systematyczny układ miejsc -
stożki-3 próbki pierwotne z każdego stożka, u dostawy na 1/3 i 2/3. Materiały sztukowe- losowy plan
pobierania materiału pryzma- wywierca się otwory do dna i pobiera z całej głębokości. Materiały
półciekłe- świder lub zgłębniki. Gleba- laska glebowa.
Kompleksometria-
Jest to dział chemii analitycznej ilościowej. Kompleksy w tym przypadku wykorzystuje
się do oznaczenia badanej próbki (ilości jonów metali), wykorzystuje się reakcje pomiędzy jonem metalu
który chcemy oznaczyć a związkiem organicznym Najczęściej jako odczynnik kompleksujący wykorzystuje
się sól disodową kwasu etylenodiaminotetraoctowego - popularnie EDTA.
Spektrofotometria,
dział
s
pektroskopii, obejmujący badania ilościowe i jakościowe substancji z wykorzystaniem
. W badaniach wykorzystuje się trzy wielkości (wszystkie stanowią funkcje długości lub
częstotliwości fali) charakteryzujące daną substancję:
odbijającą.
Nośność
- maksymalne dopuszczalne obciążenie wagi podane przez producenta, nie powoduje
odkształcenia belki.
Czułość
- wychylenie wskazówki wagi z położenia równowagi pod wpływem dodanej
jednostki masy wyrażona jako liczba działek skali wagi przypadająca na jednostkę masy.
Rzetelność
- waga
jest rzetelna jeżeli wynik ważenia nie zależy od tego na której szalce ważono dane ciał warunkiem
rzetelności wagi jest równość ramion pod względem długości i ciężaru oraz równoległości krawędzi
pryzmatów na których opiera się belka wagi oraz zawieszone szalki.
Ważenie bezpośrednie-
metoda
ważenia, w której przedmiot ważony kładzie się na lewą szalkę, prawą zaś równoważy się odpowiednia
liczba odważników, określająca masę przedmiotu ważonego.
Metoda podwójnego ważenia, Gaussa
- w
metodzie tej waży się przedmiot umieszczając go początkowo na lewej szalce a następnie na prawej.
Średnia arytmetyczna mas odważników równoważących daje rzeczywistą masę.
Metoda Mohra
- metoda
polega na bezpośrednim miareczkowaniu obojętnego roztworu chlorku AgNo3 w obecności K2CrO4 jako
wskaźnika. Wytrąca się najpierw osad , nie można stosować do oznaczania chlorków w obecności
anionów tworzących trudno rozpuszczalne chromiany można oznaczać bromki, nie można stosować do
oznaczenia jodków i tiocyjanianów.
Metoda Volharda
- polega na dodaniu nadmiaru mianowanego
roztworu AgNo3 do zakwaszonego kwasem azotowym roztworu chlorków. Nadmiar AgNo3
odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KSCN. Dużą zaletą tej metody jest możliwość
miareczkowania chlorków w środowisku kwaśnym.