Akropol

Akropolu – ty plamo biała,

Tyś niejedno przeżyła,

Niejedno widziała,

Nad tobą gnały – zamiast burz – ogniste płomienie,

A zamiast obłoków – chłodziły ciebie – czarnych dymów cienie,

A wszystko to czynił – człowiek – beznadziejnie głupi,

Który rozpyla wokół – zamiast różanego – tylko odór trupi…

A dziś, gdy tak spoglądasz na rozsypane wokół – swoje własne szczątki,

Wiem o czym myślisz,

Myślisz – wspaniałe miałeś swe początki,

Ile – wykutych z marmuru – piękności tu stało,

I ilu mądrych tędy przechadzało…

A teraz stoisz samotny, jak sosna nad urwiskiem,

I jesteś dla turystów - szczątkowym - widowiskiem,

A być może – w cichości – świata pośmiewiskiem.

Ale co by nie mówić,

Nie wiem jak i gdzie…

Ty – ostatnią scenę zobaczysz:

Jak ludzkość nie krzyknie: „Witam!”, ale jak jęknie: „Adieu!!!”…

I. Iwańska

Warszawa 3-11-2014r.