Analiza "Zaginionej księgi Enki" Zecharii Sitchina

Wstęp

Już na samym początku spotykamy się z nieścisłością, bądź celowym przekłamaniem ze

strony autora. Pierwsze sumeryjskie miasto określa Eridu określa mianem "kraj dalekiej podróży".
Jednak gdy przyjrzymy się bliżej temu zagadnieniu, miasto w systemie pisma klinowego
oznaczane było znakami URU.NUN.KI.

Samo URU.NUN.KI jest zapisem "splecionym" z trzech sumeryjskich znaków, co jest

efektem aglutynacyjności języka. Po rozłożeniu na czynniki pierwsze, poszczególne znaki
oznaczają sylaby:

URU:

1) iri- ang. city, pol. Miasto, oznacza słowa: iri; iriki; uru2; uru11;
akadyjskie "ālu";
2) urun- ang. exalted, pol. wysoko postawiony, wniebowzięty; oznacza słowa:
u18-ru; uru; akadyjskie "dannu"; "šapsu"; "şīru".

NUN:

1) eridu- ang. guidance, pol. informacja lub kierownictwo; akadyjskie irītu;
2) nun- ang. object, pol. cel; dopełnienie; przedmiot, obiekt; sprzeciwiać się;
akadyjskie nunnu;
3) nun- ang. prince, pol. królewicz; akadyjskie rubû,
4) zil- ang. Split, pol. Pęknięcie, szczelina, akadyjskie nesû; šalātu;
5) zil- ang. Boil, pol. Gotować, akadyjskie qalāpu; salāqu.

KI:

1) gagar- ang. Ground, pol. Grunt, oznacza słowa: gagar
2) ki- ang. Place, pol. Miejsce, oznacza słowa ki(gu14), akadayjskie ašru; erşetu;
mātu; qaqqaru; šaplû
3) ki- ang. With, pol. Spójnik „z”, akadayjskie itti,
4) ki- ang. Bird, pol. Ptak, oznacza słowa KI

Tłumaczyć nazwę miasta Eridu można na wiele sposobów jak widzimy, dlatego ciężko

jednoznacznie określić, co w istocie oznaczało. Można określić zarówno jako "miasto kierownicze
ziem", lub "miasto królewiczów ziem". Inne kompilacje wydają się być bezsensowne. Jakkolwiek
byśmy jednak tego nie przetłumaczyli, nigdy nie uzyskamy znaczenia podanego przez Sitchina.

Wszakże warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden zasadniczy fakt. W języku sumeryjskim

pisarze stosowali przyrostki i przedrostki, aby zaznaczyć przynależność słowa do pewnych grup.
Miało to na celu ułatwienie późniejsze jego odczytanie. Stąd przedrostek URU stosowany był do
określania miast, takie samo zastosowanie miał przyrostek KI. Stąd właściwie odczytanie znaku,
którym oznaczane było Eridu, należy tłumaczyć bardziej w kontekście środkowego znaku
(infiksu).

Dalej spotykamy się z fragmentem:

"

Odczuwając brak siły roboczej, astronauci użyli metod inżynierii genetycznej, aby

stworzyć prymitywnych robotników - Homo sapiens. Katastrofalny potop, który
przetoczył się przez Ziemię, sprawił, że trzeba było zaczynać wszystko od początku;
astronauci stali się bogami, przekazującymi ludziom cywilizację i wpajającymi im kult
bóstw.

Potem, około czterech tysięcy lat temu wszystko, co osiągnięto, przepadło w katastrofie
nuklearnej spowodowanej w trakcie wojen przez rywalizujących ze sobą przybyszy."

W tym miejscu należy postawić sobie zasadnicze pytanie-na jakiej podstawie

autor wysnuł hipotezę, jakoby ludzie powstali poprzez modyfikacje ich kodu DNA?
Istnieją jakiekolwiek wyniki badań, które wskazywałyby na rewolucyjną zmianę w
strukturze genetycznej człowieka? Raczej wszelkie odkrycia archeologiczne wskazują na
powolną ewolucję, zatem można się pokusić o stwierdzenie, iż Sitchin skutecznie
zmanipulował niewiedzę czytelnika, jak i wykazał braki (ale nie przekłamania) w nauce o
ewolucji rodzaju Homo Sapiens.

Kolejnym dosyć rażącym błędem w cytowanym przeze mnie fragmencie jest

przekonanie o wojnie nuklearnej sprzed 4 tys lat. Jeżeli założymy, iż rzeczywiście miała
ona miejsce, to jak wytłumaczyć źródła archeologiczne, których dostarczyły nam
stanowiska na terenie Mezopotamii, jasno świadczące o tym, iż ok. IV tys. p.n.e. na tym
terenie rozkwitała w dobre kultura Ubaid, obejmująca swym zasięgiem większość
terenów tzw. "Żyznego Półksiężyca". Badania naczyń ceramicznych nie wykazują także
żadnych "regresów" czy "zahamowań" w ciągłości kulturowej tego okresu, bowiem po
kulturze Ubaid 5 następuje rozkwit kultury Uruk. Sądząc po analogiach zachodzących
pomiędzy ceramikami czy innymi narzędziami, można zauważyć, iż ta kolejna kultura
tkwiła mocno w ubaidzkich tradycjach. Żadnych spowolnień nie spotykamy również w
rozwoju ceramiki w okresie Dżemdet Nasr, Wczesnodynastycznego, aż do okresu
Gutejskiego, który był wynikiem najazdu dzikich plemion z gór Zagros na tereny
ówczesnego już Sumero-Akadu w 2210r. p.n.e.